ହରିବଂଶ (ତୃତୀୟ ଖଣ୍ଡ)

ଜୟ ଜୟ ରାମକୃଷ୍ଣ ବସୁଦେବ ସୁତ

ଜୟ ହଳୀ ବନମାଳୀ ଅନାଦି ଅଚ୍ୟୁତ ।

କଂସକେଶୀ ବିମର୍ଦ୍ଦନ ଭକ୍ତଜନ ବିନ୍ଧୁ

ରାଧିକାହୃଦୟହାର କୃପାଜଳ ସିନ୍ଧୁ ।

ଶରଣ ସୋଦର ନାଥ ବାରେ ଦୟାକର

ମୋ ହୃଦରୁ ଦୂରେ ହେଉ ଅଜ୍ଞାନ ତିମିର ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି ପରୀକ୍ଷିତ ରାଜା

ଶୁକମୁନି ଚରଣରେ କଲେ ଦିବ୍ୟପୂଜା ।

ଲକ୍ଷେକ ମାଢ଼ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପାଦତଳେ ଥୋଇ

ଧୂପ ଦୀପ ନଇବେଦ୍ୟ ଛାମୁରେଣ ଦେଇ ।

କୃତାଞ୍ଜଳି ହୋଇ ପୁଣି ବୋଲେ କୁରୁମଣି

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର ରାସକ୍ରୀଡ଼ା ନାନାରସ ଭଣି ।

ଭୋ ମୁନି କହି ଫେଡ଼ିବା ମୋର ମନଭ୍ରାନ୍ତି

ତୁମ୍ଭ ମୁଖୁଁ ଶୁଣି ମୋର ମନ ହେବ ଶାନ୍ତି ।

ଗୁପତରେ ରାମ କୃଷ୍ଣ ଗୋପପୁରେ ରହି

ଗୋପସ୍ତିରୀମାନଙ୍କୁ ସେ କାମରୂପେ ମୋହି ।

ଏହି ଅକର୍ମ କେମନ୍ତେ କଲେ ଦେବହରି

ବାଳପୁତ୍ରରେ କେମନ୍ତେ ରମି ଗୋପନାରୀ ।

ନିଲକ୍ଷଣ ଗୋପାଳୁଣୀ ପୁଣି ହୀନ ଜାତି

ଜାଣୁ ଜାଣୁ କଲେ ପୁଣି ଏମନ୍ତ ଅନୀତି ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଜାଣନ୍ତି ରହି କୃଷ୍ଣ ଜନ୍ମଦିନ

ଦେଖୁ ଦେଖୁଁ କେମନ୍ତେ ସେ ହୋଇଲେ ଅଜ୍ଞାନ ।

ଉଠିଆରି ଅନ୍ତୁଡ଼ିରେ କାଟି ଯାର ଲାହି

ରାସରଙ୍ଗେ ଭର୍ତ୍ତା ତେଜ୍ୟା କଲେ ପୁଣି ସେହି ।

ନିଲକ୍ଷଣ ଗଉଡ଼ୁଣୀମାନେ ନୀଚ ଜାତି

କେମନ୍ତେ ରସି ପୀରତି କଲେ ଶିରୀପତି ।

ବିଡ଼ନ୍ୱନ କଥା ଏହି କହି ନ ଯୋଗାଇ

ବାଳପୁଅ ସଙ୍ଗେ ନବ ଯୁବତୀ ରସଇ ।

ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁର ଦିଅର ଗୃହସ୍ଥ ଦେଖନ୍ତେ

ବନସ୍ତରେ ବୁଲୁଥାନ୍ତି ବେଶ୍ୟାଙ୍କର ମତେ ।

ବିବିଧ ବନ୍ଧରେ ପୁଣି କରାଇଲେ ରତି

ଏକା ପୁରୁଷରେ ବଶ ସମସ୍ତ ଯୁବତୀ ।

ବତିଶ ଯେ ଆଲିଙ୍ଗନ ଷୋଳକଳା ରତି

ଚଉଷଠି ବନ୍ଧ କାମଶାସ୍ତ୍ରର ଯେ ରୀତି ।

ବିଧାତା ବାଣ୍ଟିଲା ଏହା ଷୋଳଭାଗ କରି

ସ୍ତିରୀଙ୍କି ଦ୍ୱାଦଶଭାଗ ପୁରୁଷଙ୍କୁ ଚାରି ।

ଏକ ସ୍ତିରୀକି ଯେ ଏକ ପୁରୁଷ ସଂସାରେ

ଆଗହୁଁ ଧାତା ନିର୍ମାଣିଅଛି ଏ ପ୍ରକାରେ ।

ଷୋଳସହସ୍ର ଅଟନ୍ତି ବଜ୍ରପୁର ନାରୀ

କେମନ୍ତେ ବିହାର କଲେ ଏକା ଦେବହରି ।

କେ ପିଉସୀ ମାଉସୀ ଖୁଡ଼ା ଯେ ଜେଠେଈ

ଏଡ଼େ ଅନୀତି କିପାଇଁ କରିଲେ ମାଧୋଇ ।

ଗୋପାଳୁଣୀମାନେ କିପାଁ ଅଜ୍ଞାନୀ ହୋଇଲେ

ଅଲଘିଂ ତହିଁ ଲଘିଂଲେ ଲାଜ ନ ପାଇଲେ ।

କେମନ୍ତେ ଏଡ଼େକ କର୍ମ କଲେକ ଶ୍ରୀବତ୍ସି

ଏ କଥାମାନ ସନ୍ଦେହ ମୋତେ ଲାଗୁଅଛି ।

ସେ ଯେ ନାରାୟଣ ସ୍ୱାମୀ ସେହି ସିନା ଧର୍ମ

ଜାଣୁ ଜାଣୁ କିପାଁ ସେହି କଲେକ ଅକର୍ମ ।

ସେ ବା ପ୍ରଭୁପଣେ କଲେ ଏସନ ଗାରିମା

ଏହା କେମନ୍ତେ କଲେ ସେ ଗୋପପୁର ବାମା ।

ଜଗତ କରତା ସଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗସଙ୍ଗ କଲେ

ଏ ବଡ଼ କଥାକୁ ଲାଜ ଭୟ ନ ପାଇଲେ ।

ଏ କଥା ସଂକ୍ଷେପି ମୋତେ କହ ତପୋନିଷ୍ଠି

ଭାଗବତ ଶୁଣି ଯାଉ ମୋ ସଂଶୟ ଫିଟି ।

ରାଜା ବଚନେ ବୋଲନ୍ତି ଶୁକ ତପଚାରୀ

ସାବଧାନେ ଶୁଣ ସୋମବଂଶ ଅଧିକାରୀ ।

ପବିତ୍ର ବିଷ୍ଣୁପୁରାଣ ଗଙ୍ଗାଜଳମୟ

ଶୁଣନ୍ତେ ପାପାଧିପାପମାନ ଯିବ କ୍ଷୟ ।

ଅଷ୍ଟାଦଶ ପୁରାଣ ଯେ ନବ ବ୍ୟାକରଣ

ଆଗମ ନିଗମ ଆଦି ଅଛି ଏଥେଁ ଜାଣ ।

କାବ୍ୟ ମହାନାଟକ ଯେ ବେଦହିଁ ବେଦାଙ୍ଗ

କଉତୁକ କଲେ ହରି କାମିନୀଙ୍କ ସଙ୍ଗ ।

ନାନା ରଙ୍ଗେ କ୍ରୀଡ଼ା କଲେ ଜଗତର ନାଥ

ଝାଞ୍ଜ ମୃଦଙ୍ଗ ଯେ ବୀଣା ମର୍ଦ୍ଦଳ ସଙ୍ଗୀତ ।

ଓକଟ ଡାକି ବଜାନ୍ତି ପଖାଉଜ ଯନ୍ତ୍ରେ

ତାଳି ବଜାଇ ନାଚନ୍ତି ଗାପୀଙ୍କ ସଙ୍ଗତେ ।

ଏହି ପ୍ରକାରେ କୀର୍ତ୍ତନ କରନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି

ଗୋପୀମାନଙ୍କ ସଙ୍ଗତେ ରାସକ୍ରୀଡ଼ା କରି ।

ପୂର୍ବେ ଯେ ଷୋଳ ସହସ୍ର ମୁନି ବାଳଖିଲ୍ୟା

ମୁକ୍ତ ହେବାର ନିମନ୍ତେ ହେଲେ ଗୋପବାଳା ।

ଅତି ରଙ୍ଗେ ଗୋବିନ୍ଦର ସଙ୍ଗେ କଲେ କେଳି

କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣନ୍ତେ ଅମୃତ ରସବିନ୍ଦୁ ଗଳି ।

ସୁଜ୍ଞଜନମାନେ ଏହା ଶୁଣ ଡେରି କର୍ଣ୍ଣ

ସ୍ୱର୍ଗ ଭକ୍ତି ଯୋଗ ଯେ ଚୌରାଶୀ ସସ୍ର ଜ୍ଞାନ ।

ଲୟକଲେ ଧର୍ମବୁଦ୍ଧି କାର୍ଯ୍ୟ ସିଦ୍ଧିମାନ

ସଂକ୍ଷେପି ଶୁଣିଲେ ଏଥେ ଅଛିଟି ଏମାନ ।

ଜ୍ଞାନଶାସ୍ତ୍ର ନୀତିଶାସ୍ତ୍ର ଧର୍ମଶାସ୍ତ୍ର ତିନି

ତିନି ଶାସ୍ତ୍ରେ ଆତଯାତ ହେଉଛି ମେଦିନୀ ।

ଯେବଣ ନାମ ଗୋପୀଏ କରନ୍ତି ଯେ ଧ୍ୟାନ

ଯେଉଁ ନାମଗୋଟି କରେ ପାତକ ଦହନ ।

ସେ ହରିଙ୍କି ପଟାନ୍ତର କିସ ଦେବା କାହା

ଗୋପସ୍ତିରୀ ହରି ଘେନି କଲେ ଯାହା ଯାହା ।

ହିମ ଆଦି ଯେଉଁ ଷଡ଼ଋତୁ ସୁବିଖ୍ୟାତ

ଏ ଷଡ଼ଋତୁଙ୍କୁ ଘେନି ଷଡ଼ ବନ ସ୍ଥିତ ।

ମଧୁବନ ବୃନ୍ଦାବନ ନିକୁଞ୍ଜକାନନ

ଅମ୍ୱିକା ରୁଦ୍ର ତମାଳ ନାମେ ବିଦ୍ୟମାନ ।

ଏ ଷଡ଼ ବନରେ ଷଡ଼ଋତୁ ରହିଥାନ୍ତି

ଯେ ଯାହା ଋତୁରେ ବନେ ପଲ୍ଲବି ଉଠନ୍ତି ।

ମୃଗ ପକ୍ଷୀ ଆଦି କରି ଜୀବଜନ୍ତୁ ଯେତେ

ଯେଝାଋତୁ ପାଇ ମତ୍ତ ହୁଅନ୍ତି ସମସ୍ତେ ।

ଯେବଣ ଋତୁରେ ଯେଉଁ ପୁଷ୍ପ ପରିମଳ

ଯେବଣ ଋତୁରେ ପକ୍ୱ ହୁଏ ଯେଉଁ ଫଳ ।

ଗୋବିନ୍ଦ ଗୋପରେ ବିଜେ କରିବାର ପାଇଁ

ଆବହୁଁ ବିଧାତା ରଖି ଅଛନ୍ତି ନିର୍ଭାଇ ।

ଧନ୍ୟ ସେ କଦମ୍ୱତରୁ କାଳିନ୍ଦୀର କୂ

ପବିତ୍ର ନିର୍ମଳ ସ୍ୱାଦୁ ଯମୁନାର ଜଳ ।

ଗୋମତ ପର୍ବତଠାରୁ ଚିତ୍ରକୂଟ ଯାଏ

ଦ୍ୱାଦଶ ଯୋଜନଯାକ ସବୁ ଗୋରୁମୟେ ।

ଉତ୍ତର ଦକ୍ଷିଣ ପାଞ୍ଚ ଯୋଜନେକ ବେଢ଼ି

ଚଳନ୍ତି ଗୋପାଳେ ବନ ପରବତ ମାଡ଼ି ।

ଗୋମତ ପର୍ବତ ତଳେ ଗୋପନଗ୍ର ଶୋଭା

କୁବେରପୁର ଅଳକା ଅଟଇ କି ଅବା ।

ନବଲକ୍ଷ ଘର ତହିଁ ବସେ ଅପ୍ରମିତ

ଧନଧାନ୍ୟ ଗାଈଗୋରୁ ବିଭୂତି ବହୁତ ।

ବୃଦ୍ଧ ଯେତେକ ସମସ୍ତେ ଅଶୀବରଷିଆ

ଯୁବା ସକଳ ସୁନ୍ଦର ଚାରୁ ସଳଖିଆ ।

ପରମାନନ୍ଦ ସ୍ୱାମୀ ଅବ୍ୟକ୍ତ ନିରଞ୍ଜନ

ପ୍ରକାଶ ତୁମ୍ଭ ରୂପ ଯେ ଏ ତିନି ଭୁବନ ।

କୀଟ ପତଙ୍ଗ ଆଦି ସବୁହିଁ ଅଛି ପୂରି

ରୋମାଗ୍ରେ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ସ୍ୱାମୀ ଅଛି ଧରି ।

ଏ ଅସମ୍ଭବ କଥା କି ଆନ ବଳେ ହୁଏ

ବାଳ ବୃଦ୍ଧ ଯୁବା ଏକା ବୟସ ପରାୟେ ।

ଆପେ ପୁଣି ହରି କଲେ ଯେଉଁ ଯେଉଁ ରୀତି

ଏ ହରିବଂଶ ପୁରାଣ ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ କୀରତି ।

ସୁଜ୍ଞଜନେ ଶୁଣ ଭାଗବତ ରସବାଣୀ

ନରଦେହେ କେ କହିବ ଏହା ପରିମାଣି ।

ଏ ଯେ ହରିବଂଶ ସର୍ବଜନ ମଉଷଧି

ଯାହା ଶୁଣନ୍ତେ ଦୁର୍ଗତି ପକାଇବ ଛେଦି ।

ତପ ବ୍ରତ ଆଦି କରି ଯାଗ ଯଜ୍ଞଯାଏ

ଭକ୍ତଜନମାନେ ଏହି ରୂପ କରି ଲୟେ ।

ଅପୂର୍ବ ମୋହନରୂପ ଧରି ଗୋପୀନାଥ

କଦମ୍ୱମୂଳରେ ବିଜେ କଲେ ବେଣୁହସ୍ତ ।

ବିଚିତ୍ର ରସରେ କୃଷ୍ଣ କରି ବାଳକେଳି

ନବ ଅଙ୍ଗ ସଙ୍ଗ କଲେ ଦେବ ବନମାଳୀ ।

ଆଦ୍ୟରସ ରାସକ୍ରୀଡ଼ା କରି ଦେବସ୍ୱାମୀ

ମାୟା କରିଣ ଗୋପୀଙ୍କ ସଙ୍ଗତରେ ରମି ।

ଏଡ଼େ ବିପରୀତ ବେଣୁ ବାଇ ଦେବହରି

ଅବହେଳେ ବଶ ହେଲେ ଗୋପପୁର ନାରୀ ।

ଗାନ୍ଧାର ରାଗେ କଦମ୍ୱ ଡାଳେ ବସି ଗାଇ

ଯୁବତୀମାନେ ଶୁଣିଣ କାମେ ହେଲେ ବାଇ ।

ବଂଶୀ ଶୁଣି ସୁତବିତ୍ତ ଛାଡ଼ି ଗୋପାଙ୍ଗନା

ଭଜିଲେ ସମସ୍ତ ତେଜ୍ୟା କରି ନନ୍ଦକହ୍ନା ।

ଯେ ଯାହାର ଅନୁରୂପେ ପାଶେ ଥାନ୍ତି ଖଟି

କେ ଅବା କୋଳେ ଧରନ୍ତି ଆନନ୍ଦରେ ଲୋଟି ।

କେବଣ ଗୋପୀ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଧ୍ୟାନରେ ଚିନ୍ତନ୍ତି

କେବଣ ଗୋପୀ କୃଷଙ୍କୁ ଦେଖି ନିସ୍ତରନ୍ତି ।

କେବଣ ଗୋପୀ ଯଶୋଦା ଆଗେ ଯାଇ କହି

ଆମ୍ଭେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର ଦାସୀ ଶୁଣ ପ୍ରାଣସହି ।

କେବଣ ଗୋପୀ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ଚାନ୍ଦମୁହିଁ

ନିତ୍ୟେ ପରିବାରୀ ହେବି କୃଷ୍ଣ ମୁଖ ଚାହିଁ ।

ନବଲକ୍ଷ ଗୃହ ଜାଣ ବସେ ଗୋପପୁରେ

ସମସ୍ତେ ଯାଇ ଦେଖନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ଯେ ଯାହାରେ ।

ସେ କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ କିସ ପଟାନ୍ତର ଦେବା

କୃଷ୍ଣପାଦକୁ କନ୍ଦର୍ପ କୋଟି ନୋହେ ଶୋଭା ।

ଯେ ନାମ ଚିନ୍ତି ପରମଆତ୍ମା ହୋଏ ତୋଷ

ସେ ଜଗମୋହନ ସ୍ୱାମୀ ରୂପରେ ଅଶେଷ ।

ଦୃଷ୍ଟ ଅସୁର ଅଛନ୍ତି ଯେତେକ ଏ ମହୀ

ତାଙ୍କୁ ନାଶିବା ନିମନ୍ତେ ସେ ମାନବଦେହୀ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି କେତେଦିନ ଯାଏ

କୁମାର ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଦିନ ମାସ ଶେଷ ହୁଏ ।

ଆଶ୍ୱିନ ଶୁକଳପକ୍ଷ ଶେଷ ଚନ୍ଦ୍ରବାର

ଆଶ୍ୱିନୀନକ୍ଷତ୍ର ପୂରା ଭୋଗ ସେ ଦିନର ।

ଆଶ୍ୱିନ ମାସର ଅନ୍ତ ଶରଦ ଯେ ଋତୁ

ନିର୍ମଳ ଆକାଶ ତାରାଗଣ ଚନ୍ଦ୍ର କେତୁ ।

ପଲ୍ଲବିତ ବନ ତରୁ ଫଳ ପୁଷ୍ପ ସୃଷ୍ଟି

ଧରଣୀ ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ ନ ହେବାରୁ ବୃଷ୍ଟି ।

ଭାଦ୍ରବ କୃଷ୍ଣ ଅଷ୍ଟମୀ ବୁଧବାର ଦିନ

ନନ୍ଦଘରେ ଜନମିଲେ ଦେବ ଭଗବାନ ।

ନନ୍ଦଗୃହେ ପ୍ରବେଶିଲେ ହଳୀ ଚକ୍ରପାଣି

ଗହନ ପଦ୍ମ ମଧ୍ୟେ କି ରାଜହଂସ ଜାଣି ।

ଶରୀର ପୁଷ୍ଟ ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ ଦିନେ ଦିନେ

ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଆଦିତ୍ୟ ପ୍ରାୟ ତେଜକାନ୍ତି ବର୍ଣ୍ଣେ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣ କଶ୍ୟପର ଶିଷ୍ୟ

ମେରୁର ଉହାଡ଼େ ଯାଇ ହୁଅନ୍ତେ ପ୍ରବେଶ ।

ଦିଗ ନିର୍ମଳ କୁମାର ପୂର୍ଣ୍ଣମୀର ଅନ୍ତେ

ଘରେ ଘରେ ଗୋପୀମାନେ ଥାନ୍ତି ନିତ୍ୟେ ନିତ୍ୟେ ।

ନୂଆ ବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧି ଅଙ୍ଗେ ଚନ୍ଦନ ଲେପନ୍ତି

କର୍ପୂର କସ୍ତୁରୀ ଆଣି ଦେହରେ ଘଷନ୍ତି ।

କଦଳୀ ନଡ଼ିଆ ଖଣ୍ଡ ଶାକର ସଜାଡ଼ି

ବନ୍ଧୁ ସୁହୃଦଙ୍କ କରେ ଦିଅନ୍ତି ଅଜାଡ଼ି ।

ତିନି ଭୁବନ ମଣ୍ଡଳେ ବସନ୍ତି ଯେ ଜନ

କୀରତି ନିମନ୍ତେ ଯାତ୍ରା କଲେ ଉତପନ୍ନ ।

ଏମନ୍ତେ ତହିଁ ଯାତ୍ରାଏ ରଚିଲେକ ମାସେ

ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ କହନ୍ତି ବ୍ୟାସମୁନି ଶିଷ୍ୟେ ।

ନନ୍ଦଘର ଆନନ୍ଦ କେ ମୁଖେ କହିପାରି

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ ତହିଁ ଅବତରି ।

ଛଦ୍ରମେ ବାଳରୂପକୁ ଧରି ହେଲେ ଜାତ

ପରମାନନ୍ଦ ସ୍ୱାମୀ ଯେ ନିରଞ୍ଜନ ବ୍ୟକ୍ତ ।

କୀଟ ପତଙ୍ଗ ସକଳ ଦେହେ ଛନ୍ତି ପୂରି

ରୋମକେ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ସ୍ୱାମୀ ଅଛି ଧରି ।

ଗଜଦନ୍ତ ପଲଙ୍କରେ ହୀରା କମଶ୍ରେଣୀ

ନାନରତ୍ନେ ସୁଘଟଣ ଝଟକନ୍ତି ମଣି ।

ଦିବ୍ୟ ସୁପାତି ହଂସୁଲି ତୂଳୀଶେଯ ସାଜେ

ହିଙ୍ଗୁଳ ହୀରା ପଗଡ଼େ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ବିରାଜେ ।

ରସାଣ ପାନପାତ୍ରରେ ମରକତ ଝଳି

ତଥିପରେ ମରକତ ଚନ୍ଦ୍ରାତପ ଝଳି ।

ନାନରତ୍ନର ତୋରଣ ଲମ୍ୱେ ଖମ୍ୱେ ଖମ୍ୱେ

ନାନାରତ୍ନ ମଣିମାନ ଶୋଭିତ ଆରମ୍ଭେ ।

ଇନ୍ଦ୍ରଗୋବିନ୍ଦ ଚାନ୍ଦୁଆ ସୂଚିକମ ଶୋଭା

ଗଗନର ଆର୍ଦ୍ରାବଳୀ ଜିଣି ଜ୍ୟୋତିପ୍ରଭା ।

ଏସନକ ପଲ୍ୟଙ୍କେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଛନ୍ତି ଶୋଇ

ଖଟଦୋଳି ପହୁଞ୍ଚାନ୍ତି ଗୋପୀ ଠିଆ ହୋଇ ।

କେହୁଛତ୍ର ଚାମର କେ ଧୂପ ଦୀପ ଧରି

କୁଙ୍କୁମ ହରିଦ୍ରା କରେ ଚତୁଃସମ ଭରି ।

ଧନ ବସନ ଘେନିଣ ମନ୍ଦିରେ ମିଳନ୍ତି

ଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ କର୍ପୂର ଆଦରେ ସିଞ୍ଚନ୍ତି ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଋଷି ଯେ ଆଦି ଚାଣ୍ଡାଳ ସହିତେ

କୁମାର କୁମାରୀ ଯେତେ ଅଛନ୍ତି ସମସ୍ତେ ।

ପୁତ୍ରକୁ ଦେଖି ପରମାନନ୍ଦ ନନ୍ଦ ହୁଏ

ଦୁଃଖୀ ଦରିଦ୍ରମାନଙ୍କୁ ବଧାଇ ସେ ଦିଏ ।

ନଟ ଭାଟ ଜଉତିଷ ଯୋଗୀ ଦେଶାନ୍ତରୀ

ବଧାଇ ଦିଅନ୍ତି ନନ୍ଦ ଏକ ଏକ କରି ।

ଗୁଣେ ବ୍ୟୟ କଲେ ଦ୍ରବ୍ୟ ସସ୍ରଗୁଣେ ପୂରି

ଏ ସମୟେ ମିଳେ ଆସି ଦୂତିକା ନାଗରୀ ।

ନାନାବର୍ଣ୍ଣର ବସନ ଦିଶେ ପରିମଳ

ନାନାଅଳଙ୍କାର ପୁଣ କର୍ଣ୍ଣରେ କୁଣ୍ଡଳ ।

ଶ୍ୟାମଳ ବରନ ତନୁ ବୟସେ ବିହ୍ଵଳ

ପାକୁଆ ମୁଖ ପାଚଲା ଲମ୍ବ କେଶବାଳ ।

ହସ୍ତେ ମୁଦି କଙ୍କଣ ଯେ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ବାହି

ସିହାଣୀ ନାଗରୀପଣେ ଅଟେ ଗୁଣଗ୍ରାହୀ ।

ସ୍ତମ୍ଭନ ମୋହନ ବଶ୍ୟ ଉଚ୍ଚାଟନ ନାନା

ନାଗର ନାଗରୀମୂଳେ ଗୋଟିଏ ଅଙ୍ଗନା ।

ଅଷ୍ଟବର୍ଗ ଋଦ୍ଧି ସିଦ୍ଧି ଜାଣଇ ଆପଣ

ସବୁ ନରନାରୀଙ୍କର ପୀରତି ଭଜନ ।

ନବନାଟକ ବିଦ୍ୟାକୁ ପାରଇ ସେ କହି

ବ୍ୟଗ୍ରମତି ଗଜଗତି ଅଟଇ ସୁମୁହିଁ ।

ନୃତ୍ୟ ଗୀତରଙ୍ଗ ବିଦ୍ୟା ଜାଣେ ନାନାରଙ୍ଗେ

ସଙ୍ଗ ତାର ବାଳବୃଦ୍ଧ ତରୁଣଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ।

ଗୋପପୁର ନରନାରୀ ଯଶୋଦା ବୋଲନ୍ତି

ଏମାନେ ଅଜା ଆଈ ଗୋ ତୁମ୍ଭର ଅଟନ୍ତି ।

ଢଗଢମାଳି ବୋଲନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗ ସଙ୍ଗେ

ଟାହିଟାପରା କରନ୍ତି ନାଚି ନାନାରଙ୍ଗେ ।

କର୍ଣ୍ଣେ କାପ ଗୋପୀଙ୍କର ନାକେ ନାକଚଣା

କବରୀ ଭାର ଉପରେ ଚଉଁରୀ ଘଟଣା ।

ପାଦେ ଅଳତା ଝୁଣ୍ଟିଆ ବାଜେ ରୁଣଝୁଣ

ନୂପୁର ଯୋଡ଼ାକୁ ଯୋଡ଼ା ସବୁରି ଭୂଷଣ ।

କଣ୍ଠ ଆଭରଣ ପୁଣ ନାନା ରତ୍ନହାର

ନାସାକୁ ଯେ ନାକଚଣା ଦିଶଇ ସୁନ୍ଦର ।

ଗନ୍ଧଚନ୍ଦ୍ନ ଚତୁଃସମ ହୃଦୟରେ ବୋଳି

ଅତହିଁ ସୁସଞ୍ଚ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧି ବନମାଳୀ ।

ଜଗଜ୍ଜିଣା ତରୁଣୀ ସେ କେଳିରସେ ଜିଣା

ଅନ୍ତଃପୁର ମଣ୍ଡପରେ ତାହାଙ୍କର ଠଣା ।

ଲାଗି ଅଲାଗି ଯେ ଦଣ୍ଡ ନାହିଁ ତାଙ୍କୁ କିଛି

ବିଧାତା ରଖିଛି ତହିଁ ତାଙ୍କୁ ବାଛି ବାଛି ।

ଯୋଗୀଜନଙ୍କର ଚିତ୍ତ ପାରନ୍ତି ସେ ଭାଜି

ସୁନ୍ଦରୀ ନାରୀଏ ଦେଖି ଦେଉଥାନ୍ତି ଗଞ୍ଜି ।

ରତିକଳାରେ ସେ ଷୋଳସସ୍ର ନିବାଡ଼ିଲା

ସାଧୁ ସନ୍ଥ ଦୁଷ୍ଟ ତହିଁ ସବୁଙ୍କରି ମେଳା ।

ନଟ ଭାଟ ବହୁରୂପା ତାଳ ଗୀତ ସାର

ଦୂତିକା ଜାଣଇ ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟ ବିଚାର ।

କଥା ବେଭାରେ ସବୁରି ସଙ୍ଗେ କରେ ଗୋଷ୍ଠୀ

କାହିଁରେ ସେ ନ ଭୁଲଇ ଅଟେ ବଡ଼ ନଷ୍ଟୀ ।

ବୟସେ ବୃଦ୍ଧା ସେ ରୂପଗୁଣେ ଜଗଜ୍ଜିଣା

ଗୋପନବରେ ସବୁରି ଘରେ ତାର ଠଣା ।

ସମସ୍ତଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ବସି ଭାଳେ ଗୁପ୍ତକଥା

ସମସ୍ତଙ୍କ ଘରେ ଦୂତୀ ଅଟଇ ଦେବତା ।

ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କର ମଧ୍ୟସ୍ଥ ରାସଲୀଳା ପାଇଁ

ଯତନେ ବିଧାତା ତାକୁ ଅଛଇ ନିର୍ଭାଇ ।

ତାହାର ସୁନ୍ଦରପଣ କହିବାକୁ କିସ

ରୂପରେ ଦୂତିକା ମୋହିପାରେ ଦଶଦିଶ ।

ଯେତେକ ଅଛନ୍ତି ଗୋପପୁର ଗୋପାଳୁଣୀ

କେହି ଲଘିଂ ନ ପାରନ୍ତି ଦୂତିକାର ବାଣୀ ।

ରାଧିକା ମାଧବଙ୍କର ରଙ୍ଗ ରସଭାବ

ପୂର୍ବଜନ୍ମ ବାସନାରୁ ଦୂତୀ ଜାଣେ ସର୍ବ ।

କୁମାର ଉତ୍ସବ ପୁଣି ନନ୍ଦର ମନ୍ଦିରେ

ବସ୍ତ୍ର କାଞ୍ଚନ ବଧାଇ ନ୍ୟସ୍ତି ଯେ ଯାହାରେ ।

ନିରନ୍ତରେ ନନ୍ଦଘରେ ବିଳସନ୍ତି ଆଏ

ହେଳେ ଘେନୁଅଛି ଗିରି ଗୋମତର ଯାଏ ।

ବାରତା ପାଇ ଗମଇ ଦୂତୀ ଅତି ବେଗେ

ଦରହସିତ ବଦନେ ମିଳେ ନନ୍ଦ ଆଗେ ।

ବଧାଇ ମାଗି ଯଶୋଦା ଘରେ ପଶେ ବଳେ

ତୁରିତେ ପ୍ରବେଶ ଯାଇ କୃଷ୍ଣ ଖଟତଳେ ।

ଉତ୍ତାନଶାୟୀ ପହୁଡ଼ିଛନ୍ତି ଦେବହରି

ପୂର୍ଣ୍ଣମାଚନ୍ଦ୍ର ଉଦେ କି ତୁଟଇ ତିମିରି ।

ଚାରିପାଶେ ବେଢ଼ିଛନ୍ତି ପରିବାରୀ ବୃନ୍ଦ

ରତ୍ନପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ ବିଜୟ ଗୋବିନ୍ଦ ।

ଶ୍ରୀଛାମୁରେ ଯଶୋବନ୍ତୀ ଧାଈଗଣ ମେଳେ

ଖଟନ୍ତି ଦୋଳିକି ଧରି ଉଭା ଯେ ଯାହାରେ ।

ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ନକ୍ଷତ୍ରପନ୍ତି ଯେହ୍ନେ ବେଢ଼ିଥାନ୍ତି

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବେଢ଼ି ଗୋପିଏ ତେସନ ଦିଶନ୍ତି ।

ବିକଚ ପଦ୍ମବନେ କି ରାଜହଂସ ଲୀଳା

ତେସନ ଦିଶେ ମନ୍ଦିରେ ଯଶୋଦାର ବଳା ।

ଜାଜ୍ଜ୍ୱଲ୍ୟମାନ ଦିଶଇ ତେଜ ଅତି ସଞ୍ଚ

ନାହିଁ ପଟାନ୍ତର ସ୍ୱର୍ଗ ପାତାଳ କି ମଞ୍ଚ ।

ଯୋଗୀମାନେ ଯେ ପାଦକୁ କରିଥାନ୍ତି ଲୟେ

ସେ ସ୍ୱାମୀ ଦେହବନ୍ତରେ ହୋଇଛି ଉଦୟେ ।

ଦେବାଧିଦେବ ଉପରେ ଅଟଇ ପ୍ରଧାନ

ତହିଁ କିବା ପଟାନ୍ତର ଦେବା ଆମ୍ଭେ ଆନ ।

କୋଟି କନ୍ଦର୍ପ ନୁହଇ ଯା ପାଦକୁ ସରି

ନିରଞ୍ଜନ ନିରାକାର ନରଦେହ ଧାରୀ ।

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ସେହି ଗୋପୀ ଗୋପାଳ ଜୀବନ

ସଦଭାବେ ଭେଟ ପାଇ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ ।

ସମସ୍ତେ ଏକ ଦୃଷ୍ଟିରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖନ୍ତି

ଚକ୍ଷୁ ପିଛାଡ଼ିବା ଯାଏ ମୂର୍ଚ୍ଛି ନ ପାରନ୍ତି ।

ଜଗତ୍‌ବନ୍ଦନ ନାଥ ଯେ ସ୍ୱୟଂ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟମୀ

ଛଦ୍ରମେ ବାଳକରୂପ ଧରି ଦେବସ୍ୱାମୀ ।

ଏ ଅବକାଶେ ଦର୍ଶନ କଲ ଯାଇ ଦୂତୀ

ଖଣ୍ଡେ ଦୁରୁଁ ଦେଖି ତାକୁ ଜାଣିଲେ ଶ୍ରୀପତି ।

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ଦୂତୀ ଉଭାହେଲା ଯାଇ

କୃଷ୍ଣ ତୋଷହେଲେ ସହଚରୀ ମୁଖ ଚାହିଁ ।

ଉଭୟେ ଯେ ଚାରିଚକ୍ଷୁ ହେଲେ ଭେଟାଭେଟି

ଶଶଧର ଉଦେ ଯେହ୍ନେ କୁମୁଦ ପ୍ରକଟି ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଦେଖି ଦୂତୀ ହରଷ ହୋଇଲା

ବୋଲେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଖି ମୋ ପାପ କ୍ଷୟଗଲା ।

ତୁମ୍ଭେ ଦେବାଧିଦେବଙ୍କ ପରେ ଅଟ ରାଜା

ବ୍ରହ୍ମା ଇନ୍ଦ୍ର ଗଙ୍ଗାଧର କରେ ପାଦପୂଜା ।

ନିରାକାର ପୁରୁଷ ତୁ ଶୂନ୍ୟ ଜ୍ୟୋତିର୍ମୟ

ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରିବା ଅର୍ଥେ ହୋଇଛୁ ଉଦୟ ।

ରାମ ଅବତାରେ ତୁମ୍ଭେ ପାଇଅଛ କଷ୍ଟ

ଯୁବାବୟସର ବେଳେ ହୋଇ ରାଜ୍ୟଭ୍ରଷ୍ଟ ।

ରାଜାଚ୍ୟୁତ ହୋଇ ପୁଣ ବନବାସ କଲ

ପରମ ବ୍ରହ୍ମ ହୋଇଣ ତପସ୍ୱୀ ହୋଇଲ ।

ମଥାରେ ଜଟା ପାଉଁଶ ବୋଳିହୋଇ ମୁଖେ

ଏଡ଼େ ବଡ଼ ପ୍ରଭୁ ହୋଇ ରହି ଏଡ଼େ ଦୁଃଖେ ।

ନେତପତନୀ ତେଜିଣ ପିନ୍ଧିଲ ବକଳ

ଉତ୍ତମ ମଣୋହି ଛାଡ଼ି ଖାଇ କନ୍ଦମୂଳ ।

ରାଜ୍ୟ ସିଂହାସନ ଛାଡ଼ି କଲ ବନବାସ

ରୁଦ୍ରାକ୍ଷମାଳ ତୁଳସୀ ବସ୍ତ୍ର କଷାବାସ ।

ତହିଁକି ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ଜାଣି ଦେଲା ମୁଖଚାରି

ଦଣ୍ଡକ ଅରଣ୍ୟେ ଥିଲ ସୀତା ନେଲା ହରି ।

ରାମ ଅବତାରେ ଦଣ୍ଡେମାତ୍ର ସୁସ୍ଥ ନାହିଁ

ଘରଦ୍ୱାର ଛାଡ଼ି ଘୋର ବନସ୍ତରେ ରହି ।

ଘୋର ବିପତ୍ତିମାନ ଯେ ଦିନେ ଦିନେ ପଡ଼ି

ମାୟାମୃଗ ମାରି ତୁଚ୍ଛା ପର୍ଣ୍ଣକୁଟୀ ଛାଡ଼ି ।

ମଇତ୍ରଛଳେ ବାଳିକି ବଧିଲ ଶ୍ରୀହରି

ଜାନକୀ ଛଳେ ସବଂଶେ ରାବଣକୁ ମାରି ।

ଅଗ୍ନି ପରୀକ୍ଷା କରିଲ ତହୁଁ ବଇଦେହୀ

ତୁମ୍ଭରେ ଭୋ ନାଥ ଏତେ ଦୁଃଖ ହୁଏ ସହି ।

ବିଭୀଷଣେ ରାଜ୍ୟ ଦେଇ ଅଯୋଧ୍ୟା ଅଇଲ

ଏତେ କାର୍ଯ୍ୟ ସାରି ହରି ଅଭିଷେକ ହେଲ ।

ଥୋକେ ଦିନ ରାଜଭୋଗ କଲ ଘେନି ସତୀ

ନିର୍ଦ୍ଦଷେ ଦୋଷ ଲଗାଇ ତେଜି ସୀତାସତୀ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରତିମା ଗଢ଼ି ସୀତା ରୂପେ ଥୋଇ

ସନ୍ନ୍ୟାସୀବେଶ ଧଇଲ ପୁତ୍ରେ ରାଜ୍ୟ ଦେଇ ।

ସୀତା ପାତାଳକୁ ଗଲେ ଫାଟୁ ବସୁନ୍ଧରୀ

ଏ ଦେହେ ଏତେ ଅବସ୍ଥା ପାଇ ଦେବହରି ।

ରାମାବତାରେ ତୁମ୍ଭର ଦଣ୍ଡେ ସୁସ୍ଥ ନାହିଁ

ଏମନ୍ତ ଦୁଃଖ ପାଇଛ ତୁମ୍ଭେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଏ ଉତ୍ତାରେ ପାଇଅଛ ତୁମ୍ଭେ ମହାଦୁଃଖ

ସର୍ବ ଦେବତା ତୁମ୍ଭର ନ ଚାହିଁଲେ ମୁଖ ।

ତେଣୁ ଭୋ ଦେବ ପାଇଲ ତହିଁ ବଡ଼ ଲଜ୍ଜା

ମୁହିଁ ମାଡ଼ିଣ ଶୋଇଲ ଶେଷକରି ଶଯ୍ୟା ।

ସୀତା ଆସି ଲକ୍ଷ୍ମୀରୂପେ ଚରଣ ଚାପିଲେ

ଏହିରୂପେ ତହିଁ ପୁଣ ସମୟ କାଟିଲେ ।

ପାତାଳ ବୈକୁଣ୍ଠ ପୁରେ ଅନନ୍ତ ଶଯ୍ୟାରେ

ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗ ଯୋଗ ନିଦ୍ରାକୁ ଗଲ ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ।

ଏବେ ଯେ ବିଧାତା ପୁଣି ଅଛଇ ନିର୍ଭାଇ

ଏଥିର ନିମନ୍ତେ ମୋତେ ପେଷେ ଆଗହୋଇ ।

ଷୋଳ ସହସ୍ର ନାୟକ ହେବ ଦେହବହି

ସହଚରୀ ବାକ୍ୟେ କୃଷ୍ଣ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇ ।

ଷଡ଼ଋତୁରେ ବିଳାସ ରଚି ନାନାରଙ୍ଗେ

ଲଭିଲ ଉତ୍ତମ ରୂପ ଗୋପାଳୁଣୀ ସଙ୍ଗେ ।

ପରମ ପୁରୁଷ ଲୀଳା ପାସୋରିଛ ତାହା

ଛାମୁରେ ମୁଁ ଜଣାଇଛି ମୋର ବଡ଼ ସ୍ପୃହା ।

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ପରିବାରୀ ମୁଁ ତୋର ଅଟଇ

ରଙ୍ଗାଅବତାରେ ପାଦତଳେ ମୁଁ ଖଟଇ ।

ଏତେ ବୋଲି ଦୂତୀ ଦେଲେ ମସ୍ତକରେ କର

ହସିଲେ ଦୂତୀର କଥା ଶୁଣି ଚକ୍ରଧର ।

ଦୂତୀ ବୋଇଲା ଏସନ ପଉରୁଷବାଣୀ

ବିଷ୍ଣୁର ମାୟାରେ ଭ୍ରମ ଜାଣ ସର୍ବ ପ୍ରାଣୀ ।

ଘାରିଲାକ ନିଦ୍ରାବତୀ ମୋହିତ ସକଳ

ବିଷ୍ଣୁର ମାୟାରେ ଭ୍ରମ ଗୋପୀ ଯେ ଗୋପାଳ ।

ମଦନ ମୋହନ ରୂପ ଧରି ଦେବହରି

ପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ ମାୟା କଲେ ଦେହ ଧରି ।

ସୁର ସିଦ୍ଧ ମୁନିଙ୍କି ଯେ ଅଗୋଚର ତନୁ

ଦେବଗଣ ନ ପାନ୍ତି ଯେ ରୂପ ପାଦରେଣୁ ।

ଲଲାଟେ କସ୍ତୁରୀ ଚିତା ଶିରେ ଦିବ୍ୟ ଚୂଳ

ବାହୁଟି କଙ୍କଣ ବିଦ ମୁଦି ରତ୍ନମାଳ ।

ନାସା ଶ୍ରବଣେ ଖଞ୍ଜିତ ଦିବ୍ୟ ଜ୍ୟୋତିମୋତି

କି ଶୋଭା ପାଉଛି ତାଙ୍କୁ ସେ ଅପୂର୍ବ ଜ୍ୟୋତି ।

କଟୀରେ ବସନ ପାଦେ ପାଦୁକା ଶୋଭନ

ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ଚନ୍ଦ୍ରମା ପ୍ରାୟ ବିରାଜେ ବଦନ ।

କାମ ଅକାମ ନିଧି ସେ ବାଞ୍ଛା ଶିରୋମଣି

କୋଟି କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଅଟଇ କାରେଣି ।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଯା ଅଗୋଚର ବିଶ୍ୱକୁଟ ମାୟା

କଳ୍ପନା କାମ ବାହନ ଖଗେଶ୍ୱର ଜାୟା ।

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାରାୟଣ ଶେଷ ସର୍ବରୂପୀ

ଜଳ ସ୍ଥଳ ଅନଳେ ଯେ ସବୁଠାରେ ବ୍ୟାପୀ ।

ଗୋପୀ ଗୋପାଳେ ପାରୁଶେ ଅଛନ୍ତି ତ ରହି

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା ଏ ଆଦି ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି ।

ଦୂତିକାକୁ ସୁପ୍ରସନ୍ନ ହେଲେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ

ଅତୁଳାୟିତ ପୁରୁଷ ଗୋପୀନାଥ ସ୍ୱାମୀ ।

ସୁରଙ୍ଗ ବିମ୍ୱ ଅଧର ଭ୍ରୂଲତା କି ଧନୁ

ବିକଚ ନେତ୍ର କି ରମ୍ଭାତରୁ ବେନି ଜାନୁ ।

ଐରାବତ ହସ୍ତୀଶୁଣ୍ଢ ପ୍ରାୟ ବେନି ଭୁଜ

ଦ୍ୱିତୀୟ ସୂର୍ଯ୍ୟ ପରାୟ ବିରାଜଇ ତେଜ ।

କର୍ଣ୍ଣର ମୂଳେ କୁଣ୍ଡଳ ବିରାଜଇ ହନୁ

ଆକାଶେ ପୂର୍ବେ ପଶ୍ଚିମେ ଯେହ୍ନେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ।

ଲାବଣ୍ୟ କୋଟିନିଧି ସେ ଜଗଜ୍ଜନ ମୋହେ

ଦେଖି ପରମ ସନ୍ତୋଷ ଦୂତୀ ମନ ହୁଏ ।

ବିନ୍ଧଇ ଯେ କାମବାଣ ଯୁବତୀଙ୍କ ଅଙ୍ଗେ

ଅମୃତ ଦୃଷ୍ଟିରେ ସ୍ୱାମୀ ଚାହାନ୍ତି ଅପାଙ୍ଗେ ।

ଦୂତିକା ବୋଇଲେ ମୁହିଁ ନିସ୍ତରିଲି ଆଜ

ଦେଖିଲି ଏ ନଟବର ରୂପ ଦେବରାଜ ।

ଏତେ ବୋଲିଣ ଦୂତିକା କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି

ସାଷ୍ଟାଙ୍ଗେ ଛାମୁରେ ପଡ଼େ ଆସି ଶିର ମାଡ଼ି ।

ବୋଲେ ନାରାୟଣ ତୁମ୍ଭେ ପୂର୍ବକଥା ସ୍ମର

ଗୋପନାରୀ ସଙ୍ଗେ ତୁମ୍ଭେ କଉତୁକ କର ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ପୁତ୍ର ଷୋଳ ସହସ୍ର ଯେ ମୁନି

ଗୁପତେ ତୁମ୍ଭ ନିମନ୍ତେ ଛନ୍ତି ରୂପ ଘେନି ।

ତୋ ପଦ୍ମହସ୍ତ ଲାଗିବ ଯାହାଙ୍କର ଅଙ୍ଗେ

ତେବେ ମୁକ୍ତ ହେବେ ବସି ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ସଙ୍ଗେ ।

ନବରଙ୍ଗେ ବିହରିବେ ବସି ତପଧ୍ୟାନେ

ଷୋଳ ସହସ୍ର ଗୋପୀଏ ସ୍ୱାମୀ ବୃନ୍ଦାବନେ ।

ଭୋ ଦେବ ସକଳ କଥା ଜାଣନ୍ତି ଆପଣ

ଆମ୍ଭେ ପରିଚାରୀ ଅଟୁଁ ତୁମ୍ଭର ଚରଣ ।

ସ୍ୱର୍ଗଭୋଗ ବନଭୋଗ ପୁଣ୍ୟ ଥିଲେ ପାଇ

ରାଧିକା ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କି ଛାଡ଼ି ନ ଯୋଗାଇ ।

ଯହିଁର ନିମନ୍ତେ ଗୋପେ ଜନମିଲ ଆସି

ରଙ୍ଗାବତାର ରୂପକୁ ଧରି ବ୍ରହ୍ମରାଶି ।

ଦିନ ଗଣୁ ଗଣୁ  ତୁମ୍ଭ ଦେହ ବର୍ଦ୍ଧମାନ

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଆଠବର୍ଷ ସରିଯିବ ଜାଣ ।

ବିଧାତା ଜନ୍ମ ଦେଇଛି ମୋତେ ଯହିଁପାଇଁ

ତୁମ୍ଭେ ପାସୋରିଲ ମନେ ରଖିଅଛି ମୁହିଁ ।

ଦିବ୍ୟରୂପ ନ ଧରିବ ଯେବେ ଦେବରାୟେ

ପୃଥ୍ୱୀର ଭାରାଭର କି ଆନେ ହୋଏ କ୍ଷୟେ ।

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ଦୂତୀ କହିବି ମୁଁ କିସ

ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟତ ବର୍ତ୍ତମାନ ତୋତେ ଦୃଶ୍ୟ ।

ତୁମ୍ଭେ ଆମ୍ଭର ବିଶ୍ୱସ୍ତ ପ୍ରାଣର କାରେଣି

ଆମ୍ଭର ନିମନ୍ତେ ଧାତା ଜାତ କଲା ଆଣି ।

ସବୁ ଅବତାରେ ଆମ୍ଭ ସଙ୍ଗତରେ ଥାଉ

ଆମ୍ଭ କଥା ଅଗୋଚର ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ବା କାହୁଁ ।

ଭଗବନ୍ତ ଦୀକ୍ଷା ସିନା ଗୋପାଙ୍ଗନା ବହି

ସତ୍ୟଯୁଗେ ଦିନେ ସ୍ତିରୀଲିଙ୍ଗ ସ୍ପର୍ଶ ନାହିଁ ।

ତ୍ରେତା ଯୁଗରୁ ତ ଆମ୍ଭେ ମୂରୁଛିଛୁ ମନେ

ଘେନିଲୁ ସନ୍ନ୍ୟାସଦୀକ୍ଷା ରହି ଘୋରବନେ ।

ଆମ୍ଭେ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ମୁରୁଛି ରହିଛୁ ବିକଳେ

ପାସୋରିଲା କଥା ତୁମ୍ଭେ କହିଲ ଏ ବେଳେ ।

ତୁମ୍ଭେ ଗୋ ଦୂତିକା ଅଟ ଆମ୍ଭ ପ୍ରାଣ ସରି

ତୁମ୍ଭ ଆଗରେ ମିଥ୍ୟା କି କେହି କହିପାରି ।

ତ୍ରେତା ବାରଲକ୍ଷ ଛୟାଳିଶ ସସ୍ର ବର୍ଷ

ଦ୍ୱାପର ଯେ ଆଠଲକ୍ଷ ଛୟାଣୋଇ ଶେଷ ।

ଏତେ କାଳ ପରିଯନ୍ତେ ପାସୋରିଲୁ ତାହା

ପଞ୍ଚଇନ୍ଦ୍ରିୟରେ ଭୋଗ କରିବା ଯେ ଏହା ।

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ସ୍ମରଣ କଲ ପୂର୍ବ ଜନ୍ମ ରୀତି

ପାଇଲୁ ସନ୍ଦେଶ ଏବେ ବଳିବ ଯେ ପ୍ରୀତି ।

କହୁଁ କହୁଁ ଲାଗିଲା ତା ଅଙ୍ଗେ କାମବାଧା

ଗୋପୀମାନଙ୍କୁ ଲାଗିଲା ପୁଣ ବଡ଼ ଶ୍ରଦ୍ଧା ।

ଅନେକ କାଳରୁ ଆମ୍ଭେ ପାସୋରିଲୁ ତାହା

ସନ୍ଦେହ ଗଲା ମନରେ ବଳିଲା ଉତ୍ସାହା ।

ସର୍ବଗୁଣେ ଚତୁରୀ ତ ତୁମ୍ଭେ ଗୋ ସିହାଣୀ

ଅଘଟଣକୁ ଘଟାଇ ପାର ତୁମ୍ଭେ ଆଣି ।

ମୂଳ ମନ୍ତ୍ର ମଉଷଧି ଆଦି ସର୍ବ ବାଟ

ଉପାୟମାନ ରଚିଣ କରାଇବ ଭେଟ ।

କାମବାଣ ବାଧା ସଖି କ୍ଷଣେ ନୋହେ ସହି

ମଦନ ବାଧାରେ ସଖି କ୍ଷୀଣ ହୋଏ ଦେହୀ ।

କହୁ କହୁ ଅସାଷ୍ଟମ ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ

ରୋମେ ରୋମେ ଭେଦିଗଲା କାମ ପଞ୍ଚବାଣ ।

ଦୂତିକାର ହସ୍ତ ଧରି ପ୍ରଭୁ ଦେବରାୟ

ବୋଇଲେ ଭିଆଅ ରାଧାସଙ୍ଗରେ ଉପାୟ ।

ଦୂତୀ ବୋଇଲେ ତ ତୁହି ଜଗତର ଚକ୍ଷୁ

ଆପଣେ କିସ ନ ଜାଣୁ ମୋତେ ପୁଣ ପୁଚ୍ଛୁ ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଏ ଗୋପଗାଈଯାକ ତୁମ୍ଭ ଦେହୀ

ତୁମ୍ଭ ଆଜ୍ଞା ଭାଙ୍ଗିବାକୁ କ୍ଷମ ନୋହେ କେହି ।

ତୁମ୍ଭର ନିମନ୍ତେ ଆମ୍ଭେ ହୋଇଅଛୁ ଜାତ

ବାଞ୍ଛା ଫଳହିଁ ତାଙ୍କର ହେଲା ସମାପତ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଦୂତୀ ଅପରଚ ନାରୀ

କେମନ୍ତେ କରିବ ପ୍ରୀତି ରାଧିକା ଚତୁରୀ ।

ଦୂତିକା ବୋଇଲା ଶୁଣ ସ୍ୱାମୀ ଦଇତ୍ୟାରି

ଆପଣାର କାର୍ଯ୍ୟ ସିନା ଆପେ ଆପେ କରି ।

ଏ କଥାଯାକ ଜାଣିଛ ତୁମ୍ଭେ ଯେ ଆଗହୁଁ

ଷଡ଼କାନେ ମନ୍ତ୍ରଭେଦ ହେବ କହୁଁ କହୁଁ ।

ଅଲଘିଂତ କଥା ନାଥ କହି ତ କେ ପାରି

ପରଦାର ଚୋରା ପ୍ରୀତି ଜୀବନ ବଇରୀ ।

ଆପଣାର କାର୍ଯମାନ ଆପଣେ କରିବ

ଆପେ ନ କଲେ ବିଶ୍ୱାସୀ ଜନ ବରଗିବ ।

ତୁମ୍ଭେ ତ ସର୍ବଜ୍ଞ ନାଥ ଜାଣ ସର୍ବସିଦ୍ଧି

ତୁମ୍ଭେ ସିନା ଅଟ ନାଥ ବିଧାତାର ବୁଦ୍ଧି ।

ଷୋଳସସ୍ର ଗୋପୀ ମୂଳେ ଚଉଷଠି ନାରୀ

ସମସ୍ତେ ପ୍ରାଣବଲ୍ଲଭୀ ଅଟନ୍ତି ତୋହରି ।

ଏକୁ ଏକ ରୂପବତୀ ଅଟନ୍ତି ଉଗୁଳି

ସବୁରି ପରେ ଅଧିକ ରାଧା ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ।

ତାହାଙ୍କ ପୁରକୁ ତୁମ୍ଭେ ବିଜେକର ନିଶି

ନବଯୁବତୀ ସୁନ୍ଦରୀ ଅଟେ ଶୁଭ୍ରକେଶୀ ।

ସକଳ ଗୋପୀନାରୀଏ ଛନ୍ତି ବାଟ ଚାହିଁ

ପୁରୁଷ ଜଣେ ମାତ୍ରକ ସଙ୍ଗତରେ ନାହିଁ ।

ଏତେ କହି ଦୂତିକା ଯେ ହୋଇଲେ ମଉନ

ବାହୁଡ଼ି ବାଳକ ରୂପ ଧରି ଭଗବାନ ।

ସହଚରୀ ସଙ୍ଗେ ହରି ହେଲେ ଯେତେ କଥା

ଗୋପୀ ଗୋପାଳଙ୍କୁଜଣା ନୋହେ ସେହି ବାର୍ତ୍ତା ।

ବିଶ୍ୱକୂଟ ମାୟାରେ ଯେ ସର୍ବେ ମୋହମାନ

କରାଇଅଛନ୍ତି ସ୍ୱାମୀ ଦେବ ଭଗବାନ ।

ଏମନ୍ତେ ମୋହ କରାଇ ହୃଷୀକେଶ ହସି

କେହି ନ ଜାଣନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ଦୂତୀରସ ଭାଷି ।

ବାଳରୂପ ଧରିଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଦେବରାୟ

ଉତ୍ତାନଶାୟୀ ହୋଇଣ ପଲ୍ୟଙ୍କେ ବିଜୟ ।

ଧାଈ ପୋଇଲି ଆବର ଯେତେ ପରିବାରୀ

ବେଢ଼ି ବସିଲେ କେଶବ ଅଗ୍ରତେ ଚତୁରୀ ।

ବଧାଇ ଘେନି ଚଳଇ ଦୂତୀ ନିଜ ପୁର

ନଗ୍ର ନରନାରୀ ଗଲେ ଯେ ଯାହାର ଘର ।

ବ୍ୟାପାର ଛାଡ଼ି ଘରକୁ ଗଲେ ନନ୍ଦ ଉଠି

ଅନେକ ଧନ ରତ୍ନରେ ଲୋକ କରି ତୁଷ୍ଟି ।

ଗୁଣେ ବ୍ୟୟ କଲେ ବଢ଼େ ଦୁଇଗୁଣ ବିତ୍ତ

ଧନପତି କୁବେର ଯେ ଯାର ବଶୀଭୂତ ।

ପୁତ୍ରକୁ ଶୁଆଇ ମାତା ଘରଧନ୍ଦାକଲେ

କେବଣ ଉପାୟେ ଯିବି ମନରେ ଭାଳିଲେ ।

କ୍ଷଣକ୍ଷଣକେ ଘାରୁଛି କାମ ପଞ୍ଚବାଣ

ଅସାଷ୍ଟମ ହେଲେ ପ୍ରଭୁ ବପୁ ହେଲା କ୍ଷୀଣ ।

ଭାଙ୍ଗିଗଲା ଯୋଗନିଦ୍ରା ଲାଗୁଁ କାମବାଧା

ଉଛୁଳିଲା ଧାତୁପୁଣ ଉନ୍ମତ୍ତ ପ୍ରସିଦ୍ଧା ।

ଉଦଗମ ରୋମାବଳି ଗଳେ ଶ୍ରମଝାଳ

କ୍ରୋଟଅଗ୍ନି ପ୍ରାୟ ଚିତ୍ତ ଦହେ ଅନ୍ତରାଳ ।

ଓଷ୍ଠ କଣ୍ଠ ତାଳୁ କାହିଁ ଶୁଖି ନବନାଡ଼ୀ

ଉପରେ କି ପରବତ ପଡ଼ୁଅଛି ମାଡ଼ି ।

ନୟନରୁ ଅଶ୍ରୁ ଜଳ ପଡ଼େ ଘନ ଘନ

କର ଚରଣ ନ ଚଳେ ଆକୁଳ ଯେ ମନ ।

କାମବାଧା ଆସି ତହିଁ ହେଲା ପରାପତ

ଅନ୍ତରାଳ ହୋଇଲା ଯେ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ଚିତ୍ତ ।

ସତ୍ୟ ତ୍ରେତା ଯୁଗଠାରୁ ଏ ଦ୍ୱାପର ଯାଏ

ଯୋଗନିଦ୍ରାରେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ପ୍ରଭୁ ଦେବରାୟେ ।

ପ୍ରିୟା ତ୍ୟଜ୍ୟା କଲାଠାରୁ ସ୍ତିରୀସଙ୍ଗ ନାହିଁ

ଆଣ୍ଟେ ଧାତୁକୁ ଅଛନ୍ତି ହୃଦପଦ୍ମେ ବହି ।

ସମୟେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସୀତା ଘେନି ଭୋଗ କଲେ

ଲବ କୁଶେ ରାଜ୍ୟ ଦେଇ ଭଗବନ୍ତ ହେଲେ ।

ଅନନ୍ତ ଶଯ୍ୟାରେ ପ୍ରଭୁ ଶୋଇଲେକ ଯାଇ

ଯୋଗନିଦ୍ରା ଭାଙ୍ଗିଦେଲେ ବାଣୀ ବୀଣାବାଇ ।

ଯୋଗନିଦ୍ରାରେ ଅନିଦ୍ରା ପ୍ରଭୁ ଦେବରାୟେ

ପରମହଂସ ଦୀକ୍ଷାକୁ ଘେନନ୍ତି ସମୟେ ।

ଦ୍ୱାପର ଯୁଗର ଶେଷ ଭାରତ ନିମନ୍ତେ

ଗୋପପୁରେ ବିଜେ ହରି ଭକତଙ୍କ ହିତେ ।

ମାନବ ଦେହ ବହିଲେ ଭାରା ନାଶପାଇଁ

ମଦନ ବାଧାରେ ଆର୍ତ୍ତ ହୁଅନ୍ତି ମାଧୋଇ ।

ସେଥି ନିମନ୍ତେ ଗୋପରେ ଆସି ବିଳସନ୍ତି

ରଙ୍ଗାବତାରେ ଗୋପୀଏ ତାଙ୍କର ଯୁବତୀ ।

ସମୟେ ପାସୋରିଥିଲେ କାମ କ୍ରୋଧ ଖେଦ

ଆପଣେ ନିର୍ମାଣ କରିଛନ୍ତି ନାନା ଭେଦ ।

ମହାଯୋଗ ଶରୀରେ ତା ଥିଲେକ ପାସୋରି

ଦୂତିକା କହିଲାଠାରୁ ଜାଣି ତଥ୍ୟ କରି ।

ରକତ ମାଂସ ଦେହୀ ତ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ

ଲାଗନ୍ତେ ମଦନବାଧା ହୋଇଲେ କାରୁଣ୍ୟ ।

ସେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଦ ପଦ୍ମେ ନିବେଶି ମାନସ

କହଇ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ଗୀତେ ହରିବଂଶ ।

ମୁକ୍ତିମାର୍ଗ ଦେଖାଇଲି ସାଧୁଜନ ହିତେ

ବୈକୁଣ୍ଠପୁରକୁ ଜନେ ଯାଅ ଏହି ପଥେ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଶୁକମୁନି ଯେ ବୋଲନ୍ତି

ସାବଧାନ ହୋଇ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ନୃପତି ।

ଆଶ୍ୱିନ ମାସ ଯେ ପୁଣ ଶରଦର ଋତୁ

ନିର୍ମଳ ଚନ୍ଦ୍ରର ଜ୍ୟୋତି ଗଣିତ ଯେ ଧାତୁ ।

ଦିନକର ଜ୍ୟୋତିରେ ତ ଶୁଖିଲା ଧରଣୀ

ଖରା ବରଷା ଶୀତ ତ ନ ହୁଅଇ ଜାଣି ।

କୁମାର ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ଯାତ୍ରା ସାରି ସର୍ବେ ଭଲେ

ଥୋକାଏ ଜାଗର ଜାଳି ଉଜାଗର ହେଲେ ।

ଥୋକାଏ ଜୁଆ ଖେଳନ୍ତି ଆନନ୍ଦିତ ମନେ

କପଟପଶା ଖେଳନ୍ତି ମିଳି ଥୋକେ ଜନେ ।

ଏମନ୍ତ ଉତ୍ସବ ଘରେ ଘରେ ସବୁଙ୍କରି

ପହୁଡ଼ନ୍ତି ପଲ୍ୟଙ୍କରେ ଦେବ ଚକ୍ରଧାରୀ ।

କେମନ୍ତେ ଉପାୟ କରି ଯିବେ ଦେବହରି

ବାରମ୍ୱାର ମଦନରେ ତନୁ ହୁଏ ଘାରି ।

ଅନୁବ୍ରତେ କାମଦେବ ଅଙ୍ଗେ ଦିଏ ଖେଦ

ତେଣୁ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ମନେ ସର୍ବଦା ବିଷାଦ ।

ମାୟାରେ ମୋହିଲେ କହୁଁ ପ୍ରଭୁ ନରହରି

ଯଶୋଦା ପ୍ରଭୃତି ସର୍ବନେତ୍ରେ ନିଦ୍ରା ଘାରି ।

ଉତ୍ତାନଭାବେ ପଲ୍ୟଙ୍କେ ଥିଲେ ସେ ପହୁଡ଼ି

ନିଦ୍ରା ଭାଜନ୍ତେ ଶ୍ରୀହରି ଦେଲେ ଘୋରରଡ଼ି ।

ନିଦ୍ରାରେ ଅଚେଷ୍ଟ ଗୋପପୁରେ ସର୍ବଜନ

ତ୍ରିଭଙ୍ଗି ମୂରତି ପ୍ରଭୁ ହେଲେ ତତକ୍ଷଣ ।

ଶିରେ ସୁକୁଞ୍ଚିତ କେଶ ଅପୂର୍ବ ଦିଶଇ

ଲାବଣ୍ୟ ମୂରତି ତିନିଭୁବନ ମୋହଇ ।

କୋଟିଏ କନ୍ଦର୍ପ ରୂପ ନୁହେ ତାକୁ ସରି

କାମିନୀ ଚିତ୍ତରଞ୍ଜନ ପ୍ରଭୁ ଦଇତ୍ୟାରି ।

ସନାତନ ପୁରୁଷ ସେ ବିଶ୍ୱ ଅଧିକାରୀ

ଯେବଣ ରୂପକୁ ଇଚ୍ଛା ସେ ରୂପକୁ ଧରି ।

ଯାହାର ବଚନେ ଆତଯାତ ନବସୃଷ୍ଟି

ଯେ ସ୍ୱାମୀ ଗୋପୀଙ୍କ ପାଇଁ ହ୍ୱନ୍ତି ବହୁକଷ୍ଟୀ ।

ପଲ୍ୟଙ୍କ ତେଜିଣ ସ୍ୱାମୀ ଚାଳନ୍ତେ ଧରାରେ

ମନ ରହିଛି କେବଳ ଗୋପୀଙ୍କ ଉପରେ ।

ରାତ୍ର ସାତଘଡ଼ିଠାରେ ଉଠି ଯଦୁନାଥ

ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ପୁରେ ଯାଇ ମିଳିଲେ ତୁରିତ ।

ସୁକୁମାରୀ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ଅଟଇ ସେ ବାମା

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ଗଉଡ଼ର ଅଟେ ମନୋରମା ।

ଷୋଳସସ୍ର ଗୋପୀଙ୍କର ପରେ ମୌଡ଼ମଣି

ସାକ୍ଷାତେ ପାର୍ବତୀ କିବା ରତି କମଳିନୀ ।

ରଙ୍ଗାବତାରେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ମନ ନେବାପାଇଁ

ଯତନେ ବିଧାତା ତାହା ଅଛି ଯେ ରଖାଇ ।

ଅପୂର୍ବ ମନ୍ଦିରେ ଦେଇ କବାଟ କିଳିଣି

ପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ ଶୋଇଅଛି ଗୋପାଳୁଣୀ ।

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ଭଗିନୀ ଯେ ତିଳୋତ୍ତମା ନାରୀ

ରାଧିକାର ନଣନ୍ଦ ଯେ ଅଟଇ ସୁନ୍ଦରୀ ।

ନଣନ୍ଦ ଭାଉଜ ବେନି ଏକସଙ୍ଗ ହୋଇ

ପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ ଘୋର ନିଦେ ଛନ୍ତି ଶୋଇ ।

ଏସନ ସମୟେ ତହିଁ ମିଳିଲେ ଅଚ୍ୟୁତ

ବାରମ୍ୱାର ଅଙ୍ଗେ ପୀଡ଼ା ଦିଅଇ ମନ୍ମଥ ।

ନିବିଡ଼ ପାଷାଣ କାନ୍ଥ ବେନିହାତ ଢଳି

ଝିଙ୍କର ଛାଏଣି ଘର ପିମ୍ପୁଡ଼ି ନ ଗଳି ।

ଦେଖିଣ ମାଧବ ମନେ ପାଇଲେକ ତ୍ରାସ

ଚାରିପାଖ ବୁଲନ୍ତି ଯେ ରାଧିକା ଉଆସ ।

ଆଡ଼ ଉହାଡ଼ରେ କାହିଁ ବାଙ୍କ ତିଳେ ନାହିଁ

ବିସ୍ମୟ ହୋଇଲେ ହରି ମନେ ତାହା ଚାହିଁ ।

ଲୁହାର କିଳଣି ବଜ୍ରଠାରୁ ଯେ କଠିନ

ତିଳେ ବାଟ ନାହିଁ ତହିଁ ଯିବାକୁ ପବନ ।

ବାହାରେ ଉଭା ହୋଇଣ ଭାଳନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି

ଏଡ଼େ ବଜ୍ର କବାଟ ତ ଫିଟିବ କିପରି ।

ବେଳକୁବେଳ କନ୍ଦର୍ପ ବାଧା ଯେ ହୁଅଇ

ମନ ଛନ୍ନଛନ୍ନ ତନୁ ଥରଥର ହୋଇ ।

ଫିଟିଲା କେଶ ବସନ ହେଲେ ଅସମ୍ଭାଳ

ଅନେକରୂପେ କବାଟ ଝିଙ୍କି ନନ୍ଦବାଳ ।

କବାଟର ଲୁହାକଣ୍ଟା ମାନ ତିକ୍ଷ୍‌ଣ ମୁନା

ଆଣ୍ଟରେ ପେଲନ୍ତେ ବାଜେ ଗୋବିନ୍ଦ ମୂର୍ଦ୍ଧନା ।

ମୂଷଳ ଧାରାରେ ରକ୍ତ ବହିପଡ଼େ ତଳ

ରୁଧିରରେ ଜର ଜର ହୋଇଲା ଅଞ୍ଚଳ ।

ଶ୍ରୀକରେ ବସନ ଘେନି ପୋଛନ୍ତେ ମୁରାରି

ଭୂମିରେ ପଡ଼ଇ ତହୁଁ ଥୋକାଏ ଉବୁରି ।

ଧନ୍ୟ ସେହି କାମଦେବ ସବୁ ପାରେ ଜିଣି

ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ବିଟାଳ କରେ ଯେହ୍ନେ ଆଣି ।

ଅଶେଷ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଅଧିକାରୀ ଯେହି

କାମଦେବ ପଦ ଅନ୍ୟଠାରେ ପାରେ ଦେଇ ।

ସେ ଯଣୁଟି ସଂସାରରେ ଦେହବନ୍ତ ହେଲା

ନିର୍ଦ୍ଦୟ କାମଦେବତା ତାଙ୍କୁ କଟାଳିଲା ।

ରକତ ମାଂସ ଶରୀର ବହିବଟି ଯିଏ

କାମଦେବ ପାଲେ ନିଶ୍ଚେଁ ପଡ଼ିବଟି ସିଏ ।

ଈଶ୍ୱର ପରି ଦେବତା ମାତାକୁ ହରିଲେ

ବ୍ରହ୍ମାଭଳି ଲୋକ ଦୁହିତାରେ ରତ ହେଲେ ।

ଚନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ଯେ ଗୁରୁପତ୍ନୀ ହରିଅଛି

ଆବର ସଂସାରେ କେହୁ ପାରେ ତାକୁ ମୂର୍ଚ୍ଛି ।

ସର୍ବଲୋକଙ୍କ ଠାକୁର ଯେଉଁ ନରହରି

ଗୋପୀଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଗୋପୀନାଥ ରୂପ ଧରି ।

ରାଧିକା ବିରହେ ସ୍ୱାମୀ ହୁଅନ୍ତି ଉଚ୍ଚାଟ

ଅନେକରୂପେ ଝିଙ୍କନ୍ତେ ନ ଫିଟେ କବାଟ ।

ଅଧର କାମୁଡ଼ି ଆଣ୍ଟେ ମାରନ୍ତେଣ ମୁଷ୍ଟି

ବେନି ଫାଳରେ କବାଟ ମଧ୍ୟୁ ଗଲା ଫାଟି ।

ଗମ୍ଭୀରି ମଧ୍ୟେ ପ୍ରବେଶ ସ୍ୱାମୀ ହେଲେ ଯାଇ

ଦେଖିଲେ ରତ୍ନପଲ୍ୟଙ୍କେ ରାଧା ଅଛି ଶୋଇ ।

ନଣନ୍ଦ ଭାଉଜ ଶୋଇଛନ୍ତି ଏକସ୍ଥାନେ

କୋମଳ ଶେଯେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ନିଦ୍ରିତ ଦିଜଣେ ।

ଉପରେ ଚାନ୍ଦୁଆ ଲାଗିଅଛି ଦୋପୁଚିଆ

ଦେବାଙ୍ଗ ଝୀନବସନ ସୂଚିକମ ନୂଆ ।

ମାଣିକ୍ୟର ଦୀପାବଳି ଜଳେ ଚାରିପାଶେ

ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଆଦିତ୍ୟ ପ୍ରାୟ ତେଜ ପରକାଶ ।

ଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ କସ୍ତୁରୀ ଅଙ୍ଗେ ବୋଳି ହୋଇ

ଅଗୁରୁ ଧୂପରେ ଗୃହ ଚହଟି ଉଠଇ ।

ସୁକୋମଳ ମୁଚୁଳାକୁ ଦେଇ ସୀମସ୍ଥାନ

ବେନି ନାରୀ ଶୋଇଛନ୍ତି ଖଟେ ଅଚେତନ ।

ରାଧିକା ରୂପ ଦେଖିଣ ପ୍ରଭୁ ଗୋପୀନାଥ

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ନାୟିକା ତୁ ବୋଲନ୍ତି ଅଚ୍ୟୁତ ।

ଖସି ପଡ଼ିଛି କି ଶଶୀ ଅବା ଆକାଶରୁ

ନେତ୍ରେ ଦେଖିଲା ତ ନାହିଁ ଏମନ୍ତ ରମ୍ଭୋରୁ ।

ସୁଲକ୍ଷଣୀ ନାୟିକା ଏ ଅଟେ ନବଯୁବା

ଲାବଣ୍ୟ ଗୁଣନିଧି କି ଶୋଇଅଛି ଅବା ।

ନବରତ୍ନମାଳା କଣ୍ଠେ ଦିଶେ କି ସୁନ୍ଦର

କରୀକୁମ୍ଭ ଜିଣି ଶୋହେ ପୀନ ପୟୋଧର ।

କର୍ଣ୍ଣରେ ମୁକୁତା କାପ ଦିଶେ ଜକ ଜକ

ଅନ୍ଧାର ଘରକୁ ସେହି କରଇ ଆଲୋକ ।

ସୁସଞ୍ଚ ଚାରୁ ନାସିକା ତିଳପୁଷ୍ପ ଜିଣି

ମାରାଗ ହିରାରେ ଗଢ଼ା ନାସିକା ବସଣି ।

ବିମ୍ୱଅଧର ବଧୂଲି କୁସୁମକୁ ବଳି

ଅମୀୟ ସୁଧା ତହିଁରୁ ପଡ଼ୁଅଛି ଗଳି ।

ଧୀରେ ଧୀରେ ଦଇତ୍ୟାରି କହମନ୍ତି ବଚନ

ବାରେ ଆରେ ବିମ୍ୱାଧରି ଟେକ ତୋ ବଦନ ।

ଦରହସିତ ବଦନେ କହ ପଦେ କଥା

ମୋର ମନରୁ ଛଡ଼ାଇ ଦିଅ କାମବ୍ୟଥା ।

କମଳନୟନ ତୁ ରେ ବାରେ ମୋତେ ଚାହାଁ

ବିରହାନଳରେ ପୋଡ଼ି ଯାଉଛି ମୋ କାୟା ।

ଭ୍ରୂଲତା ତୋ କାମଧନୁ ଶର ତୀକ୍ଷ୍‌ଣ ଦୃଷ୍ଟି

ପକାଅ ମୋ ଦୂରବସ୍ଥା ଯାଉ ଅଙ୍ଗୁ ତୁଟି ।

ନିର୍ମଳ ଚନ୍ଦ୍ରମା ତୁଲ୍ୟ ତୋହର ବଦନ

ଦେଖି ତପୀ ଯୋଗୀଙ୍କର ଭୁଲିଯିବ ମନ ।

ପାଦରେ ନୁପୂର ତୋର ଦିଶେ କି ସୁନ୍ଦର

କଣ୍ଠେ ରତ୍ନ ଆଭରଣ ଗଜମୋତି ହାର ।

ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠି ମାନଙ୍କୁ ରତ୍ନମୁଦ୍ରିକା ତୋ ରାଜେ

ରସାଣିଲା ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାୟ କାନ୍ତି ତୋ ବିରାଜେ ।

ସିନ୍ଦୁରରେ ସୁମଣ୍ଡିତ ଲଲାଟ ତୋହରି

ସରୁକଟିକୁ ଡମ୍ୱରୁ ମାନିଯିବ ହାରି ।

ସୁଲଳିତ ବେନି ଜାନୁ ରମ୍ଭାତରୁ ପରି

ନାହିଁ ନଥିବ ତୋ ପରି ଜଗତେ ସୁନ୍ଦରୀ ।

ଜଗତଜନମୋହିନୀ ତୁ ପଦ୍ମିନୀ ଜାତି

କେତେ ନିଦ୍ରା ଯାଇଅଛୁ ଚାହିଁ କିନା ଚେତି ।

ମଦନ ଜ୍ୱାଳାରେ ମୁହିଁ ହେଉଅଛି ଘାରି

ଅମୀୟ ବଚନ ପଦେ ଭାଷରେ ସୁନ୍ଦରୀ ।

ଗଙ୍ଗାସାଗରରେ ଯେହୁ ଦେଇଥିବ ଝାସ

କୋଟିଏ ଜନ୍ମରେ ପୂଜିଥିବ ଯେ ମହେଶ ।

ସେ ତୋର ଭର୍ତ୍ତା ହୋଇବ ଆରେ ହେମ ଗୋରି

ଏରୂପେ ଅନେକ ଚାଟୁବଚନ ଉଚ୍ଚାରି ।

ନ ଶୁଣଇ ରାଧିକା ତା ନିଦେ ଅଛି ଶୋଇ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ବଚନ କର୍ଣ୍ଣେ ନ ପଶଇ ।

ଆରତରେ ଦାମୋଦର ପଲ୍ୟଙ୍କେ ବସିଲେ

ଦକ୍ଷିଣ କରରେ ରାଧା ଦେହ ଆଉଁଷିଲେ ।

ନିଦ୍ରାତେଜି ଉଠିଲାକ ତହୁଁ ଗୋପନାରୀ

ଦେଖିଲା ପଲ୍ୟଙ୍କେ ବିଜେ ଦେବ ଦଇତ୍ୟାରି ।

ରାଧିକା ବୋଇଲେ କାହୁଁ ଅଇଲୁରେ ଚୋର

ମୋ ପୁରେ ପଶିଲୁ ପାଇ ଭରସା କାହାର ।

ନିବିଡ଼ ପାଷାଣ କାନ୍ଥ ବେନି ହାତ ତଳି

ଲୁହାର କବାଟ ପୁଣି ବିଷମ ଅର୍ଗଳି ।

ତାହା ଭାଙ୍ଗି କେମନ୍ତେ ତୁ ଅଇଲୁ ପାମର

ଜୀବନରେ ଆଶା କିବା ନାହିଁ କିରେ ତୋର ।

ଧାତିକାରେ ଏହିଠାରୁ ଯାଅ ତୁହି ଭଲେ

କଟୁଆଳ ଜାଣିଲେ ତୁ ନାଶଯିବୁ ହେଳେ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ମାଈଁ ଚୋର ନୁହେଁ ମୁହିଁ

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା ପୁଅ ମୋ ନାମ ଯେ କହ୍ନାଇ ।

ଏ ତୋର ବିରହେ ସହି ହୋଇଛି ମୁଁ ଦୁଃଖୀ

କାମସମୁଦ୍ରୁ ଉଦ୍ଧର ଆରେ ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ ।

ଆବର ଅଧିକ ମୁହିଁ କହିବି କି ତୋତେ

କାମଦେବ ବାଧା ସଖି ଲାଗିଅଛି ମୋତେ ।

ବାରେ ପ୍ରତିକାର କର ଆରେ ପ୍ରାଣସହି

ତୋ ରୂପ ଲାବଣ୍ୟ ଦେଖି ବିହ୍ୱଳ ହେଲଇଁ ।

ରାଧିକା ବୋଲେ ବାଳୁତ ଛେଉଣ୍ଡ ତ ତୁହି

ଏଡ଼େ କଥା କହୁ ମୁଖେ ଲାଜ ମାଡ଼େ ନାହିଁ ।

ବିଡ଼ମ୍ୱନ କଥା ଆସି କହୁ ମୋର ଆଗେ

ଜୀବନରେ ଆଶା ଥିଲେ ପଳାଅରେ ବେଗେ ।

ଯେବଣ କଥା ତୁଣ୍ଡରେ ଧରି ନ ଯୋଗାଇ

ତାହା କହୁ କେମନ୍ତେରେ ମୁଁ ପରା ତୋ ମାଈଁ ।

କେ ନନ୍ଦ କେଉଁ ଯଶୋଦା କିଏ ସେ ଜାଣଇଁ

କାଲି ସକାଳେ ତାଙ୍କଠୁ ଜନମିଛୁ ତୁହି ।

ବଳାତ୍କାରେ ମୋ ଭୁବନେ ପଶିଲୁ ଝସାଇ

ପୁଣି ବଦନେ ଅକଥାଗୁଡ଼ା ଆସି କହି ।

ମିଛରେ ବୋଲୁ ମୁଁ ଅଟେ ଯଶୋଦା କୁମର

ନିଶ୍ଚେ ମୁଁ ଜାଣିଲି ତୁହି ଚୋରଙ୍କ ସର୍ଦ୍ଦାର ।

ରାଧିକା ବଚନ ଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି ଅଚ୍ୟୁତ

ନୁହେ ମୁଁ ତସ୍କର ଚୋର ରେ ପ୍ରାଣ ସଙ୍ଗାତ ।

ଏ ତୋର ସ୍ୱରୂପ ଦେଖି ହେଲି ମୁହିଁ ବାଇ

କାମ ସାଗରୁ ଉଦ୍ଧର ଆରେ ଚନ୍ଦ୍ରମୁହିଁ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହନ୍ତି ମୁହିଁ ନ କହଇ ମିଛ

ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତ ନାରାୟଣ ଜାଣ ତୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ।

ରଙ୍ଗ ଅବତାର ଆମ୍ଭେ ଭାରାଭର ଅର୍ଥେ

ଗୋପେ ବିଜେକଲୁ ଗୋପୀଗୋପାଳ ନିମନ୍ତେ ।

ସହଚରୀ ଦୂତିକା ଯେ କହିଲା ତୋ କଥା

ତେଣୁ ଏଠାକୁ ଅଇଲି ଜାଣ ଗୋ ସର୍ବଥା ।

ଶରୀରରେ କାମବାଧା ଦିଏ ଅବିରତେ

ସୁଦୟା ମୋଠାରେ କର ସଖି ଗୋ କିଞ୍ଚିତେ ।

ମଦନ ବିଷରେ ଅଙ୍ଗ ମୋର କମ୍ପମାନ

ରକ୍ଷାକର ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ କହି ସୁବଚନ ।

କହୁ କହୁ ବିକାଶିଲେ ସ୍ୱାମୀ ବିଶ୍ୱତେଜ

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ଶୋହେ ଚାରିଭୁଜ ।

କିରୀଟ ମୁକୁଟ ଶିରେ ଶୋହେ ସପ୍ତଫେଣୀ

ବାହେ କଙ୍କଣ ରତନ ବଳା ପାଦେ ବେନି ।

କଣ୍ଠେ କଉସ୍ତୁଭ ହୃଦେ ତୁଳସୀର ମାଳ

କଟୀତଟେ ପୀତାମ୍ୱର ଦିଶେ କି ସୁଢ଼ଳ ।

ନୀଳେନ୍ଦ୍ରିଦଳ ପରାୟେ ଶୋହେ ଦିବ୍ୟଜ୍ୟୋତି

ନିର୍ମଳ ଗଗନେ ଯେହ୍ନେ ରାଜେ ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତି ।

ରାଧିକା ପଲ୍ୟଙ୍କେ ହରି ବିଜେ କଲେ ଯାଇଁ

ଦେଖି ଚନ୍ଦ୍ର ବଦନୀ ଯେ ମହାଭୟ ପାଇ ।

କଦଳୀ ପତ୍ର ପରାୟେ ଅଙ୍ଗ କମ୍ପମାନ

କି କରିବି କେଣେ ଯିବି ମତି ଛନ୍ନ ଛନ୍ନ ।

ଏକେତ ଅବଳା ଭୟଙ୍କର ରୂପ ଦେଖି

କ୍ଷଣକେ ଚାହିଁଇ ପୁଣ କ୍ଷଣେ ବୁଜେ ଆଖି ।

ଅଦୃଷ୍ଟ ଅସମ୍ଭବ ଯା ଶୁଣିନାହିଁ କର୍ଣ୍ଣେ

ଜଗଦ୍ ବନ୍ଦନ ପୁରୁଷ ଦେଖ ବିଦ୍ୟମାନେ ।

ଆରତେ କାତର ରାଈ ହୋଇ ଭୀତମନ

ନଣନ୍ଦକୁ ତୋଳେ ଯାଇ କରକୁ ଧରିଣ ।

ନିଶ୍ଚେଷ୍ଟ ସେ ପଲ୍ୟଙ୍କରେ ନିଦେ ଅଛି ଶୋଇ

ବିଷ୍ଣୁ ମାୟା ଘୋଟିଅଛି ଅଙ୍ଗେ ଜ୍ଞାନନାହିଁ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ସଖି ମାଡ଼ିଲାକି ଡର

ଦନ୍ତେ ତିରଣ ଧରୁଛି ଉଦ୍ଧାରିଣ ଧର ।

ଫଳିଲାର ବୃକ୍ଷକୁ ଗୋ ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଖି

ତୋଠାରେ ଅନେକ ଆଶା କରିଅଛି ସଖି ।

ଆବର ବିଶେଷେ ମୋର ବାଳୁତ ଯେ ମତି

ନ ଜାଣଇ ପାପ ପୁଣ୍ୟ ଅଟଇ କେମତି ।

ରାଧିକା ବୋଇଲେ ମୁହିଁ ଅବୋଧ ଯୁବତୀ

ନିଜ ଭର୍ତ୍ତା ବିନା ଆନ ପୁଂସେ ନାହିଁ ମତି ।

ତୋହରେ ମୋହର ବାବୁ କିଛି କାର୍ଯ୍ୟନାହିଁ

ଅକାରଣେ ଏ ଜଞ୍ଜାଳ କରୁ କାହିଁପାଇଁ ।

ନିତାନ୍ତ ବାଳକ ତୁହି ନାହିଁ ତୋର ଜ୍ଞାନ

କହୁଅଛୁ ଭଣ୍ଡପଣେ ଅବଚନମାନ ।

ଯାହାକି ବୋଇଲୁ ତୁହି ନନ୍ଦର କୁମର

ନୃପତିନନ୍ଦନ ହୋଇ ଏଡ଼େ ଅବିଚାର ।

ନଣନ୍ଦ ଯଶୋଦା ମୋର ଅଟଇ ଯୁକତେ

ଲେଖାରେ ମାଈଁ ତୋହର ମୁହିଁ ଶାସ୍ତ୍ରମତେ ।

ପାପଭୟ ନାହିଁ ତୋର କହୁ ଏଡ଼େ କଥା

ଶୁଣିଲେ କିସ ବୋଲିବେ କହ ତୋର ମାତା ।

ରଜନୀ ପାହିଲେ ଏହି କଥା ବୁଝିବାନା

ତୋହଯୋଗେ ଗୋପପୁର ନାଶଯିବା ସିନା ।

ରାଜାଧିରାଜେଶ୍ୱର ତ ଅଟେ ଦୁଷ୍ଟ କଂସ

ଅନୀତି କଥା ଶୁଣିଲେ କରିବ ବିନାଶ ।

ଗୋପ ନଗରେ ପଡ଼ିବ ନିଶ୍ଚୟ ପ୍ରମାଦ

ତୋର ଯୋଗେ ନାଶଯିବ ସବୁରି ସମ୍ପଦ ।

ନୃପତି ଯଦ୍ୟପି ଶୁଣି କରିବଟି ରୋଷ

ତୋ କ୍ରୋଧ ସମ୍ଭାଳିବାକୁ ଅଛି କେ ମନୁଷ୍ୟ ।

ନଣନ୍ଦ ଶୋଇଛି ଏଥେ ଭାଙ୍ଗିଯିବ ନିଦ

ବୋଲିବ ରାଧିକା ଅଟେ କେଡ଼େବଡ଼ ମନ୍ଦ ।

ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁରଙ୍କ ଆଗେ କହିବ ସକଳ

ବୃଥାରେ ହାଟ ବଜାରେ ହେବ ପୁଣି ଗୋଳ ।

ମହତ ସରିବ ମୋର ଜାତିକୁଳୁଁ ଯିବି

କୁଳଟାପବାଦ କାଳ କାଳକୁ ବହିବି ।

ଏହା କହିଣ ରାଧିକା ଶୁଏ ମୁହିଁ ମାଡ଼ି

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହନ୍ତି ତହୁଁ କରଯୁଗ ଯୋଡ଼ି ।

ମଦନ ବାଣରେ ସହି ଗଲି ମୁହିଁ ସରି

ତୋହବିନା ଏ ବିପଦୁ କେ ନେବ ଉଦ୍ଧରି ।

ଭାସିଗଲି କାମଜଳେ ଏଥୁ ପାରିକର

ନୋହିଲେ ପୁରୁଷହତ୍ୟା ଦୋଷ ହେବ ତୋର ।

ଅନେକ ପ୍ରତିଆଶାରେ ଆସିଛି ତୋ ପାଶ

ଜୀବ ଥିବାଯାଏ ସଖି ହେବି ତୋର ଦାସ ।

ଚାକର ପରାୟେ ସେବା କରୁଥିବି ନିତି

ବଚନ ନ ଲଘିଂ ତୋର ହେବି ବଶବର୍ତ୍ତୀ ।

ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ କରି ତୋତେ ଆଣିଦେବି ଧନ

ନୃତ୍ୟରଙ୍ଗ ଆସେ ତୋଷ କରିବି ତୋ ମନ ।

ଏତେ ବୋଲିଣ ଚରଣ ଧରନ୍ତେ ସେ ଯାଇ

କ୍ରୋଧଭରେ ଗୋପାଳୁଣୀ ଦେଲା ଫୋପଡ଼ାଇ ।

ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ ଲାଗନ୍ତେ ସେ ପାଦ

ଅସମ୍ଭାଳ ହୋଇ ଦୂରେ ପଡ଼ିଲେ ଗୋବିନ୍ଦ ।

ମଦନ ଆରତେ ତାହା ନ ଜାଣିଲେ କିଛି

ପଲ୍ୟଙ୍କେ ବସିଲେ ପୁଣି ଆସି ଶିରୀବତ୍ସି ।

ହସି ବଚନ ବୋଲନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ପୀତବାସ

ସଖି ତୋ ପାଦ ବାଜିଲେ ହେବ ମୋର କିସ ।

ବଜ୍ରହୁଁ ଶତଗୁଣରେ ଆଣ୍ଟ ମୋର ଅଙ୍ଗ

ମେରୁ ମନ୍ଦର ବାଜିଲେ ହୋଇଯିବ ଭଙ୍ଗ ।

ସୁନ୍ଦର ସୁକୁମାର ତ ତୁମ୍ଭର ପୟର

ତାହା ମୋତେ ଲାଗିଲା ଯେ କୁସୁମ ପ୍ରକାର ।

କୋମଳ ପାଦରେ ବ୍ୟଥା ହେବରେ ସଙ୍ଗାତ

କେଉଁ ହେତୁରୁ ନିରାଶ କରୁଅଛୁ ତୁତ ।

ପ୍ରାପ୍ତନିଧି କେଉଁପରି ପାଦେ ଦେଉ ଠେଲି

ରକ୍ଷାକର ରକ୍ଷାକର ଶରଣ ମୁଁ ଗଲି ।

ଏତେ ବୋଲି ଜଗନ୍ନାଥ ମଦନ ଆତୁରେ

ପଦ୍ମକର ପକାଇଲେ ରାଧିକା ଉପରେ ।

ଚନ୍ଦ୍ରବଦନୀ ବୋଲେ ତୁ ବଡ଼ଇ ନିର୍ଲ୍ଲଜ

ପ୍ରାଣ ଘେନି ଏହିଠାରୁ ପଳାରେ ବେହିଜ ।

ଚୋର ହୋଇ ଏଡ଼େ ବଡ଼ ଗର୍ବ ମନେ ବହୁ

ନାସ୍ତି କରିଲେ ଯେ ପୁଣି ତାହିଁ ତାହିଁ କହୁ ।

ପରଗୃହେ ପଶି ଏଡ଼େ ଅନୀତି ଆଚରୁ

ଅମହତ ଲୋକ ତୁରେ ଯାଅ ମୋ ପାଶରୁ ।

ଗୋପନଗରେ ଏମନ୍ତ କେହି ଜଣେ ନାହିଁ

ବାରମ୍ୱାର କଟାଳୁଛୁ ମୋତେ କିସପାଇଁ ।

ଜଳନ୍ଧର ବିଦ୍ୟା ଜାଣି ଧରୁ ନାନରୂପ

ଇହଲୋକେ ନାଶଯିବୁ ଅର୍ଜି ମହାପାପ ।

ମୁହିଁ କୁଳବଧୂ ନୋହେ ଅସତୀ ରମଣୀ

ପହରେ ହେଲା କହୁଛୁ ଆସି ଭଣ୍ଡବାଣୀ ।

ଆବର ମୋହର ପାଶେ ଶୋଇଛି ନଣନ୍ଦ

ଝିଟୁଆ ଏଡ଼ିକି ତୁହି ଅତିଶୟ ମନ୍ଦ ।

ନା ଜାଣୁ କି ପରସ୍ତିରୀ ହରଣେ ଯେ ଦୋଷ

ପରସ୍ତ୍ରୀ ହରଣେ ମଲା ବିଶ୍ରବାର ଶିଷ୍ୟ ।

ସମୁଦ୍ର ଭିତରେ ତାର ସୁବର୍ଣ୍ଣ ନଗରୀ

ଛପନଗଣ୍ଡା ଯୁଗକୁ ଆୟୁଷ ତାହାରି ।

ପୁତ୍ର ନାତି ପଣନାତି ତାର ଅଗଣିତ

ଗୋତ୍ର ସହିତେ ସମୂଳେ ହେଲା ସେ ନିହତ ।

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ହରିଲା ଗୋତମ ଭାରିଯା

ଦେହଯାକ ସସ୍ରଯୋନି ବହିଲା ବିଡ଼ୋଜା ।

ତାରାକୁ ହରିଣ ଚନ୍ଦ୍ର ହେଲେ ମହାପାପୀ

ପକ୍ଷେ କ୍ଷୟ ପକ୍ଷେ ବୃଦ୍ଧି ହୁଅନ୍ତି ଅଦ୍ୟାପି ।

ସୁଗ୍ରୀବ ଭାରିଯା ବାଳି ହରିଲାକ ବଳେ

ରାମ କରେ ମରଣ ଯେ ଲଭିଲା ଅକାଳେ ।

ତୁ ଯେ ଧର୍ମ ଲଘିଂ ପରସ୍ତ୍ରୀକୁ କଲୁ ଆଶ

ଜଣା ପଡ଼ିଲେ ଏକ୍ଷଣି ହୋଇବୁ ବିନାଶ ।

ଏହିକ୍ଷଣି ଚୋରାବୋଲି ଦେବଇଁ ବୋବାଳି

ଏହା କହି ମହାକ୍ରୋଧେ ବୃଷଭାନୁ ବାଳୀ ।

ଚାପୋଡ଼େ ମାଇଲା ନେଇ ନଣନ୍ଦ ଜଘଂରେ

ପିନ୍ଧିଲା ବସନ ଧରି ରାଗରେ ଓଟାରେ ।

ବୋଲେ କବାଟ ଭାଙ୍ଗିଣ ଘରେ ପଶେ ଚୋର

ବିଡ଼ମ୍ୱନ କଥାମାନ କହଇ ଅପାର ।

ତୋତେ ଦେଖି ଲୁଚେ ଖଣ୍ଟ ଉହାଡ଼ରେ ଯାଇ

କରେ ଦୀପାବଳୀ ଘେନି ଦେଖ କିନା ତୁହି ।

ବିଶ୍ୱକୂଟ ମାୟାରେ ସେ ନଣନ୍ଦ ଶୋଇଛି

ଏଥେ କଥା ହେବାର ସେ ନ ଜାଣଇ କିଛି ।

ଏରୂପେ ନିରାଶ ବାଣୀ ରାଈଠାରୁ ଶୁଣି

ମନେ ମନେ ଭାଳେଣି ସେ କଲେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ମଦନର ପଞ୍ଚଶର ହୃଦରେ ଘାରୁଛି

ରାଧିକାପୁରୁ ବାହାର ହୋଇଲେ ଶ୍ରୀବତ୍ସି ।

ଆତ୍ମା ବଇକୁଲ୍ୟ ତାଙ୍କ ହୁଏ ଅବିରତ

କ୍ରୋଟରାନଳ ପରାୟେ ଦହେ ପଞ୍ଚଭୂତ ।

ବେଳୁଁ ବେଳ କାମ ପଞ୍ଚପରାଣ ଦହିଲା

ଜଗବନ୍ଧୁ ନାଥଙ୍କୁ ଯଏ ଅତି କଟାଳିଲା ।

ପାହିବାକୁ ଅଛଇ ପଞ୍ଚଦଶ ଦଣ୍ଡ ରାତି

କୁଞ୍ଜବନେ ପ୍ରବେଶିଲେ ଯାଇ ଯଦୁପତି ।

ପବିତ୍ର ପୁଣ୍ୟକ୍ଷେତ୍ର ସେ କାଳିନ୍ଦୀର ତୀର

ତହିଁରେ ଅଛି କଦମ୍ୱ ନାମେ ତରୁବର ।

ଗୋପୀଙ୍କୁ ଘେନିଣ କ୍ରୀଡ଼ା କରିବାର ପାଇଁ

ଆଗରୁ ବିଧାତା ତାହା ଅଛି ଯେ ନିର୍ଭାଇ ।

ଗୋମତ ପର୍ବତଠଆରୁ ଚିତ୍ରକୂଟ ଯାଏ

ଦ୍ୱାଦଶ ଯୋଜନ ଭୂମି ଅତି ପୁଣ୍ୟମୟେ ।

ଆଙ୍ଗୁଳେକ ଯାଗ କଲେ ଧର୍ମ ତହିଁ ମିଳେ

ଗୋମାତା ସେଠାରେ ପୁଣି ସମୟେକ ଥିଲେ ।

ସହସ୍ର ବତ୍ସା ସେଠାରୁ ଛାଡ଼ି ଯାଇଥିଲେ

ଶତମୁଖ ବ୍ରହ୍ମା ପୁଣି ସମୟେ ରହିଲେ ।

ସେ କପିଳାର କୁଟୁମ୍ୱ ହେଲେ ବର୍ଦ୍ଧମାନ

ଅକଳିତ ଧେନୁ ବତ୍ସା କେ କରେ ଗଣନ ।

ଏମାନଙ୍କ ମଳ ମୂତ୍ର କ୍ଷୀର ଅସ୍ଥି ଚର୍ମ

ପଡ଼ିଣ ସେ ଭୂମିଗୋଟି ଅତି ପୁଣ୍ୟତମ ।

ଜନକ ବଶିଷ୍ଠ ଭୃଗୁ ବିଶ୍ୱାମିତ୍ର ଋଷି

ସନକ ସନାତନ ଯେ ଦକ୍ଷ ପ୍ରଜାପତି ।

ସମସ୍ତେ ତପ କରନ୍ତି ନଦୀକୂଳେ ବସି

ଅଙ୍ଗିରସ ପଉଲସ୍ତ୍ୟ ପ୍ରଚେତା ଅଗସ୍ତି ।

ବିଧାତା ଦିକ୍‌ପାଳ ଦୁଆଦଶ ବିଶ୍ୱଦେବା

ଧ୍ରୁବ ପ୍ରହାଲାଦ ସେହି ଭୂମି କରି ସେବା ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦିବସେ ହରି ଧରି ବାରମୂର୍ତ୍ତି

ସମସ୍ତ ଅବତାର ସେ ହୋନ୍ତି ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ବଚନେ ଭୂମି ହୁଏ କାଳେ ନାଶ

ଅନନ୍ତଙ୍କର ସେ ଭୂମି ସଦା ଅଟେ ବାସ ।

ଆପେ ଜଗନ୍ନାଥ ସେହିଠାରେ ଅବତାର

କୋଟି ବାରସ୍ୱତୀ ତାକୁ ନୁହେ ପଟାନ୍ତର ।

ନନ୍ଦନ ବନ ଭିତରେ ଯେତେ ତରୁ ଥିଲା

ଆପେ ବିଡ଼ୋଜା ଆଣିଣ ତା ସବୁ ରୋପିଲା ।

ସହସ୍ରେ ଯୋଜନ ଲମ୍ୱ ଏ ପ୍ରତି ଓସାର

ଯହିଁରେ କେଳି କରିବେ ଦେବ ଦାମୋଦର ।

ଅନେକ ସୁସ୍ୱାଦୁ ଫଳ ଅଉଷଧି ଆଦି

ବୃନ୍ଦବନେ ରୋପିଅଛି ଆଣି ଜମ୍ଭଭେଦି ।

ନାନା ଜୀବଜନ୍ତୁମାନେ ଭକ୍ଷି ସ୍ୱାଦୁଫଳ

ଅବସନ୍ତରେ ବସନ୍ତ ବହେ ସୁଶୀତଳ ।

ସକଳ ବୃକ୍ଷମୂଳରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ବେଦିକା

ଦେଖିଲା ଲୋକର ମନ ହୋଇବ ତାଟକା ।

କଣ୍ଟାତୃଣ ବିବର୍ଜ୍ଜିତ ଭୂମି ଅତି ଶୋଭା

ବୃଦ୍ଧ ସେ ଭୂମି ମାଡ଼ିଲେ ହେବେ ନବଯୁବା ।

ଫଳମୂଳ ତରୁମାନେ ଅତି ଶୋଭାପାନ୍ତି

ଧାଡ଼ି ଧାଡ଼ି ପୁଞ୍ଜି ପୁଞ୍ଜି ଲତା ବିରାଜନ୍ତି ।

ସୁଶୀତଳ ଗନ୍ଧବହ ବହେ ନିତି ନିତି

ପ୍ରକଟଇ କୁସୁମର ଆମୋଦ ଚୌକତି ।

ଦକ୍ଷିଣେ ଯମୁନାନଦୀ ଅତ୍ୟନ୍ତ ନିର୍ମଳ

ଉତ୍ତରେ ମାଧବୀଲତା ଅତି ପରିମଳ ।

ବିଶାଳ କଦମ୍ୱ ତରୁ କୁଞ୍ଜବନ ଲାଗେ

କାଳିନ୍ଦୀ ନାମରେ ନଦୀ ପଶ୍ଚିମ ଦିଗ୍‌ଭାଗେ ।

ବାସୁକୀ ନାଗରାଜାର ଅଟେ ସାନଭାଇ

କାଳୀୟ ନାମରେ ନାଗ ଅଛି ତହିଁ ରହି ।

ଦୁଇ କୋଶଯାଏ ବିଷ ବର୍ଷେ ନିରନ୍ତରେ

କୂଳେ ଥିବା ବୃକ୍ଷେ ଜଳିଯାଆନ୍ତି ତେଜରେ ।

ଉପରେ ଉଡ଼ନ୍ତେ ପକ୍ଷୀ ପଡ଼ିଯାନ୍ତି ଢଳି

କେହି ଲୋକ ସେହି ପଥେ ନ ଯାଅନ୍ତି ବଳି ।

କେଡ଼େ ବଡ଼ ପୁଣ୍ୟଜଳ ଅଖ୍ୟାଦ୍ୟ ଅଟଇ

ଭୟେ ଜନ ଜନ୍ତୁ ପାନ ନ କରନ୍ତି କେହି ।

ତା ପାଶେ ଅଛି ଭଣ୍ଡୀର ନାମେ ମହାବଟ

ଗୋମତ ପର୍ବତ ତଳେ ତାହାର ଯେ ଘାଟ ।

ଅନେକ କାଳର ତରୁ ସିଦ୍ଧ ତାର ଶାଖା

ବିଷ୍ଣୁ ଲୋକ ପରିଯନ୍ତେ ଲାଗିଛି ତା ଶିଖା ।

ଅନାଦି ଗୋମାତା ତହିଁ ଥିଲେ ପୂର୍ବକାଳେ

ସଦାଶିବ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ସାଧିଲେ ତା ତଳେ ।

କହିଲେ ନ ସରଇ ସେ ବଟର ମହିମା

ଆପଣେ ଆରୋପିଅଛି ତାକୁ ବେଦବ୍ରହ୍ମା ।

ସବୁକାଳେ ଯମୁନା ତା ବହେ ପରିମଳ

ଯାହା ନ ପାଆନ୍ତି ସୁର ସିଦ୍ଧ ମୁନିକୁଳ ।

ତହିଁର ନିକଟେ ଅଛି ଦିବ୍ୟ ଗୋପପୁର

ବାରସ୍ୱତୀପୁର ତାକୁ ନୁହେ ପଟାନ୍ତର ।

ଭୂଲୋକ ଯେ ଭୁବଲୋକ ସ୍ୱର୍ଲୋକ ସହିତେ

ତିନିପୁରେ ପୁଣ୍ୟଭୂମି ଅଛି ଯହିଁ ଯେତେ ।

ହିମବନ୍ତ ମାଲ୍ୟବାନ କପିଳାସ ଗିରି

ଗୋପନଗରକୁ କେହି ନୁହନ୍ତିଟି ସରି ।

ଅନ୍ୟ ପଟାନ୍ତର ତହିଁ କିସ ଦେବା ତାହା

ବିଧାତା ବସି ନିର୍ମାଣ କରିଅଛି ଯାହା ।

ପରୀକ୍ଷ ଆଗେ କହନ୍ତି ଶୁକ ମହାଯତି

ଇତି ଶ୍ରୀପୁଣ୍ୟ ପୁରାଣ ହରିବଂଶ କୀର୍ତ୍ତି ।

ଶ୍ରବଣେ ଶୁଣିଲେ ହୁଏ ମହାପାପ ଧ୍ୱଂସ

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସର ରାମକୃଷ୍ଣ ପଦେ ଆଶ ।

ବଦୟନ୍ତି ଶୁକମୁନି ଶୁଣ ମହାରାୟେ

ଶ୍ରୀକୃଷଙ୍କ ଲୀଳା ଶୁଣି ପାପ କର କ୍ଷୟେ ।

ବିରସ ମନେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସେଠାରୁ ଚଳିଲେ

କୁଞ୍ଜବନ ମଧ୍ୟେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ମଦନର ଅନୁତାପ ଲାଗିଅଛି ଅଙ୍ଗ

କେଉଁପରି ଲଭିବି ମୁଁ ରାଧିକାର ସଙ୍ଗ ।

କଉଣସି ପରକାରେ ନୋହିଲା ତ କାର୍ଯ୍ୟ

କି ଉପାୟ କରିବଇଁ ଭାଳି ଦେବରାଜ ।

ଚିନ୍ତାଭରେ ଭାଳିଲେକ ବସି ଦେବ ସ୍ୱାମୀ

ଧାତାଙ୍କୁ ସ୍ମରିଲେ ଅନ୍ତର୍ଗତେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

ଏକଲୟରେ ଚିନ୍ତିଲେ ଯହୁଁ ଭଗବାନ

ଟଳମଳ ହୋଇ କମ୍ପେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଆସନ ।

ଧ୍ୟାନରେ ଜାଣି ପାରିଲେ ତାହା ବେଦବର

ଗୋପରେ ଚିନ୍ତା କରନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର ।

ରଙ୍ଗାଅବତାରେ ପ୍ରଭୁ କାମେ ବଳେ ଶ୍ରଦ୍ଧା

ଦୂତିକା ବଚନ ଶୁଣି ଲାଗେ କାମବାଧା ।

ଅଜ୍ଞାନୀପଣେ ଗୋପିଏ ନ ଜାଣନ୍ତି ତାହା

ତାହାଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ତହିଁ ବିଜେ ଚଉାବାହା ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ଧାତା ତହୁଁ ବିଜେକଲେ

ମରାଳବାହାନେ ବସି ଗୋପରେ ମିଳିଲେ ।

ଯେଣବ ସ୍ଥାନେ ଅଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଦାମୋଦର

ସୁମରି ସୁମରି ବ୍ରହ୍ମା ମିଳିଲେ ଛାମୁର ।

ହସ୍ତେ ଦଣ୍ଡ କମଣ୍ଡଳୁ ଆଉ କୁଶବିଡ଼ା

ଧୋତି ଉତ୍ତରୀ ଆବର ଛତା ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣପୀଢ଼ା ।

ତୁଳସୀ ରୁଦ୍ରାକ୍ଷମାଳ ବିଭୂଷଣ କଣ୍ଠେ

ପବିତ୍ର ତମ୍ୱା କୁଣ୍ଡଳ ଶୋହେ କର୍ଣ୍ଣପୁଟେ ।

ଲମ୍ୱିତ ଜୂଡ଼ା କୈଷେୟ ବସ୍ତ୍ର କଟିତଟେ

ଏମନ୍ତ ସ୍ୱରୂପେ ବିଜେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନିକଟେ ।

ପୃଥୁଳ କଳେବର ଯେ ପାଏ ଅତି ଶୋଭା

ଜାଜ୍ଜ୍ୱଲ୍ୟମାନେ ଯେସନେ ଦିନକର ପ୍ରଭା ।

ଏସନେକ ଦିବ୍ୟରୂପ ଧରି ବେଦବର

ଧାତିକାରେ ପ୍ରବେଶିଲେ ନିକୁଞ୍ଜ ମଧ୍ୟର ।

ମରାଳ ଉପରୁ ଧାତା ଉତୁରିଣ ତହିଁ

ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ଚରଣରେ ପ୍ରଣମିଲେ ଯାଇ ।

ଏକାସନେ ଶ୍ରୀହରିଙ୍କ ପାଶରେ ବସିଲେ

କି ହେତୁ ସ୍ମରିଲେ ସ୍ୱାମୀ ବୋଲି ପଚାରିଲେ ।

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ସୃଷ୍ଟିର କରତା

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଅଜଣା କିବା ଅଛି କେଉଁ କଥା ।

ଯେ ନିମନ୍ତେ ମୋତେ ଜନ୍ମ କରାଇଲ ଆଣି

ତାହା ସବୁ ମିଥ୍ୟା ହୁଏ ତେବେ କୁଶପାଣି ।

ଯହିଁ ପାଇଁକି ଧଇଲି ମାନବ ଶରୀର

ତାହା ଏବେ ବୃଥା ସବୁ ହୋଇଲା ମୋହର ।

ଅକାରଣେ ମର୍ତ୍ତପୁରେ କାହିଁପାଇଁ ଥିବି

ବୈକୁଣ୍ଠପୁରକୁ ନିଶ୍ଚେ ବିଜୟ କରିବି ।

ସମ୍ଭାଳ ସୃଷ୍ଟି ତୋହର ନାହିଁ ମୋର କାର୍ଯ୍ୟ

ଏତେ ବୋଲି ଉଠିଲେକ ପ୍ରଭୁ ଦେବରାଜ ।

ବ୍ରହ୍ମାଏ ବୋଲନ୍ତି ଦେବ ତୁମ୍ଭପରି ଲୋକ

ଧଇର୍ଯ୍ୟ ନ ଧରି ଏବେ ଛାଡ଼ିଲ ବିବେକ ।

ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ତୁମ୍ଭ ହେତୁ ମୁଁ ସୃଜଇ

ବୃଥାରେ ଏପରି ନାଥ କହୁ କାହିଁ ପାଇଁ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସରସ୍ୱତୀ ତବ ଅଟନ୍ତି ଯେ ନାରୀ

ତାହାଙ୍କୁ କି ଗୋପାଳୁଣୀ ହେବ ସ୍ୱାମୀ ସରି ।

ଛାର ଗୋପନାରୀ ପାଇଁ ଏଡ଼େକ ଭାବନା

ଯାହାଙ୍କ ଆଜ୍ଞାରେ ନବସୃଷ୍ଟିର ରଚନା ।

ନାରାୟଣ ବୋଇଲେକ ହେ ବିହି ପୁରୁଷ

ପ୍ରଳୟ ଅନ୍ତେ ଭିଆଅ ତୁମ୍ଭେ ଦଶଦିଗ ।

ନିହନ୍ତା ବିହନ୍ତା ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ମୋକ୍ଷଦାତା

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଲାଗଇ ସବୁ ହାନି ଲାଭ କଥା ।

ଗଦାଧର ଆଦି ଆମ୍ଭେ ସକଳ ଅମର

ତୁମ୍ଭଯୋଗେ ଆତଯାତ ଆହେ କୁଶଧର ।

ଭୋ ପିତାମହ ମଦନ ପୀଡ଼ା ଦିଏ ମୋତେ

ଗୋପୀଙ୍କ ସଙ୍ଗ ନୋହିଲା ଆଜ ପରିଯନ୍ତେ ।

ତୁମ୍ଭେ ବୋଲିଥିଲ ମୁହିଁ ଭିଆଇଲି ସର୍ବ

ଗୋପୀଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଗୋପରେ କ୍ରୀଡ଼ା ଯେ କରିବ ।

ସେ କଥାମାନ ନୋହିଲା ଆହେ କୁଶପାଣି

ବାହୁଡ଼ି ଅନନ୍ତ ଶଯ୍ୟା କରିବଇଁ ପୁଣି ।

ବଇକୁଣ୍ଠେ ବିଳାସିବି ନାନାବିଧ ଭୋଗ

ଏତେ ଦୁଃଖ ସହିବାର କିପାଇଁ ସରାଗ ।

ରାମ ଅବତାର ଦୁଃଖ ପାସୋରିବା ପାଇଁ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟଭୁବନେ ଜନମ ସିନା ହୋଇଲଇଁ ।

ତାହା ଯେବେ ବିପରୀତ ହୋଇଲା ମୋହର

କେଉଁପରି ଉଶ୍ୱାସିବି ଏ ଅବନୀ ଭାର ।

ଚନ୍ଦ୍ରବଦନୀ ରାଧିକା ଦେଲା ବଡ଼ ଲାଜ

ଅନେକ କଷ୍ଟ ପାଇଲି ନ ହୋଇଲା କାର୍ଯ୍ୟ ।

କାମବେଦ ବାଧା ମୁହିଁ ନ ପାରଇ ସହି

ଦିନୁ ଦିନୁ କ୍ଷୀଣ ଆସି ହୋଇଲାଣି ଦେହି ।

ଭୋଦେବ କୁଶକେତୁ ହେ ମୋତେ ତ୍ରାହିକର

କାମଜଳଧିରୁ ମୋତେ ବାରେକ ଉଦ୍ଧର ।

ବିଧାତା ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ଦେବରାଜା

ଅନାଦି ପୁରୁଷ ସବୁଠାରେ ପାଅ ପୂଜା ।

ଜଳ ସ୍ଥଳ ଅନଳରେ ଅଛ ସର୍ବ ବ୍ୟାପୀ

ଅଶେଷ କୋଟି ଜନ୍ମରେ ତୁମ୍ଭେ ଜୀବରୂପୀ ।

ନ ଜାଣିଣ ଗୋପାଙ୍ଗନା ହୋଇଲେ ଅଜ୍ଞାନୀ

ପରପୁରୁଷ ବୋଲିଣ ନ ପାରିଲେ ଚିହ୍ନି ।

ଅଭିଶାପେ ଜନମିଲେ ଆସି ଗୋପଭୂଇଁ

ରାସରଙ୍ଗ କରିବେ ସେ ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗ ପାଇ ।

ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ହେଲେ ତୁମ୍ଭଅର୍ଥେ

ପାସୋରିଣ ପକାଇଲେ ତାହା ମୂଢ଼ମତେ ।

ତୁମ୍ଭେ ଜନ୍ମ ନୋହିଥିଲେ ନୁହନ୍ତେ ସେ ଜାତ

ଏପରି କଥା ଅଛଇ ଆହେ ଗୋପୀନାଥ ।

ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗ ନୋହିଛି ହୋ ହରି

ଯୁବାବସ୍ଥା ନ ହୋଇଛି ସେ ଯାଏ କାହାରି ।

ଏବେ ପାକାସ୍ପରଶ ନ ହେବେ ଗୋପାଳୁଣୀ

ତୁମ୍ଭେ ଅବତାର ଯେଣୁ ହେଲ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଏବେ ଯେପରି ଗୋପୀଏ ହେବେ ବଶୀଭୂତ

ସେ ଉପାୟ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଯେ କହିବା ଅଚ୍ୟୁତ ।

ମଦନମୋହନ ବେଣୁ ଯେଉଁଠାରେ ଅଛି

ତାହା ତୁମ୍ଭେ ଚିନ୍ତାକର ଆହେ ଶିରୀବତ୍ସି ।

ଗାନ୍ଧାର ରାଗରେ ଗୀତ ଗାଇ ତ ବାଇଲେ

ଗୋପୀଏ ମୋହିତ ହେବେ ସେ ଶବ୍ଦ ଶୁଣିଲେ ।

ଯା ନାମ ଧରି ଡାକିବ ସେ ବିରହବଂଶୀ

ତତକ୍ଷଣେ ସେହି ନାରୀ ପ୍ରବେଶିବ ଆସି ।

ତୁମ୍ଭ ବେଣୁ ଶୁଣି ଗୋପୀ ମୋହିତ ହୋଇବେ

ଘର ଦ୍ୱାର ତେଜି ତୁମ୍ଭ ନିକଟେ ମିଳିବେ ।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ଆପଣ ତ ହେଉଅଛ ବଣା

ସାଧିବ ସକଳ କାର୍ଯ୍ୟ ବଂଶୀ ଏବେ ଅଣା ।

ଯତନେ ରଖିଛି ତାକୁ ବରୁଣ ନୃପତି

ଗନ୍ଧ ପୁଷ୍ପ ଦେଇ ହସ୍ତେ ପୂଜା କରେ ନିତି ।

ବରୁଣକୁ ସୁମରଣା କର ଚକ୍ରପାଣି

ମୋହନବଂଶୀ ଘେନିଣ ଆସିବ ଏକ୍ଷଣି ।

କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଏହା ବୋଲି ଜାଣେ ସେ ନିଶ୍ଚୟେ

ଯତ୍ନେ ସାଇତିଛି ତେଣୁ ବହୁଯୁଗ ଯାଏ ।

ବଂଶୀ ମହିମା ବରୁଣ ଶୁଣିଅଛି ଯେଣୁ

ଭକ୍ତି ସହକାରେ ପୂଜା କରଇ ଯେ ତେଣୁ ।

ବ୍ରହ୍ମା ବଚନ ଶୁଣିଣ ପ୍ରଭୁ ହେଲେ ତୋଷ

ବରୁଣକୁ ସୁମରଣା କଲେ ଜଗଦୀଶ ।

ଜୟ ହେ ବରୁଣ ତବ ପୁଣ୍ୟମୟ ଜଳ

ଅଶେଷ ବାରାନିଧିର ଅଟ ଅଧିପାଳ ।

ସର୍ବଦା କାଳେ ତୁମ୍ଭେ ତ ଅଟେ ପୁଣ୍ୟମୟ

ଅଣ୍ଡକୋଷ ଫୁଟାଇଣ ହୋଇଛ ଉଦୟ ।

ଭୂଲୋକ ଯେ ଭୂବଲୋକ ସ୍ୱର୍ଲୋକକୁ ଜିଣି

ଜନଲୋକ ତପଲୋକ ସତ୍ୟ ଯେ ବଖାଣି ।

ସୂର୍ଯ୍ୟଲୋକ ଚନ୍ଦ୍ରଲୋକ ଯେ ନକ୍ଷତ୍ର ଲୋକ

ଧର୍ମଲୋକ ଧ୍ରୁବଲୋକ ଏ ଆଦି ଯେତେକ ।

ପୁଣ୍ୟଲୋକ ଶୁଭୋଲୋକ ଜାତଲୋକ ମୂଳେ

ଜୀବଲୋକ ତ୍ରଇଲୋକ ମୃତ୍ୟୁଲୋକ ତୁଲେ ।

ସିଦ୍ଧଲୋକ ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ଏମନ୍ତ ପ୍ରମାଣି

ଏତେ ଲୋକମାନଙ୍କର ପୂଜ୍ୟ ଯେହୁ ପୁଣି ।

ଏହିରୂପେ ପୂଜାପାଅ ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ପୁରେ

ଅକ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଣ ତୁମ୍ଭେ ଥାଅ ସବୁଠାରେ ।

ଘଡ଼ିକ ମଧ୍ୟେ ଭିଆଇ ପାର ନବସୃଷ୍ଟି

ତୁମ୍ଭ ସମାନରେ କେହୁ ଜଗତେ ଅଛିଟି ।

ତୁମ୍ଭଘେନି ଧର୍ମଭାବ ସଂସାରେ ପୂରିଛି

ତୁମ୍ଭେ ଯହିଁ ନ ଥାଅ ସେ ଭୂମି ନୁହେଁ କିଛି ।

ରେଚକ ପୂରକ ବାୟୁ ଆବର କୁମ୍ଭକ

ଏମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟରେ ଅଟ ତ ନାୟକ ।

ତୁମ୍ଭେ ଦୟାଳୁ ପୁରୁଷ ତୁମ୍ଭେ ଜ୍ଞାନବାନ

ସମସ୍ତଙ୍କ ହୃଦଭାବ ଅଟ ତ ଆପଣ ।

ଷଡ଼ ନିଃଶ୍ୱାସରେ ଭବେ ଲିତା ଯେ ବୋଲାଇ

ବେନିଖଣ୍ଡରେ ଘଡ଼ିଏ ଜଗତରେ ହୋଇ ।

ଚାରିଘଡ଼ିରେ ଯେ ପୁଣ ପ୍ରହରେ ନିର୍ମାଣ

ଏପରି ଚାରିପ୍ରହରେ ଦିନେକ ପ୍ରମାଣ ।

ରଜନୀ ଚାରି ପ୍ରହର ଗଣନା ଯେ କରି

ଯଜୁର୍ବେଦକୁ ତହିଁରୁ କାଢ଼ି ବେଦଧାରୀ ।

ଷାଠିଏଦଣ୍ଡ ରଜନୀ ଦିବସ ଗଣିତା

ତହିଁରେ ତୁମ୍ଭେ କେବଳ ଅଟ ତ କରତା ।

ସାତବାର ଶତାଇଶ ନକ୍ଷତ୍ରର ମୂଳେ

ତୁମ୍ଭହେତୁ ଯେଝା ଭୋଗ ଭୋଗନ୍ତି ସକଳେ ।

ଅମୃତ ଜାତ ହୋଇଲା ତୁମ୍ଭର କୃପାରୁ

ସବୁ ସରଜନା କର ତୁମ୍ଭେ ବୁଦ୍ଧିବଳୁ ।

ଚାରିବେଦ ଷଡ଼ଶାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣାଦି କରି

ବେଦାନ୍ତ ଆଦି କରିଣ ଜ୍ୟୋତିଷାଦି ଧରି ।

ସ୍ତମ୍ଭନ ମୋହନ ବଶ ଉଚ୍ଚାଟନ ଯେତେ

ଭରହର ରସ କାବ୍ୟ ନାଟକ ସହିତେ ।

ଧର୍ମଶାସ୍ତ୍ର କାମଶାସ୍ତ୍ର ଯୋଗଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି

ପଞ୍ଚାଶ ଅକ୍ଷର ବାର ମାତ୍ର ଯେ ପ୍ରସିଦ୍ଧି ।

ସ୍ୟମନ୍ତକ ମଣି ରତ୍ନ ଚାମର ଯେ ମାନ

ଉଚ୍ଚୈଃଶ୍ରବା ଅଶ୍ୱ ଐରାବତ ନାମ ପୁଣ ।

ପାରିଜାତ ପୁଷ୍ପ ଆଉ ଗନ୍ଧରବଗଣ

କିନ୍ନରୀ ବିଦ୍ୟାଧରୀ ଯେ କିନ୍ନର ଚାରଣ ।

ଧନ୍ୱନ୍ତରୀ ଆଦି ଯେତେ ଅପୂରୁବ ଦ୍ରବ୍ୟ

ତୁମ୍ଭର ଗର୍ଭଭିତରୁ ଉପୁଜିଲେ ସର୍ବ ।

ଅନାଦି ପୁରୁଷ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ଆଦିମୂଳ

ଜାତ ଅନ୍ତ ନାଥ ତୁମ୍ଭେ କର ଯେ ସକଳ ।

ଅଜୀବର ଜୀବ ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ପ୍ରାଣ

ଏପରି ସର୍ବଜୀବଙ୍କ ନାଥ ତ ଆପଣ ।

ବିଧାତା ରୁଦ୍ର କୁବେର ସର୍ବ ତୁମ୍ଭ ତଳେ

ତୁମ୍ଭେ ଦେବଙ୍କୁ ଯେ ରଖ ପ୍ରଳୟ ସଲିଳେ ।

ସ୍ୱାମୀ ଅନଙ୍ଗବାଣେ ମୋ ଦହୁଅଛି ଦେହ

କୃପାକର ମୋହଠାରେ ଆହେ ଦୟାମୟ ।

ବିହର ବଂଶୀ ଆଣିଣ ଦିଅ ଦୟାକରି

ମୋହଠାରେ ବଶଯେହ୍ନେ ହେବେ ଗୋପନାରୀ ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ତ ଜଣା ଦେବ କାମ ବାଧା ଯେତେ

ରଙ୍ଗା ଅବତାର ହେଲି ଯହିଁର ନିମନ୍ତେ ।

ବିଧାତା କହି ଦେବାରୁ କରିଲି ସ୍ମରଣ

ବିରହ ମୂରଲୀ ଦେଇ କର ପରିତ୍ରାଣ ।

ବୃଥାରେ ଏ ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ରହିବି କିପାଇଁ

ଭୋଦେବ ରତ୍ନାକର ହେ କର ମୋତେ ତ୍ରାହି ।

ତୁମ୍ଭେ ଯେବେ ସେ ମୂରଲୀ ଆଣିଦେବ ଆଜ

ମହୀଭାରା ନାଶି କରିବଇଁ ଦେବକାର୍ଯ୍ୟ ।

ଏହିମତେ ସ୍ତୁତି କଲେ ଯହୁଁ ଚକ୍ରପାଣି

ଜଳେ ଥାଇ ଜାଣିଲେ ତା ବରୁଣ ନୃମଣି ।

ରତ୍ନପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ ବିଜେ କରିଥିଲେ

ଗୋବିନ୍ଦ ସୁମରନ୍ତେଣ ତହିଁ ସେ ଜାଣିଲେ ।

ମଗର ବାହନ ଚଢ଼ି ଅଇଲେକ ହାଦେ

ନମସ୍କାର କଲେ ଆସି ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ପଦେ ।

ଦୁହେଁଯାକ ବସିଛନ୍ତି ଏକାସନ ହୋଇ

ଏକାଳେ ଦର୍ଶନ କଲେ ଜଳପତି ଯାଇ ।

ନିଊନଭାବ ବହିଣ ଅଗ୍ରେ ଉଭା ହୋଇ

ବିନୟ ଭାବରେ ଶିରେ ବେନିକର ଦେଇ ।

ବ୍ରହ୍ମା ବୋଇଲେ ବରୁଣ ଶୁଣ ଆମ୍ଭ ବାଣୀ

ବଇଁଶୀ ନିମନ୍ତେ ସୁମରିଲେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ବ୍ରହ୍ମପ୍ରଳୟ ହୋଇଲା ଜାଣ ଯେଉଁକାଳେ

ଯାବତ ସଚରାଚରେ ପ୍ରାଣୀ ନାଶଗଲେ ।

ଜନଜନ୍ତୁ ପୃଥିବୀରେ ନ ରହିଲେ କେହି

ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ରୁଦ୍ରଲୋକେ ସବୁ ନଷ୍ଟ ହୋଇ ।

ସମସ୍ତ ପ୍ରଳୟ ହେଲା ବ୍ରହ୍ମ ପ୍ରଳୟରେ

କିନ୍ତୁ ବଂଶୀଗୋଟି ଭାସୁଥିଲା ସେ ଜଳରେ ।

ଅବିନାଶୀ ବଂଶୀ ସେହି କେବେ ନୁହେଁ ହତ

ସେ ବଂଶୀର ମହିମା ତ ଅଟେ ଅପ୍ରମିତ ।

ଜଳେ ନ ବୁଡ଼େ ଅନଳ ମଧ୍ୟେ ନ ପୋଡ଼ଇ

ଅନିବାରଣ ବଂଶୀ ସେ ଖଡ଼୍‌ଗେ ନ ଛିଡ଼ଇ ।

କଳ୍ପ ପରିଯନ୍ତେ ଥାଏ ଅକ୍ଷୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ

ତାହାର ମହିମା କେହି ବର୍ଣ୍ଣିବା ମୁଖରେ ।

ସମୟେ ଶୁଖିଲା ଯହୁଁ ସେ ପ୍ରଳୟ ପାଣି

ଦେଖିଲା ସେ ବଂଶୀଗୋଟି ଭାସୁଥାଏ ପୁଣି ।

ଜଳଚରମାନେ ତାକୁ ନେତ୍ରରେ ଦେଖିଲେ

ଅନେକ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଆଣି ଛାମୁରେ ମୋ ଦେଲେ ।

ଦେବଙ୍କ ବଚନେ ଆମ୍ଭେ ସମୟେ ରଖିଲୁ

କେତେଦିନ ଅନ୍ତେ ପୁଣି ଆମ୍ଭେ ନାଶଗଲୁ ।

ତେବେ ସେହି ବଂଶୀଗୋଟି ନ ହୋଇଲାକ୍ଷୟେ

ଅଖଣ୍ଡ ଭାବରେ ରହିଅଛି ଆଜଯାଏ ।

ଏବେ ସେ ବଂଶୀଲୋଡ଼ିଲେ ଯେବେ ହୃଷୀକେଶ

ଗୋବିନ୍ଦ ଆୟୁଧ ଆଣିଦିଅ ତାଙ୍କ ପାଶ ।

ବରୁଣ ବୋଇଲେ ତାହା ଭଲେ ମୁହିଁ ଜାଣି

ତେଣୁ ସଙ୍ଗତରେ ବଂଶୀ ଅଛଇ ତ ଆଣି ।

କଶ୍ୟପ ଋଷିଙ୍କଠାରୁ ଥିଲି ବାର୍ତ୍ତାପାଇ

ତିଥି ବାର ଗଣି ବାଟ ରହିଥିଲି ଚାହିଁ ।

ମଣିମୟ ଭଣ୍ଡାରରେ ରଖଇ ଯତନେ

ଧୂପ ଦୀପ ନଇବେଦ୍ୟେ ପୂଜେ ପ୍ରତିଦିନେ ।

ଭୋ ଦେବ ନାରାୟଣ ହେ ସର୍ବ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ

ଦେବାଧିଦେବଙ୍କ ପରେ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ସ୍ୱାମୀ ।

ବ୍ରହ୍ମାର ଦିବସେ ରଙ୍ଗ ଅବତାର ଧରୁ

ବିରହ ବଂଶୀ ବଜାଇ ଗୋପୀ ମନ ହରୁ ।

ଏବେ ତୁମ୍ଭ ଆୟୁଧକୁ ନିଅ ଦେବସ୍ୱାମୀ

ବେଣୁ ଦେଇଣ ବରୁଣ ହେଲେ ପରଣାମି ।

ଶୁକମୁନି ବୋଇଲେକ ଶୁଣ ନୃପନିଧି

ହରିବଂଶ ଶୁଣନ୍ତେଣ ଖଣ୍ଡେ ପାପ ବ୍ୟାଧି ।

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ବରୁଣ ଏ ହେଲେ ଯେତେ କଥା

ମଞ୍ଚ ମଣ୍ଡଳର କେହି ନ ଜାଣେ ସେ ବାର୍ତ୍ତା ।

ଯା ବିଶ୍ୱକୂଟ ମାୟାରେ ମୁଗ୍ଧ ସର୍ବପ୍ରାଣୀ

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା ପ୍ରଭୃତି ସର୍ବ ଗୋପାଳୁଣୀ ।

କୁଞ୍ଜବନରେ ରହିଲେ ଏକା ବନମାଳୀ

କୁଶବଟୁ ଭୁବନକୁ ବ୍ରହ୍ମା ଗଲେ ଚଳି ।

ରତ୍ନାକର କଟକରେ ମିଳିଲେ ବରୁଣ

କି ଉପାୟ କରିବଇଁ ଭାଳି ନାରାୟଣ ।

ଅନଙ୍ଗର ପଞ୍ଚଶର ଅଙ୍ଗେ ଘାରୁଅଛି

ରାଧିକାରେ ମନଦେଇ ଅଛନ୍ତି ଶ୍ରୀବତ୍ସି ।

ହସ୍ତରେ ପ୍ରବେଶ ଆସି ବିରହ ମୂରଲୀ

ଦେଖିଣ ସନ୍ତୋଷ ହେଲେ ଦେବ ବନମାଳୀ ।

ସେ ବେଣୁଧରଙ୍କ ପାଦେ ଲୁଳୁମୋର ମାଥ

ଦୀନ ଅଚ୍ୟୁତଦାସକୁ ରଖ ଗୋପୀନାଥ ।

ଶୁକବ୍ରହ୍ମା ବୋଇଲେ ହେ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷିତ

ପବିତ୍ର ଗଙ୍ଗାଜଳ ଏ ଶ୍ରୀହରି ଚରିତ ।

ଜଗତେ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ରାଧା କୃଷ୍ଣଙ୍କ ମିଳନ

ଶୁଣିଲେ ଅଙ୍ଗରୁ ହେବ କଳୁଷ ଦହନ ।

ଶ୍ରୀକରେ ସେ ବଂଶୀଗୋଟି ଧରି ଚକ୍ରପାଣି

ନମସ୍କାର କରି ଶିରେ ଲଗାଇଲେ ଆଣି ।

ଅଷ୍ଟରତ୍ନେ ନିର୍ମାଣ ସେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଉତ୍ତମ

ଜ୍ୟୋତିରେ କୋଟିଏ ଦିବାକର ହେବେ ନ୍ୟୂନ ।

ଇନ୍ଦ୍ର ବରୁଣ ଭୁବନେ ଯେତେ ଦ୍ରବ୍ୟ ଥିଲା

ବାଛିଣ ବିଧାତା ଆଣି ବେଣୁରେ ଖଞ୍ଜିଲା ।

ବେଣୁର ଶରୀରଯାକ ମର୍କତରେ ଜଡ଼ି

ଇନ୍ଦ୍ର ନୀଳମେଘେ ଯେହ୍ନେ ଶୋଭଇ ବିଜୁଳି ।

ନାରାୟଣଙ୍କ ଅଧର ତାର କ୍ରୀଡ଼ାସ୍ଥାନ

ବିଧାତା ପୂର୍ବରୁ ଯାହା କରିଛି ନିର୍ମାଣ ।

ରଙ୍ଗା ଅବତାର ହରି ବୋଇଲେ ତା ଧରି

ସୁପ୍ରସନ୍ନା ହୋଇବେ ଯେ ସର୍ବ ଗୋପନାରୀ ।

ଯୁଗ ପ୍ରଳୟ କାଳରେ ଯେହୁ ନୋହେ ନାଶ

ଚୌରାଅଶୀ ଜୀବଜନ୍ତୁ ଯା ଶୁଣିଣ ବଶ ।

ସେ ବେଣୁ ହସ୍ତରେ ଧରି ଦେବ ଚକ୍ରଧର

ବିକ୍ରମି ବସିଲେ ଯାଇ କଦମ୍ୱ ଡାଳର ।

କୁମାର ପୌର୍ଣ୍ଣମୀ ଜହ୍ନ ପଡ଼ିଛି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ

ଦିବସ ପରାୟେ ଦିଶେ ସେ କୁଞ୍ଜ କାନନ ।

ଅଦଭୂତେ ଦିବ୍ୟ ରୂପ ଧଇଲେ ଶ୍ରୀହରି

ସେ ରୂପକୁ ପଟାନ୍ତର ନାହିଁ ତିନିପୁରୀ ।

ସର୍ବ ଅଳଙ୍କାର ଅଙ୍ଗେ ହୋଇଲେ ଭୂଷଣ

ତ୍ରିଭଙ୍ଗିମା ରୂପଧରି ଦେବ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ ।

ଦକ୍ଷିଣ କର୍ଣ୍ଣମୂଳରେ ପଦ୍ମପୁଷ୍ପ ଶୋହେ

କଦମ୍ୱ ଡାଳେ ଆଉଜି ବସିଲେକ ସ୍ନେହେ ।

ମନବଚନ ଚୈତନ୍ୟ ଅନ୍ତର୍ଗତେ କ୍ଷେପି

ସୁରଙ୍ଗ ଅଧରେ ବେଣୁ ଧୀରେ ଧୀରେ ଚାପି ।

ସୁସଞ୍ଚ ଓଷ୍ଟପୁଟରେ ଫୁଙ୍କନ୍ତେ ଶ୍ରୀହରି

ସୁଲଳିତ ପଞ୍ଚସ୍ୱରେ ରାଗିଣୀ ଉଙ୍କାରି ।

ସେ ଅପୂର୍ବ ଶବଦ ଯେ ଶୁଭେ ତିନିପୁରେ

ଧ୍ୱନି ସମ୍ଭାଇଲା ଯାଇ ଜନ୍ତୁଙ୍କ କର୍ଣ୍ଣରେ ।

ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଆଦି କରିଣ ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ଯାଏ

ସର୍ବଭୂତେ ବେଣୁସ୍ୱନ ଯାଇଣ ସମ୍ଭାଏ ।

କୋକିଳ ପଞ୍ଚମସ୍ୱରେ ମୂରଲୀ ଶୁଭଇ

କୋଟିଏ ନାରଦ କିବା ବୀଣା ଯନ୍ତ୍ର ବାଇ ।

ଦୁନ୍ଦିଭି ବାଦ୍ୟ ଯେସନେ ଶୁଭେ ସ୍ୱର୍ଗପୁରେ

ସେହିପରି ଶୁଭିଲାକ ଅତି ଉଚ୍ଚାଟରେ ।

ନାହିଁ ତାକୁ ପଟାନ୍ତର ଅଶେଷ ମହିମା

ସାମବେଦ ଗାଆନ୍ତି କି କୋଟି କୋଟି ବ୍ରହ୍ମା ।

ହା ହା ହୁ ହୁ ଗନ୍ଧରବ ଓଙ୍କାରିଲେ ଧ୍ୱନି

ଆନନ୍ଦେ ଶିଂଘା ବାଇଲେ ସଦାନନ୍ଦ ସ୍ୱାମୀ ।

ଅପୂର୍ବ ଶପବ ଯହୁଁ ଜଗତେ ପୂରିଲା

ବିନା ମେଘ ଆଚ୍ଛାଦନେ ମୟୂର ନାଚିଲା ।

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣରେ ବେଣୁ ଧ୍ୱନି ଶୁଭିଲାକ ଯହୁଁ

କୀଟପଚଙ୍ଗାଦି ଜୀବେ ମୁଗ୍‌ଧ ହେଲେ ତହୁଁ ।

ପଲ୍ଲବିଣ ଉଠିଲେ ଯେ ଶୁଷ୍କ ତରୁ ଡାଳ

ଫଳ କୁସୁମେ ପୂରିତ ପାଦପ ସକଳ ।

ଅବସନ୍ତରେ ବସନ୍ତ ବହେ ଘନ ଘନ

ଉଚ୍ଛନ୍ନ ହୋଇଲା ମୁନିମାନଙ୍କର ମନ ।

ଝିଙ୍କ ଶୁକ ପିକ କଲେ କୋଳାହଳ ବାଣୀ

ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ମୁହ୍ୟମାନ ସକଳ ପରାଣୀ ।

ମୁନିମାଙ୍କର ଭାଙ୍ଗିଗଲା ଯୋଗମୁଦ୍ରା

ବ୍ୟାଘ୍ର ଭାଲୁ ମେଷଙ୍କର ଏକତ୍ରରେ ନିଦ୍ରା ।

ହସ୍ତୀ ସଙ୍ଗତରେ ସିଂହ ଉନମତ୍ତ ହୁଏ

ବକ ସଙ୍ଗତରେ ମୀନ ଖେଳଇ ଉତ୍ସାହେ ।

ମାର୍ଜାରୀ ତୁଲରେ କ୍ରୀଡ଼ା କରଇ ଯେ ମୂଷା

ଶାର୍ଦ୍ଦୁଳ ପଲରେ ପୁଣି ବିହରଇ ଶଶା ।

ଜଳକୁ ତେଜିଣ ମୀନ ଉପରରେ ପଡ଼ି

ଗିରିଶିଖରେ ଫୁଟଇ ପଦ୍ମପୁଷ୍ପ କଢ଼ି ।

ପାଷାଣ ବହିଲା ତୋୟ ଆକୃତି ପରାୟେ

ଜୀବଜନ୍ତୁମାନେ ବାଇ ହୋଇଲେ ବିରହେ ।

ଯମୁନା ନଦୀରେ ପାଣି ଉଜାଣି ବହିଲା

ବେଣୁନାଦ ଶୁଣି ଜଳ ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ ହେଲା ।

ନବମାଳତୀ କୁସୁମ ପଲ୍ଲବି ଉଠିଲା

ସୁଗନ୍ଧ ବାୟୁରେ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ ଘୋଟିଗଲା ।

ସେ ସ୍ୱାମୀ ରଚି ଅଛନ୍ତି ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶପୁର

ତାଙ୍କର ବେଣୁଧ୍ୱନି କି କିସ ପଟାନ୍ତର ।

ଯହୁଁ ବେଣୁଧ୍ୱନି ପ୍ରଭୁ କଲେ ମହାରବେ

ସଚରାଚର ପ୍ରାଣୀଏ ମୁଗ୍‌ଧ ହେଲେ ସର୍ବେ ।

ଗୋପନାରୀ ଛାର ସେତ କେତେକ ମାତର

ଶୁଣି ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ ରାଧା ହୋଇଲା ତତ୍ପର ।

ରତ୍ନପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ ନିଦ୍ରା ଯାଇଥିଲା

ବେଣୁର ଶବଦ ଯହିଁ କର୍ଣ୍ଣ ସମ୍ଭାଇଲା ।

ଭାଙ୍ଗିଗଲା ତେଡ଼େ ନିଦ୍ରା ବିରହେ ବ୍ୟାକୁଳ

ପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ ବସି ଉଠଇ କେବଳ ।

ସୁସ୍ୱରେ ପଞ୍ଚମସ୍ୱରେ ଶୁଭେ ବେଣୁନାଦ

ଆତ୍ମା ଅସ୍ଥିର ହୁଅଇ ଶୁଣନ୍ତେ ସେ ଶବ୍ଦ ।

ଚିତ୍ତ ଛନ୍ନ ଛନ୍ନ ନେତ୍ରେ ନିଦ୍ରା ନ ମାଡ଼ଇ

ଅଙ୍ଗ ଥରଥର ଲୋମ ଟାଙ୍କୁରି ଉଠଇ ।

ରାଧେ ରାଧେ ବୋଲି ବେଣୁ କରଇ ଶବଦ

ସେ ଶବ୍ଦ ଶୁଣିଲାକ୍ଷଣି ଶରୀର ସ୍ତବଧ ।

ବାତୁଳ ପରାୟ ହୋଇ ଭ୍ରମେ ପଞ୍ଚମନ

ଶ୍ରମଝାଳ ସର୍ବଙ୍ଗରୁ ହୁଅଇ ପତନ ।

ରକତ କୁମୁଦ ପ୍ରାୟେ ବିରାଜଇ ଡୋଳା

ବେଳୁଁ ବେଳ ବେଣୁନାଦ କରଇ ବାଉଳା ।

ଘନ ଘନ ଦୀର୍ଘହୋଇ ମାରେ ଶୁଭ୍ରକେଶୀ

ଶରୀରେ ଅନଙ୍ଗଶର ପ୍ରବେଶିଲା ଆସି ।

ଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ କର୍ପୂର ଲାଗେ ସବୁ ପିତା

କ୍ଷଣେ ବସେ କ୍ଷଣେ ଉଠେ ସେ ଗୋପ ବନିତା ।

କ୍ଷଣେ ହସେ କ୍ଷଣେ କାନ୍ଦେ କ୍ଷଣେ ତୁନିହୋଇ

କ୍ଷଣକେ ଚେତନା ଅଙ୍ଗୁ ତାର ହଜିଯାଇ ।

ସୁପାତି ଶଯ୍ୟାକୁ ତେଜି ଲୋଟଇ ମହୀରେ

ଚନ୍ଦନ ତେଜିଣ ପଙ୍କ ବୋଳଇ ଶରୀରେ ।

ତୁଟିଲା ହାର କଙ୍କଣ ନୁହଇ ସୁବେଶ

କେଶବାସ ଅସମ୍ଭାଳେ ଲୁଟଇ ନାରୀଶ ।

ନୟନ ଯୁଗଳୁଁ ତାର ବହେ ଅଶ୍ରୁଜଳ

କ୍ରୋଟରାନଳ ଜାଣିଣ ବହେ ଅନ୍ତରାଳ ।

ପାନ ଭୋଜନ ବିଷୟେ ନ ରହେ ଆଦର

ଓଷ୍ଠ କଣ୍ଠ ତାଳୁକା ଯେ ଶୁଖଇ ଅଧର ।

କାଳସର୍ପ ବିଷ ଦେହେ ଚଢ଼ଇ ଯେପରି

କହୁଁ କହୁଁ ଅସମ୍ଭାଳ ରାଧିକା ସୁନ୍ଦରୀ ।

ରସାଣିଲା ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣପ୍ରାୟେ ଦିଶେ ଯେଉଁ ଅଙ୍ଗ

ତୁଟିଲା ବଳବପୁ ଯେ ହୋଇଲା ବିଭଙ୍ଗ ।

କ୍ଷଣେ କ୍ଷଣେ ବେଣୁଧ୍ୱନି ସମ୍ଭାଏ କର୍ଣ୍ଣରେ

ତାହା ବ୍ୟତିରେକେ ଚିତ୍ତ ନ ବଳେ ଆନରେ ।

ଘରଦ୍ୱାର ବିଷପିତା ମଣଇ ଯେ ବାଳି

ମନ୍ଦିରକୁ ବାହାରିଲା ତହୁଁ ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ।

ରାଧିକା ପାଶେ ନଣନ୍ଦ ତାର ଶୋଇଥିଲା

ବିଷ୍ଣୁ ମାୟା କଲେ ନିଦେ ଅଚେତନ ହେଲା ।

ରଜନୀ ପନ୍ଦର ଦଣ୍ଡ ହୋଇଛି ଉଗୁଳି

ଏକାଳେ ବାହାରେ ପୁରମଧ୍ୟୁ ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ।

ଶୁଖିଛି ଚନ୍ଦ୍ରବଦନ ମନେ ନାହିଁ ସୁଖ

ଧୀରେ ଧୀରେ ଯାଏ ଚିତ୍ତ ହୁଏ ଦକ ଦକ ।

ବିରହବଂଶୀ ଶବଦ ଶୁଭେ ଘନ ଘନ

ତହିଁରେ ଲୟ କରିଛି ଦେଇ ପଞ୍ଚମନ ।

ଦୁର୍ଗାମାଧବ ସୁମରି ଚଳିଯାଏ ଧୀରେ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ଯାଇ ଦୂତୀ ଉଆସରେ ।

ରାଧିକା ବୋଲଇ ଆଗୋ ଶୁଣ କିନା ସହି

ପୁରମଧ୍ୟୁ ବାହାରିଣ ଆସ ବେଗହୋଇ ।

କବାଟ କିଳି ଦୂତିକା ନିଦେ ଶୋଇଥିଲା

ରାଧିକା ଡାକ ଶୁଣିଣ ବାହାରି ଅଇଲା ।

କବାଟ ଫେଡ଼ି ଦୂତିକା ଆସେ ବେଗକରି

ଆସ ଆସ ବୋଲି କର ଧରିଣ ଚତୁରୀ ।

ନିଜ ପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ ନେଇ ବସାଇଲା

ଆଶ୍ୱାସନାବାକ୍ୟ କହି ସନ୍ତୋଷ କରିଲା ।

ରାଧିକା ମନରେ ଟିକେ ମାତ୍ର ସୁଖ ନାହିଁ

ଦୂତୀ ଚିନ୍ତାଭର ହେଲା ରାଈ ମୁଖ ଚାହିଁ ।

ବୋଲେ ଏତେ ରାତ୍ରେ କିପାଂ ଅଇଲ ମୋପୁରେ

ଗୋପନ ନ କରି ତାହା ପ୍ରକାଶ ସତ୍ୱରେ ।

ଏକେ ତ ଅଟ ଯେ ପୁଣି କୁଳ ଭୁଆସୁଣୀ

ସୁଲକ୍ଷଣୀ ସୁକୁମାରୀ ନାରୀ ଶିରୋମଣି ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅଂଶରେ ହୋଇଛ ଭବେ ଅବତାର

ମୁଦିକରି ଥୋଇଲା କି ମଦନ ଭଣ୍ଡାର ।

ଅପାଙ୍ଗ ଲୋଚନେ ଦେବୁ ତୁ ଯାହକୁ ଦୁଷ୍ଟି

ପାଷାଣ ହେଲେ ନ ସହି ଯିବ ନିଶ୍ଚେଁ ଫାଟି ।

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଷୋଡ଼ଶୀ ତୋର କୁମାରୀ ବୟସ

ଦରବିକଶିତ ପଦ୍ମ ହୋଇଛି ପ୍ରକାଶ ।

ନିଜ ଭର୍ତ୍ତାଠାରେ ତୋର ନ ବଳଇ ମତି

କାମଭଣ୍ଡାର ଧ୍ୱଂସିନୀ ତୁ ପଦ୍ମିନୀ ଜାତି ।

ତାହାର ମହିମା ମାଗୋ କହିବଇଁ କେତେ

ଅନେକ ଯତ୍ନରେ ଧାତା ଗଢ଼ିଅଛି ତୋତେ ।

ପ୍ରୟାଗ ଗଙ୍ଗାସାଗରେ ଝାସିଥିବ ଯେହୁ

ତୋ ପରି ନାରୀ ଲଭିବ କି କହିବି ଆଉ ।

ଏକାକୀ ଅଇଲୁ ସଙ୍ଗେ କେହି ଜଣେ ନାହିଁ

ଏଥିର କାରଣ ମୋତେ କହ ପ୍ରାଣ ସହି ।

ବଡ଼ଲୋକ ବୋହୁ ବଡ଼ଲୋକର ଦୁହିତା

ଏତେ ରାତ୍ରେ ଆସିବାର ଅଛି କେଉଁ କଥା ।

ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁରଙ୍କର ତ ବଡ଼ାଇ ଆକଟ

ଅନୁକ୍ଷଣେ ଜଗିଥାନ୍ତି ତୋ ଚାଲିବା ବାଟ ।

କେମନ୍ତେ ଚାଲି ଅଇଲୁ କହ ଏତେଦୂର

ପଥମଧ୍ୟେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ତ ନ ମାଡ଼ିଲା ଡର ।

ଏବେ ମୋର ବୋଲେ ପୁରେ ବାହୁଡ଼ିଣ ଯାଅ

ରତ୍ନପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ଶୁଅ ।

ଏହି କଥାଗୋଟି ଯେହ୍ନେ ନ ଜାଣିବେ କେହି

ପ୍ରଘଟ ହେଲେ ମରିବ ଆଗୋ ଚାନ୍ଦମୁହିଁ ।

ରାତି ନ ପାହୁଣୁ ବେଗେ ଘରକୁ ବାହୁଡ଼

ଜାଣିଛୁ ତ କଂସରାଜା ଅଟେ କେଡ଼େ ରାଢ଼ ।

ଗୋଟି ଗୋଟି କରି କାଲି ଧରାଇଣ ନେବ

ଲୋକଙ୍କ ହାତରେ ନାନ ଶାସ୍ତି ଭିଆଇବ ।

ରାଧିକା ବୋଇଲେ ସଖି ନ କହ ତୁ କିଛି

ପ୍ରତିକାର କର ଯେବେ ମୋରେ କାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି ।

ଆଗୋ ସଖି ବେଣୁଶବ୍ଦ ବାଜିଲା ମୋ କାନେ

ନାହିଁ ତାକୁ ପଟାନ୍ତର ଚଉଦ ଭୁବନେ ।

ତାହା ଶୁଣିଲାବେଳରୁ ବ୍ୟାକୁଳ ମୋ ଦେହୀ

ମୋର ନାମ ଧରି ବାରମ୍ୱାର ସେ ଡାକଇ ।

ସେ ଶବ୍ଦ ଶୁଣିଲେ କିଏ ଧଇର୍ଯ୍ୟ ଧରିବ

ପାଷାଣ ହୋଇଲେ ମଧ୍ୟ ତରଳି ସେ ଯିବ ।

ତୁମ୍ଭଠାରୁ ମୋର କେହି ନାହିଁ ନା ବିଶ୍ୱାସୀ

ପ୍ରତିକାର କର ମୋତେ ଆଗେ ଶୁଭ୍ରକେଶି ।

କିଏ କେଉଁଠାବେ ବସି ବଜାଏ ମୂରଲୀ

ସେ ଶବ୍ଦ ଶୁଣିଲାବେଳୁ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ହରାଇଲି ।

ଜାତି କୁଳ ମହତ ଗୋ ତେଜିଲି ସଜନି

କି କରିବି ବୁଦ୍ଧି ମୋତେ ନ ଦିଶଇ ପୁଣି ।

କହୁଁ କହୁଁ ରାଧିକା ଯେ ଭାସେ ଶୋକଜଳେ

ସାଷ୍ଟାଙ୍ଗରେ ଶୁତିଲା ସେ ଦୂତୀ ପାଦତଳେଳ ।

ଏହି ସମୟେ ଶୁଭିଲା ପୁଣି ବେଣୁଧ୍ୱନି

ଚନ୍ଦ୍ରବଦନୀ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ସଙ୍ଗାତୁଣୀ ।

ଜୀବ ନ ରହିବ ପିଣ୍ଡେ ଆଉ ଗୋ ମୋହର

କି ଉପାୟ ଥିଲେ ଭାଷ ବିଳମ୍ୱ ନ କର ।

ଯେ ଲୋକ ବେଣୁ ବାଉଛି ତାକୁ ଭେଟା ମୋତେ

ତେବେ ମନ ସ୍ଥିର ହେବ କହିଲଇଁ ତୋତେ ।

ମନର କଥା ରାଧିକା ବୋଇଲା ସେକ୍ଷଣି

ମନେ ମନେ ଦୂତିକା ଯେ କରଇ ଭାଳେଣି ।

ସିଆଣୀ ଚତୁରୀ ସେ ତ ଜାଣେ ସବୁବୁଦ୍ଧି

ଅନ୍ତର୍ଗତେ ଭାଳେ କୃଷ୍ଣକାର୍ଯ୍ୟ ହେଲା ସିଦ୍ଧି ।

ଯାହା ମନେ ବିଚାରିଣ ଥିଲେ ଦେବରାୟେ

ବିଧାତା ଆଣିଣ ସେହି କଥା ତ ଭେଟାଏ ।

ମୁଁ ତାଙ୍କ ସେବା ନିମନ୍ତେ ହୋଇଅଛଇ ଜାତ

ଏବେ ଜନମ ସଫଳ ହେଲି ମୁଁ କୃତାର୍ଥ ।

ଏହିରୂପେ ଅନ୍ତର୍ଗତେ ଅନେକ ଭାଳିଲା

କୂଟ କପଟେ ରାଈଙ୍କୁ ତହୁଁ ତିଆରିଲା ।

ଭୋ ସଖି ରାଧିକା ତୁହି ହେଲୁ କିପାଁ ବାଇ

ଅସମ୍ଭବ କଥା ମୋତେ କହୁ କାଇଁପାଇଁ ।

କେଉଁ ପୁରୁଷରେ ମନ ବଳିଛି ତୋହର

ତାହା ମୋତେ ଫେଡ଼ିକରି କହ ରାମାବର ।

ସ୍ତିରୀଙ୍କର ମନ ଆଉ ପୁରୁଷଙ୍କ ଦଶା

ଜାଣି ନ ପାରଇ କେହି ମେଘର ବରଷା ।

ବୃକ୍ଷଙ୍କର ଫଳ ବୁଦ୍ଧିମନ୍ତର ଯେ ବଳ

ଗଗନରେ ଅବଶେଷ ବାରିଧିର କୂଳ ।

ରାଜାଙ୍କର ହୃଦ ଆଉ କବିଙ୍କର ପଦ

ଦେବ ଦାନବେ ମାନବେ ଏ କଥା ଦୁର୍ବୋଧ୍ୟ ।

ରାଧିକା ବୋଇଲେ ତାହା ଜାଣିବି କେମନ୍ତ

ଅନୁମାନ ଜାଣୁଅଛି ହେବ ନନ୍ଦସୁତ ।

କୁଞ୍ଜବନରେ ମୂରଲୀ ବସି ବଜାଉଛି

ମୋର ନାମ ଧରି ବେଣୁ ସର୍ବଦା ଡାକୁଛି ।

ଦୂତିକା ବୋଲେ ଏ ଅସମ୍ଭବ ତ ଅଟଇ

କଅଁଳାପୁଅ ସେ ନନ୍ଦକୁମର ମାଧୋଇ ।

ସେ କିପାଇଁ କୁଞ୍ଜବନେ ବାଇବ ବଇଁଶୀ

ସ୍ୱପନ ପ୍ରାୟେ ମଣୁ କି ଆରେ ମଦାଳସି ।

ସୂର୍ଯ୍ୟକୁ ହସ୍ତ ବଢ଼ାଇ ଲୋଡ଼ି ତୁହି ଧରୁ

ପାଶରେ ପବନ ବନ୍ଦି ମନରେ ବିଚାରୁ ।

କୋଇଲି ସୂତାରେ କାହିଁ ଗଜଇ ବନ୍ଧନ

ନିଶୁଣି ବାନ୍ଧି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯାଇଛି କେ ପୁଣ ।

କଦଳୀ ଭେଳାରେ କେହୁ ସମୁଦ୍ର ତରଇ

କଅଁଳା ପୁଅରଠାରେ ତୋ ମନ ରସଇ ।

ସୁନ୍ଦରୀ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ତୁ ନାରୀମଧ୍ୟେ ହୀରା

ବାତୁଳୀ ପରାୟେ କିପାଁ ହେଉଛୁ ଅଧୀରା ।

ଏ ଗୋପନଗରେ କେଉଁ ପୁରୁଷ ବା ନାହିଁ

ନନ୍ଦସୁତଠାରେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଏଡ଼େ ତୋ କିପାଇଁ ।

ନ କହ ନ କହ ଆରେ ଆଉ ତୁ ଏପରି

ଲୋକହସା କଥା ଏ ତ ଅଟଇ ସୁନ୍ଦରୀ ।

ତୁମ୍ଭେ ତ ଜାମ ଯଶୋଦା ପୂର୍ବର କାହାଣୀ

ଅନେକ ଦୁଃଖେ ତାହାକୁ ପାଳିଅଛି ଆଣି ।

ବାଳୁତ ବୟସ ତାର କିସ ଅବା ଜ୍ଞାନ

ବୃଥା କଥାରେ କିପାଇଁ ବଳାଇଲୁ ମନ ।

ରାଧିକା ବୋଇଲେ ସଖି ଶୁଣ ସାବଧାନେ

ନନ୍ଦକୁମାର ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲି ମୁଁ ନ ଜାଣେ ।

ଜାଣି ତ ନୁହଇ ଆଗୋ ଦେବଙ୍କର ମାୟା

କେଉଁ ଦେବତା କପଟେ ଧରିଅଛି କାୟା ।

ଜନ୍ମହେଲା ଦିନୁ ତାର ଆଲୋକିତ କଥା

ସାମାନ୍ୟ ଲୋକ ସେ ନୁହେଁ ଜାଣଗୋ ସର୍ବଥା ।

ଅନ୍ତୁଡ଼ିଶାଳେ ପୂତନା ପ୍ରାଣ କଲା ନାଶ

ତୃଣାବର୍ତ୍ତ ରାକ୍ଷସକୁ କରିଲା ବିନାଶ ।

ପାଦ ହଲାଇ ଶକଟାସୁରକୁ ମାଇଲା

ମାନବ ହୋଇଣ ଏଡ଼େ କର୍ମ କିଏ କଲା ।

ଯେଉଁଦିନ ପ୍ରବେଶିଲା ଆସି ନନ୍ଦଘରେ

ଅଚଳାଚଳ ସମ୍ପତ୍ତି ହେଲା ଗୋପପୁରେ ।

କହୁଁ କହୁଁ ଧରଇ ସେ ଆନୁ ଆନ ମୂର୍ତ୍ତି

ଜାଣିଲି ନିଶ୍ଚୟ ସେହି ଅଟଇ ଶ୍ରୀପତି ।

ଜଗତରେ ଅତୁଲାଇ ପୁରୁଷ ତ ସେହି

ତା ରୂପ ଦେଖିଲାଦିନୁ କ୍ଷୀଣ ମୋର ଦେହୀ ।

ଶୁଣ ଆଗୋ ସଖି ଏକ ଦିନର ଖବର

ଗୁପତରେ ମୋର ପୁରେ ବିଜେ ଚକ୍ରଧର ।

ଅନେକ ଚାଟୁବଚନ କହିଲେକ ମୋତେ

ଭର୍ତ୍ସନା ବାକ୍ୟ ତାହାଙ୍କୁ କହିଲି ମୁଁ କେତେ ।

ମୁହିଁ ନିଲକ୍ଷଣୀ ତାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନି ନ ପାରିଲି

ପ୍ରାପ୍ତ ନିଧିକି ଜାଣିଣ ପାଦେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଲି ।

ଏହିକ୍ଷଣି ସେ କଥା ତ ହେଲା ବିପରୀତ

ଏବେ ତାର ପ୍ରତିକାର କର ଗୋ ସଙ୍ଗାତ ।

ଦୂତିକା ବୋଇଲା ଏ ତ ଉପହାସ କଥା

ଲାଜ ମାଡ଼ଇ ଶୁଣିଲେ ଏସନ ବାରତା ।

ଆତୁର ହୋଇଲୁ ଯେବେ ମଦନ ଆରତେ

ମୁଁ ଏଥକୁ ଉପାୟ ଗୋ କରିବି କେମନ୍ତେ ।

କଅଁଳା ପୁଅକୁ ମୁହିଁ ପାରିବି କି ବୋଧି

ରୋଗକୁ କି ଆକର୍ଷଣ କରଇ ଔଷଧି ।

ରାଧିକା କହିଲା ସଖି ନ କହ ଭୁଲାଇ

ଜୀବନ ମୋ ଛାଡ଼ିଯିବ ନନ୍ଦସୁତ ପାଇଁ ।

ଛାଡ଼ିଲଇଁ ଲଜ୍ଜା ପଛେ ତେଜିବି ଭରତା

ଯେ ଯାହା ବୋଲୁ ପଛକେ ନାହିଁ ମୋର ଚିନ୍ତା ।

ଏକା ନୟନ ପିତୁଳା ମୋର ନନ୍ଦ ସୁତ

ତାକୁ ଶୀଘ୍ର ଦିଅ ଆଣି କହୁଛି ସଙ୍ଗାତ ।

ଯଦ୍ୟପି ଆଣି ନ ଦେବ ତାହାକୁଟି ମୋତେ

ମୁହିଁ ମଲେ ନିଶ୍ଚେଁ ହତ୍ୟା ଲାଗିବଟି ତୋତେ ।

ବୋଲୁ ତୁ ବାଳୁତ ଅଟେ ନନ୍ଦର ନନ୍ଦନ

ବାଳୁତ କରଇ କାହିଁ ବଇଁଶୀର ସ୍ୱନ ।

ଯେଉଁଦିନ ଜନ୍ମ ହେଲା ନନ୍ଦର ମନ୍ଦିରେ

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଦେଖିଲି ମୁହିଁ ଅନ୍ତୁଡ଼ି ଶାଳରେ ।

କମଳ ଲୋଚନ ମୋତେ ଅପାଙ୍ଗେ ଚାହଁଇ

ସେହିଦିନୁ ଶ୍ରଦ୍ଧା ମୋର ବଳିଲା ତା ଠାଇଁ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନାମକୁ ସେହିକାଳୁ ଗୁଣୁଅଛି

ସ୍ୱପନରେ ତାର ରୂପ ପ୍ରତ୍ୟହ ଦେଖୁଛି ।

ସେ ପ୍ରଭୁର ନାଭିପଦ୍ମୁ ଜାତ ଚତୁର୍ମୁଖ

ତତକ୍ଷଣେ ଜାଣିଲେ ସେ ଆତ୍ମା ଭେଦଯାକ ।

ବ୍ୟାସଦେବଙ୍କ ନନ୍ଦନ ଶୁକ ମହାଯତି

ମାତାଗର୍ଭେ ଥାଇଁ ବ୍ରହ୍ମବିଦ୍ୟା ସେ ଜାଣନ୍ତି ।

ବଶିଷ୍ଠ ଯେ ବିଶ୍ୱାମିତ୍ର ଋଷି ସନାତନ

ସନକ କପିଳ ଭୃଗୁ ଆଦି କେତେ ପୁଣ ।

ଏକେ ଏକେ କହିବଇଁ କେତେ ନାମ ଧରି

ବାଳୁତ କାଳେ କି କୃତ୍ୟ ନାହାନ୍ତି ସେ କରି ।

ପାର୍ବତୀଙ୍କର ଗର୍ଭରୁ କାର୍ତ୍ତିକ ଜନ୍ମିଲେ

ତିନିଦିନେ କିପରି ସେ ତାରକା ମାଇଲେ ।

ପଉଲସ୍ତି ଜାତ ହେଲେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ତହୁଁ

କୋଟି ନାଗୁଣୀ ଭାରିଯା ବିଳସିଲେ ସେହୁ   ।

ପୂର୍ବେ ଥିଲା କୁରୁବଂଶେ ଶମ୍ଭୁ ଏକ ରାଜା

ସାତଦିନ ପୁତ୍ର ତାର ସହସ୍ରେ ଭାରିଯା ।

ସେ ବାଳକ ସେମାନଙ୍କ ସହ ବିଳସିଲା

ତୁମ୍ଭେ ଭଣ୍ଡୁଅଛ ମୋତେ କହିକରି ପିଲା ।

ଉତ୍ତମ ଲୋକର କଥା ଜାଣି ତା ନ ପାରି

ସାମାନ୍ୟ ପୁରୁଷ ସେତ ନୋହେ ଦେବହରି ।

କୀଟଠାରୁ ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ଜଳ ସ୍ଥଳ ଯାଏ

ସମସ୍ତରୂପ ଧରନ୍ତି ସେହି ଦେବରାୟେ ।

ଅସମ୍ଭବ ସମ୍ପଦ ଏ ଗୋପପୁରେ ଅଛି

କଂସାସୁର ଉପଦ୍ରବ ନାହିଁ ଏଥେଁ କିଛି ।

ଷୋଳସସ୍ର ନାୟିକା ଯେ ଚଉଷଠି ବାଳୀ

ଏକୁଁ ଏକ ସୁନ୍ଦରୀ ତ ଗୋପର ଗୁଆଳୀ ।

ପବିତ୍ର କୁଞ୍ଜବନ ଯେ କାଳନ୍ଦୀର ଜଳ

ମନ୍ଦମନ୍ଦରେ ବହଇ ମଳୟ ଅନିଳ ।

ଏହା ଲୋଡ଼ିଲେ କି ସବୁ ଏକତ୍ରେ ମିଳଇ

ଏଥୁ ଜଣାଯାଏ ଏଥେ ବିଜେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଏତେକାଳେ ଗୋପର ଯେ ଭାଗ୍ୟ ତ ଦିଶିଲା

ପରମବ୍ରହ୍ମ ଏଠାରେ ଯେଣୁ ବିଜେକଲା ।

ବିଷ୍ଣୁର ମାୟା ଦେବତା ଜାଣି ତ ନ ପାରି

ଆମ୍ଭେ କାହୁଁ ଜାଣିବୁ ଗୋ ହୋଇ ଛାରନାରୀ ।

ଗଉଡ଼ ବାଉଡ଼ ତାହା ଜାଣିବା ବା କାହୁଁ

ନିଶ୍ଚୟେ ଅବତରିଲେ ଏଥେ ମହାବାହୁ ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ପ୍ରତେ ମୋର ହୁଅଇ ମନରେ

ପରଂବ୍ରହ୍ମ ସନାତନ ବିଜେ ଗୋପପୁରେ ।

ଭୋ ସଖୀ ଦୂତିକା ମୋତେ ପ୍ରତିକାର କର

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଭେଟାଇ ମୋର ଆତ୍ମାକୁ ଉଦ୍ଧାର ।

ଦୂତିକା ବୋଇଲା ତୁ ଗୋ ଚତୁରୀ ସିହାଣି

ସ୍ତିରୀଙ୍କର ହୃଦୟକୁ ଧାତାହିଁ ନ ଜାଣି ।

ଗୁଆଳୀ ହୋଇଣ ତୁହି ଜାଣୁ ଏତେ କଥା

ଏବେ ଜାଣିଲୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ସେ ବିଷ୍ଣୁ ଦେବତା ।

ରଙ୍ଗାବତାରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସ୍ୱରୂପକୁ ଧରି

ଗୋପଯୁବତୀଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ରଙ୍ଗରେ ବିହରି ।

ପୁଣି ବଇକୁଣ୍ଠେ ଯିବେ ଏହା ଜାଣେ ମୁହିଁ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅନେକ କଷ୍ଟ ପାନ୍ତି ଏଥିପାଇଁ ।

ଗୋପନଗରେ ଅଛନ୍ତି ଯେତେକ ଯୁବତୀ

ଜନ୍ମଜନ୍ମାନ୍ତରେ କୃଷ୍ଣ ସମସ୍ତଙ୍କ ପତି ।

ତୁମ୍ଭର ନିମନ୍ତେ ମୁହିଁ ଏହିକ୍ଷଣି ଯିବି

ସମସ୍ତ ବେଦନା ଯାକ କୃଷ୍ଣେ ଜଣାଇବି ।

ମୋର ଦୂତୀପଣେ ନିଶ୍ଚେଁ ହେବ କାର୍ଯ୍ୟସିଦ୍ଧି

ଭେଟାଇବି ଯୋଗେଶ୍ୱର ପୁଂସ ଗୁଣନିଧି ।

ଏ ମୋହର ଲେଉଟିଣ ଆସିବାର ଯାଏ

ଘଡ଼ିଏ ପଲ୍ୟଙ୍କେ ରହିଥିବୁ ତୁ ଏଠାଏଁ ।

ରାଧିକା ବୋଇଲା ସଖି ବିଳମ୍ୱ ନ କର

ଯେତେ ଶୀଘ୍ର ପାର କାର୍ଯ୍ୟ ସାଧ ଗୋ ସତ୍ୱର ।

ଅନୁକ୍ଷଣେ ପୋଡ଼ଇ ଯେ ମୋର ପଞ୍ଚମନ

ଗୋବିନ୍ଦ ବିନୁ ମୋ ଚିତ୍ତ ନ ବଳଇ ଆନ ।

ଶୁଣିଣ ଦୂତିକା ତହୁଁ ମଙ୍ଗଳ ସୁମରି

ଧାତିକାରେ ଉଠିଲା ସେ ଚତୁରୀ ନାଗରୀ ।

ବଂଶାଧ୍ୱନି ଅନୁସରି ଚଳଇ ସେ ବେଗେ

ଯାଇଣ ମିଳିଲା କୁଞ୍ଜକାନନର ଲାଗେ ।

ରାତ୍ର ଅବସାନେ ଯାଇ ମିଳିଲା ଦୂତିକା

ସଙ୍ଗତରେ କେହି ନାହିଁ ଯାଉଅଛି ଏକା ।

ପୌର୍ଣ୍ଣମୀ ଜହ୍ନ ପଡ଼ିଛି ଦିବସ ପରାୟେ

କଦମ୍ୱ ମୂଳରେ କାହ୍ନୁ ବେଣୁ ଧରି ବାଏ ।

ଖଣ୍ଡେ ଦୂରୁ ଅନାଇଁଣ ରହିଲାକ ଦୂତୀ

ଦେଖି ପରମ ସାନନ୍ଦ ଅବ୍ୟକ୍ତ ମୂରତି ।

ସନ୍ନିଧିରେ ଦୂତୀ ଯାଇ ହୋଇଲା ପ୍ରଣମି

ବାମପାଖେ ଦୃଷ୍ଟି ପାତି ହେଲେ ଜଗତ୍‌ସ୍ୱାମୀ ।

ଦେଖିଲେ ଦୂତୀ ପଡ଼ିଛି ଚରଣ ତଳରେ

ତହୁଁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ସଧୀରେ ସଧୀରେ ।

କି ଗୋ ଦୂତିକା ବିଶ୍ୱାସୀ ଅଟୁ ତୁ ଆମ୍ଭର

ମହାନିଶାରେ ଅଇଲ କେହ୍ନେ ଏତେଦୂର ।

ଗଣ୍ଡା ଗୟଳ ଭାଲୁଙ୍କ ବାସସ୍ଥାନ ଏଥେଁ

ଏ ବନ ଭିତରେ ଚରୁଥାଆନ୍ତି ସେ ନିତ୍ୟେ ।

ସେମାନ ଦେଖିଣ ମନେ ନ କଲ ଗୋ ଭ୍ରାନ୍ତି

କି ନିମନ୍ତେ ଆସିଲା ଗୋ କହ ଏତେ ରାତି ।

ଝାଳରେ କର୍ଦ୍ଦମ ପୁଣ ହୋଇଛି ଶରୀର

ଘନ ଘନ ନିଃଶ୍ୱାସ ତ ବହେ ପରଖର ।

ଆମ୍ଭେ ଏଥେ ଅଛୁ ବୋଲି ଜାଣିଲ କେମନ୍ତେ

ଏକାକେ ଆସିଲ କେହି ନାହିଁ ତ ସଙ୍ଗତେ ।

ଦୂତିକା ବୋଇଲା ତୁମ୍ଭେ ନାଗରଙ୍କ ଗୁରୁ

ଗରବଗଞ୍ଜନବାନା କି କରି ନ ପାରୁ ।

ସର୍ବ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ ଦେବ ପୀତବାସ

ଭବିଷ୍ୟତ ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ତ ଦୃଶ୍ୟ ।

ଆରତଭଞ୍ଜନ ବାନା ବହୁ ସବୁକାଳେ

ରକ୍ଷାକରୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ତୁ ସଙ୍କଟର ବେଳେ ।

ଏ ତୋର ବେଣୁ ଶୁଣିଣ ପାଇ ବଡ଼ ବାଧା

ବିରହ ଯୋଗରେ ପ୍ରାଣ ଛାଡ଼ୁଅଛି ରାଧା ।

ଘର ବର ଆଦିକରି ଛାଡ଼ିଲାଣି ଲଜ୍ଜା

ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗ ନ ହୋଇଲେ ହେବ ପ୍ରାଣତ୍ୟଜ୍ୟା ।

ମତି ଛନ୍ନ ଛନ୍ନ ତାର ଶରୀର ବ୍ୟାକୁଳ

ନୟନରୁ ନିରନ୍ତରେ ବହେ ଅଶ୍ରୁଜଳ ।

ଚନ୍ଦ୍ର କିରଣ ମରଣ ଅନଳ ପରାୟେ

ନିଃଶ୍ୱାସ ତେଜଇ ଖର ଅନିଳର ପ୍ରାୟେ ।

ତୁମ୍ଭେ ରକ୍ଷା ନ କରିଲେ ମଲା ଗୋପନାରୀ

ଲୟ ଲଗାଇଛି ସଦା ତୁମ୍ଭର ଉପରି ।

ଦୂତିକା ବଚନ ଶୁଣି କହନ୍ତି ଅଚ୍ୟୁତ

କିସ କିସ ବୋଲୁଅଛ ଜାଣି ନ ପାରେ ତ ।

କିଏ ସେ ରାଧିକା ଅଟେ କାହାର ସେ ନାରୀ

ଢମାଳି କଥା କହଛ ମୋ ଆଗେ ଚତୁରୀ ।

ତାହାର ସଙ୍ଗରେ ମୋର ଦିନେ ଦେଖାନାହିଁ

ମାଗଣା କଥାରେ ଏତେ ଗୋଳ କାହିଁପାଇଁ ।

ବୃଥାରେ ଆସିଲ ତୁମ୍ଭେ ନ ଜାଣିବା ପଣେ

ବାହୁଡ଼ି ଯାଅ ପୁରକୁ ଉଠିଣ ବହନେ ।

ଦୂତିକା ବୋଇଲା ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ମାୟାଧାରୀ

ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ରାଧା ଅଟେ ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ନାରୀ ।

ସୁନ୍ଦର ପଣରେ ରତି ଉମା ହାରିଯିବେ

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ମୁଁ ସେହି କଥା କହିଥିଲି ପୂର୍ବେ ।

ନହୁଲୀ ବୟସୀ ରୂପେ ପଟାନ୍ତର ନାହିଁ

ଗୋପପୁରେ ଜନମିଛି ଆସି ତୁମ୍ଭପାଇଁ ।

ବିରହ ବଂଶୀ ବାଇଲ ଯେଣୁ କୁଞ୍ଜବନେ

ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ଭୁବନକୁ ମୋହିଲ ସେ ସ୍ୱନେ ।

ପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ ରାଈ ନିଦ୍ରା ଯାଇଥିଲା

ଏ ତୁମ୍ଭ ବେଣୁଧ୍ୱନି ତା କର୍ଣ୍ଣେ ସମ୍ଭାଇଲା ।

ଶବଦ ଶୁଣିଣ ମୋହ ହେଲା ବରାଙ୍ଗନା

ତେତେବେଳରୁ ଶରୀରେ ନାହିଁ ତା ଚେତନା ।

ତୁମ୍ଭର ତହିଁକି ମୋତେ ପେଷିଲା ସରାଗେ

ବିଳମ୍ୱ ନ କର କାହ୍ନୁ ଚାଲ ଯିବା ବେଗେ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ଦୂତୀ ଶୁଣ ମୋର ବାଣୀ

ଚତୁରୀଙ୍କ ଶିରୋମଣି ଏକେ ତ ସିହାଣୀ ।

ଗଉଡ଼ ବାଉଡ଼ ଆମ୍ଭେ ଜାଣୁ ଅବା କିସ

ଆମ୍ଭର ଆଗରେ ବୃଥା ବାଣୀ ଆସି ଭାଷ ।

ତୁମ୍ଭେ ବୋଇଲ ରାଧିକା ଅତି ସୁକୁମାରୀ

ସୁଲକ୍ଷଣୀ ନାୟିକା ସେ ଚତୁରୀ ନାଗରୀ ।

ତାହାର ସଙ୍ଗେ ଆମ୍ଭରି କାହୁଁ ହେବ ମେଳ

ବିଳମ୍ୱ ନ କରି ଏଥୁ ବେଗହୋଇ ଚଳ ।

ଦୂତିକା ବୋଇଲା ଏହା ନ ବୋଲ ହେ ବାବୁ

ତୁମ୍ଭର କଥାମାନ ତ ଜାଣିଛି ମୁଁ ସବୁ ।

ବ୍ରହ୍ମା ରୁଦ୍ର ରୁଦ୍ରଙ୍କୁ ଯା ମାୟା ଅଗୋଚର

ତାହା କି ଜାଣି ପାରିବି ହୋଇ ନାରୀ ଛାର ।

ଯେ ତୋହରମାୟା ଥୋକେ ଜାଣେ ତଥ୍ୟକରି

ବିକାରଶୂନ୍ୟ ସେ ବ୍ୟକ୍ତି ଅଟେ ଆହେ ହରି ।

ମୁଁ ପରା ତୁମ୍ଭ ନିମନ୍ତେ ଅଛି ଜାତହୋଇ

ମୋତେ ଛଳନା ବଚନ କହ କାହିଁପାଇଁ   ।

ସୃଷ୍ଟି କରତା ବିଧାତା କରେ ତୁମ୍ଭ ପୂଜା

ଦେବାଧିଦେବଙ୍କ ପରେ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ରାଜା ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଦୂତୀ ସାବଧାନେ ଶୁଣ

ଗତ ହୋଇଲାଣି ଥିଲା ଆମ୍ଭର ଯେ ଗୁଣ ।

ପୂର୍ବର କଥାମାନ ଗୋ ଗଲାଣି ଆମ୍ଭର

ଲୋଡ଼ିଲେ ଆଉ ପାଇବା କାହୁଁ ନାରୀବର ।

ଗଉଡ଼ ବାଉଡ଼ ଆମ୍ଭେ ହାଉଡ଼ ବୋଲାଉ

ବିଲ ପଡ଼ିଆରେ ସଦା ଗାଈ ରଖିଥାଉଁ ।

ମୂଲିଆ ଘରେ ତ ପୁଣି ଆସି ଜନମିଲୁ

ଯାହା ଗୁଣ ଥିଲା ତାହା ସବୁ ପାସୋରିଲୁ ।

ଦୂତିକା ବୋଲେ ତୁ ସୃଷ୍ଟି କରତା ପୁରୁଷ

ଗତ ଆଗତ ବାରତା ସବୁ ତୋତେ ଦୃଶ୍ୟ ।

ଠୁଳ ଶୂନ୍ୟ ପୁରୁଷ ତୋ ରୂପ ରେଖ ନାହିଁ

ଅବ୍ୟକତ ପୂର୍ଣ୍ଣାନନ୍ଦ ପୁରୁଷ ତ ତୁହି ।

ସନାତନ ଅବ୍ୟୟ ତୁ ସବୁରି ଦେବତା

କିପାଇଁ କହୁ ତୁ ମୋର ଆଗେ ଏହି କଥା ।

ସର୍ବ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟମୀ ତୋର ପରଂହଂସ ଦୀକ୍ଷା

ତୁମ୍ଭେ ନ ରଖିଲେ ଭବେ କେ କରିବ ରକ୍ଷା ।

ରୁଦ୍ରପ୍ରଳୟ ଯେକାଳେ ହେଲା ଦେବରାୟେ

ଘୋଟିଗଲା ମହାଜଳ ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ଯାଏ ।

ମେରୁ ମନ୍ଦର ପ୍ରଭୃତି ସବୁ ଗଲେ ନାଶ

ଅସ୍ତଗିରି ସହିତରେ ବୁଡ଼େ କପିଳାସ ।

ଅକ୍ଷୟ ଅଜ୍ରାମରତ ପ୍ରଭୁ ଦେବ କାଶୀ

ପ୍ରଳୟ ମହାଜଳରେ ଯାଉଛନ୍ତି ଭାସି ।

ସହସ୍ରେ ମନୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ ପହିଁରିଲେ ଫୁଟି

ଆର୍ତ୍ତେ ସୁମରିଲେ ଶିବ ତବ ନାମଗୋଟି ।

ବ୍ରହ୍ମବିଦ୍ୟା ପାସୋରିଲେ ପ୍ରଭୁ ଲିଙ୍ଗରାଜା

ପାର୍ବତୀଙ୍କ ଆଦି କରି କଲେ ପରିତ୍ୟଜ୍ୟା ।

ତ୍ରାହି ନାରାୟଣ ବୋଲି ଡାକିଲେ ଉଚ୍ଚରେ

ସେ ଶବ୍ଦ ସମ୍ଭାଏ ଯାଇ ତୁମ୍ଭର କର୍ଣ୍ଣରେ ।

ଆସ ଆସ ବୋଲି ଗର୍ଭେ ଦେଲ ନେଇ ଠାବ

ଅଠାଣୋଇ କଳ୍ପ ତହିଁ ରହିଲେକ ଶିବ ।

ରୁଦ୍ରପଦ ପରିଯନ୍ତେ ନାହିଁ ତାଙ୍କ ମନେ

ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ରହିଲେ ତବ ଜଠର ସଦନେ ।

ଚଉରାଶୀ ଯୋଗଖଣ୍ଡ ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗ ଯେ ବିଧି

ଅଣଅଭ୍ୟାସେ ପାସୋରିଗଲା ଋଦ୍ଧି ସିଦ୍ଧି ।

ଇତର ଜନ ପରାୟେ ହୋଇଲେ ଈଶାନ

ଆମ୍ଭେ ଈଶାନ ବୋଲିଣ ନ ଜାଣିଲେ ପୁଣ ।

କୀଟୁଁ ବ୍ରହ୍ମ ପରିଯନ୍ତେ ଯେତେ ଜୀବପନ୍ତି

ଉଦର ମଧ୍ୟରେ ସବୁ ପାସୋରି ପକାନ୍ତି ।

ପୁଣିହିଁ ଶିବଙ୍କୁ ଗର୍ଭୁ ବାହାର ତୁ କଲୁ

ପୂର୍ବପରି ତାହାଙ୍କର ଶିବନାମ ଦେଲୁ ।

ଏସନ ପ୍ରକାରେ ଅଟେ ତୁମ୍ଭ ମହିମାଟି

ତୁମ୍ଭେ ବୋଲୁଛ ଏବେ ମୁଁ ବାଳୁତ ପୁଅଟି ।

ବାଳ ବୃଦ୍ଧ ତରୁଣ ତୁ ସବୁ ରୂପ ଧରୁ

ଏମନ୍ତ ମହିମା ତୋର କିଏ କହିପାରୁ ।

ମତ୍ସ୍ୟ କଚ୍ଛପ ବରାହ ନରସିଂହ ତୁହି

ମାନବରେ ଅଗୋଚର ତୋ ରୂପ ଅଟଇ ।

ଭାରା ନିବାରଣେ ନାନରୂପ ଧରୁ ଦେବ

ଜାଣି ନ ପାରଇ ତୋର ମାୟା ସଦାଶିବ ।

ଦୂତୀ ବଚନରେ ତହୁଁ ହସି ଚକ୍ରପାଣି

ବୋଇଲେ ଦୂତିକା ତୁମ୍ଭେ ବଡ଼ଇ ସିହାଣୀ ।

କଥାରେ ଜିଣିବା ପାଇଁ ତୋତେ କେ ଭାଜନ

ନିଶ୍ଚୟ ରାଧାକୁ ମୋର ନ ବଳଇ ମନ ।

ମନଗୋଟି ମହାପ୍ରଭୁ ହରତା କରତା

ମନ ଭାଙ୍ଗିଗଲେ ଆଉ ଅଛି କେଉଁ କଥା ।

ଦୂତିକା ବୋଲେ ଶରଣ ପଞ୍ଜର ତୋ ବାନା

ଆତଙ୍କି ଲୋକର ତୁହି ଅଟୁ ବଜ୍ରସେହ୍ନା ।

ରାଧିକା ତୁମ୍ଭର ପ୍ରଭୁ ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗ ଯୁକତେ

ପଚାରେ ମାତ୍ର ସନ୍ଦେହ ନିବାରଣ ଅର୍ଥେ ।

ତୁମ୍ଭେ ନ ଗଲେ ଅବଶ୍ୟ ମରିବ କାମିନୀ

ରଙ୍ଗା ଅବତାର ବୃଥା ହେବ ବେଣୁପାଣି ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଚନ୍ଦ୍ରସେଣାକୁ ମୁଁ ଡରେ

ତେଣୁ ଯାଇ ନ ପାରଇ ଜାଣ ତାର ପୁରେ ।

ମତୁଆଳ ଗଉଡ଼ ସେ ନାହିଁ ତାର ଜ୍ଞାନ

ନ ପୁଣ ପ୍ରହାର ମୋତେ କରେ ସେ ରାଗେଣ ।

କା ଆଗେ କହିବି ଯାଇ ହେବ ବଡ଼ ଲାଜ

ତେଣୁକରି ରାଧାଠାରେ ନାହିଁ ମୋର କାର୍ଯ୍ୟ ।

ଦୂତିକା ବୋଇଲା ପ୍ରଭୁ ହିରଣ୍ୟ ଅସୁର

ତାହାକୁ ମାରିଲ ହୋଇ ନୃସିଂହାବତାର ।

ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ପରିଯନ୍ତେ ଘୋଟିଗଲା କାୟ

ଦେଖିଣ ଶଙ୍କା କରିଲେ ବିବୁଧ ସମୂହ ।

ଚୌରାଶୀ ଯୋଜନ ଉଚ୍ଚ ହିରଣ୍ୟର କାୟ

ତୁମ୍ଭ ନଖକୋଣେ ଲୁଚିଗଲା ଦେବରାୟ ।

ନଖେ ବିଦାରଣ କଲ ପ୍ରଭୁ ତାକୁ ହେଳେ

ଗଉଡ଼ ବାଉଡ଼ ଏବେ ବୋଲ କଥାଛଳେ ।

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ବୋଇଲ ପୁଣି ଲୋକେକରଶଙ୍କା

ବିଭୀଷଣ ରାକ୍ଷସକୁ କେହ୍ନେ ଦେଲ ଲଙ୍କା ।

ସତୀବ୍ରତ ପାଳିଥିଲେ ଯେଉଁ ମନ୍ଦୋଦରୀ

ତାହାକୁ ତ ବିଭୀଷଣେ ଦେଲ ଦଇତ୍ୟାରି ।

ଶୁଭାଶୁଭର କରତା ଅଟନ୍ତି ଆପଣ

ଆପଣଙ୍କୁ କେଉଁକଥା ଅଟେ ବା ଅଜାଣ ।

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ସଖି ଶୁଭାଶୁଭ ବେନି

ମେଦିନୀରେ ଆତଯାତ ହେଉଅଛି ପୁଣି ।

ପରସ୍ତିରୀ ପରଧନେ କରେ ଯେହୁ ଆଶ

ଯଶ ଶ୍ରୀ ସମ୍ପଦ ତାର ତୁଟଇ ଅବଶ୍ୟ ।

ଆବର ବିଶେଷ ସେ ତ ମାନନୀୟା ମୋର

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣାର ଭାରିଯା ମାଈଁ ଯେ ଆମ୍ଭର ।

ସେହି ସିନା ନ ଜାଣଇ ଏଥେଁ ଭଲମନ୍ଦ

ମାତା ଯଶୋବନ୍ତୀ ମୋର ଜନକ ଯେ ନନ୍ଦ  ।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ କେଉପରି କରିବି ଅକର୍ମ

ନିଶ୍ଚୟ ବିନାଶ ହେବ ବଂଶର ଯେ ଧର୍ମ ।

ଅକର୍ମ କର୍ମ କେତେକ ଦିନ ଅବା ରହେ

କ୍ରମେ କ୍ରମେ ଦିନୁ ଦିନୁ କରେ କୁଳକ୍ଷୟେ ।

ଦୂତିକା ବୋଇଲା ସବୁ ଜାଣେ ତଥ୍ୟକରି

ସ୍ୱରୂପ କହିଲେ କୋପ କରିବ ମୁରାରି ।

ରାମ ଅବତାର ଦୁଃଖ ପାସୋରିବା ଅର୍ଥେ

ଗୋପପୁରେ ଉପୁଜିଲ ସିନା ଗୋପୀନାଥେ ।

ଷୋଳ ସହସ୍ର ଚୌଷଠି ଛନ୍ତି ଗୋପନାରୀ

ଏ ସିନା ପୂର୍ବରୁ ସବୁ ତୁମ୍ଭ ମନୋହାରୀ ।

ଏମାନଙ୍କ ସଙ୍ଗତରେ କରିବ ହେ ରଙ୍ଗ

ଆଦ୍ୟରୁ ଧାତା ଘଟାଇଅଛି ଏହି ଯୋଗ ।

ଏଥକୁ ତୁମ୍ଭେ ମନରେ ନ କର ଯେ ଭୀତି

ଯାହାକୁ ଯିଏ ଘଟାଇଅଛି ପ୍ରଜାପତି ।

ଏମାନେ ଗୋପପୁରରେ ଜାତ ତୁମ୍ଭପାଇଁ

ନିଜ ଭରତା ସଙ୍ଗରେ ଅଙ୍ଗ ସଙ୍ଗ ନାହିଁ ।

ସ୍ୱର୍ଗ ଅପସରା ପ୍ରାୟ ସୁନ୍ଦରୀ ଅଟନ୍ତି

ଉପମା ଦେବାକୁ ତାଙ୍କୁ ନାହିଁ କେହି କ୍ଷିତି ।

ଯେତେ ଗୋପାଳ ଅଛନ୍ତି ଏ ଗୋପ ନଗରେ

ନପୁଂସକ ଅଟନ୍ତି ତ ସକଳେ ବେଭାରେ ।

କେବଳ ଲୋକ ଆଚାରେ ହୋଇଛନ୍ତି ବାହା

ତୁହି କି ନ ଜାଣୁ ସେହି କଥା ଚଉବାହା ।

ମିଛେ ମିଛେ ବୋଲୁଅଛୁ ପରନାରୀ ବୋଲି

ବାଟ ଚାହିଁ ବସିଛନ୍ତି ସକଳ ଗୁଆଳୀ  ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଗୋ ଚତୁରି

କଥାଏ କହିବା ତୁମ୍ଭ ଆଗେ ସତ୍ୟକରି ।

ଯେତେ ଅପମାନ ମୋତେ ଦେଇଅଛି ରାଈ

ତାହା ତୁମ୍ଭ ଆଗେ ମୁହିଁ କିସ ବର୍ଣ୍ଣବଇଁ ।

ଚରଣରେ ଠେଲିଦେଲା ପଡ଼ିଲି ଅଚେତେ

ସେହିଦିନୁ ତାହାଠାରେ କୋପ ମୋର ଚିତ୍ତେ ।

ବିଧାତା କହିବାରୁ ଏ ମୂରଲୀ ପାଇଲି

ନିରାଶ ହୋଇଣ ଏଥେ ବସି ବାଉଥିଲି ।

ଏ କୁଞ୍ଜବନ ଅଟଇ ରମଣୀୟ ସ୍ଥାନ

ତେଣୁ ଏଠାରେ ବସିଛି ହୋଇ ତୋଷମନ  ।

ତୁମ୍ଭେ ଯେଣୁ ବିଶ୍ୱାସୀ ଗୋ ଅଟ ତ ମୋହର

ତେଣୁ କହିଲଇଁ ମୁହିଁ ସବୁ ସମାଚାର ।

ଯାହା ଅପମାନ ଦେଲା ଛାର ଗଉଡ଼ୁଣୀ

ଲୋକେ ଶୁଣିଲେ ହସିବେ ଏହିକଥା ଶୁଣି ।

ଏଡ଼େ ଜୋରରେ କରିଛି ସେହୁ ପଦାଘାତ

ଏତେବେଳଯାଏ ରକ୍ତ ବୋହୁଛି ସଙ୍ଗାତ ।

ଦୂତିକା ବୋଇଲା ହରି ମୋତେ ତା ନ କହ

ବଜ୍ରଠାରୁ କଠିନ ତ ଅଟେ ଯାର ଦେହ ।

କୂର୍ମରୂପ ଧରି ଯେହୁ ବିସ୍ତାରିଲା କାୟ

ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଯାକୁ ତିଳମନ୍ଦା ପ୍ରାୟ ।

ମୟଦାନବ ମାଇଲା ନେଇ ବଜ୍ରଦଣ୍ଡ

ଯା ଦେହରେ ବାଜି ବଜ୍ର ହେଲା ବେନିଖଣ୍ଡ ।

ରାଧିକା ନାତରେ ତାର ଦେହୁ ବହେ ରକ୍ତ

ଏ ଲାଞ୍ଛନା କଥା କିପାଁ କହ ହେ ଅଚ୍ୟୁତ ।

ସେ ତୁମ୍ଭର ନିଜ ପତ୍ନୀ ତୁମ୍ଭେ ସ୍ୱାମୀ ତାର

ତୁମ୍ଭଠାରେ ସାନବଡ଼ ଅଛିକି ବିଚାର ।

ତୁମ୍ଭର ଶରୀରୁ ତମ ହୋଇଣ ସଂଜାତ

ଏହିପରି ହୃଦୟକୁ କରେ ବ୍ୟାକୁଳିତ   ।

ଆବର ଗୋଟିଏ କଥା କହୁଛି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ

ହୃଦୟରୁ ତେଜିଦିଅ ସେ ଅଭିମାନକୁ ।

ସର୍ବ ଭୋଗୀ ପୁରୁଷ ତ ଜାଣ ସର୍ବ ପୁଣ

ରାଧିକା ଉପରୁ କୋପ ତେଜ ନାରାୟଣ ।

ବିଳମ୍ୱ ନ କରି କୃଷ୍ଣ ଚାଲ ଯିବା ଚଳି

ବାଟ ଚାହିଁ ବସିଥିବେ ତେଣେ ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ।

ମୁଁ କିସ କହିବି ଧାତା ଏହା ଘଟାଇଲା

ମାଗିଲା ମାତ୍ରେ ବିରହ ବଂଶୀ ଆଣି ଦେଲା ।

ସ୍ୱର୍ଗ ମଞ୍ଚ ପାତଳରେ ଏହା ନ ମିଳଇ

ଶୁଣିଲା ମାତ୍ରକେ ମନ ଉଲୁସି ଉଠଇ ।

ରାଧିକା ବୋଲିଣ ସିନା ଅଛି ପ୍ରାଣ ଘେନି

ଆବର ଗୁଆଳୀ ପ୍ରାଣେ ନ ଥିବେଟି ପୁଣି ।

ଏତେ ବୋଲିଣ ଦୂତିକା ସତ୍ୱର ଉଠିଲା

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଦତଳେ ଯାଇଣ ପଡ଼ିଲା ।

ଭୋଦେବ ଗୋପୀନାଥ ହେ ଶୀଘ୍ର ଚାଲିଯିବା

ରାଧିକା ଜୀବନେ ଅଛି ନାହିଁ କି ଦେଖିବା ।

ପୃଥିବୀର ଭାରାଭର ଏବେ କ୍ଷୟ ଯାଉ

ମୋର ଯଶ ରହୁ ଗୋପୀଙ୍କର କାର୍ଯ୍ୟ ହେଉ ।

ଅନେକ ରୂପରେ ଯହୁଁ ବୋଧିଲା ଚତୁରୀ

ଶୁଣି ସନ୍ତୋଷ ହୋଇଲେ ଦେବ ମଧୁହାରୀ ।

ଦୂତିକାକୁ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର

କୋଇଲି ସୂତାରେ ମତ୍ତଗଜ ବାନ୍ଧିପାର ।

ଚତୁରୀଙ୍କ ଶିରୋମଣି କେତେ ଜାଣ କୂଟ

ସ୍ତମ୍ଭନ ମୋହନ ବିଦ୍ୟା ବଶ୍ୟ ଯେ ଉଚ୍ଚାଟ ।

ଅବୋଧ ଜନକୁ ତୁମ୍ଭେ ବୋଧିପାର ଭଲେ

ଅସାଧ୍ୟ ସାଧନ ହୋଇପାରେ ତୁମ୍ଭ ବଳେ ।

ସୂତା ତାର ନିଶୁଣିରେ ସ୍ୱର୍ଗେ ପାର ଯାଇ

କରପତ୍ରେ ସମୁଦ୍ରକୁ ପାର ଯେ ଶୁଖାଇ ।

ଗଙ୍ଗାବାଲି ଗଣିପାର ତୁମ୍ଭର ଉପାୟେ

ଏକାପାଦେ ଗମିପାର ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ଯାଏ ।

ସକଳ ବିଦ୍ୟାରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୋ ସିହାଣି

ତୁମ୍ଭପରି ନାହିଁ ଜଣେ ଜଗତେ ତରୁଣୀ ।

ବ୍ରହ୍ମ ବିଦ୍ୟାରୁ ଆରମ୍ଭି କାମବିଦ୍ୟା ଯାଏ

ସମସ୍ତ ସିଦ୍ଧ ହୋଇଛି ତୁମ୍ଭରି ଉପାୟେ ।

ତୁମ୍ଭର ବଚନ ଆମ୍ଭେ ଲଘିଂ କି ପାରିବୁ

ଯେ କଥା ବୋଲିବ ତାହା ନିଶ୍ଚୟ କରିବୁ ।

ଦୂତିକା ବୋଇଲା ମୁହିଁ ନ ମାଗଇ ଆନ

ରାଧିକାକୁ ପ୍ରାଣଦାନ ଦିଅ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ ।

ତାହାକୁ ରକ୍ଷା କରିଲେ ହେବ ବଡ଼ କାର୍ଯ୍ୟ

ତା ଶୁଣି ଉଠିଲେ ଧାତିକାରେ ଦେବରାଜ ।

ଆସ ଦୂତୀ ବୋଲି କୃଷ୍ଣ କଢ଼ାଇଲେ ପଥ

ଆଗହୁଁ ସେହି କଥାରେ ମନ ଉଲ୍ଲସିତ ।

ଯାହା ବାଞ୍ଛୁଥିଲେ ତାହା ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା

ଲୋଡ଼ୁଥିବା ମଳୁକୁ ଯେ ଖାଦ୍ୟ ବୈଦ୍ୟଦେଲା ।

ସର୍ବମଙ୍ଗଳା ସୁମରି ଗଲେ ଧାତିକାରେ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଯାଇ ରାଧିକା ପାଶରେ ।

ଅପୂର୍ବ ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟେ ଉଜାଗର ହୋଇ

ଏକ ଲୟେ ବସିଅଛି ରାଧା ବାଟ ଚାହିଁ ।

ଏହି ସମୟେ ଦୁଆରେ ଡାକି ଦେଲା ଦୂତୀ

ଶୁଣିଲା ମାତ୍ରକେ ରାଈ ବାହାରେ ତଡ଼ତି ।

ଅଷ୍ଟ ରତନ ଝରିରେ ସଲିଳ ପୂରାଇ

ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ପାଦପଦ୍ମେ ପଖାଳିଲା ନେଇ ।

ଦୂତିକା ବୋଇଲା ସଖି ଶୁଣ ମୋର ବାଣୀ

ପୁରୁଷ ଉତ୍ତମ ଏହି ଦେବ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଏହାଙ୍କ ସଙ୍ଗତେ ତୁହି କଟାଅ ସମୟ

ଅଖିଳ ଲୋକଈଶ୍ୱର ଏତ ଦେବରାୟ ।

ତୁ ଏହାର ଭାବିନୀ ଗୋ ଏ ତୋହର କାନ୍ତ

ପୂର୍ବରୁ ଘଟାଇଅଛି ଦେବ ଚଉମାଥ ।

ଏକାନ୍ତେ ଭେଟାଇ ଦେଲି ତୋତେ ଗୁଣମଣି

ମୋହର ମନ୍ଦିରକୁ ଗୋ ଯାଉଛି ମିତଣି ।

ମନ ଜାଣି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ତୁ କରିବୁ ତୃପତି

ପୁରୁଷେ ଅଟନ୍ତି ସଦାକାଳେ ଭୃଙ୍ଗମତି ।

ଫୁଟିଲା ଫୁଲରେ ବସି ଘେନୁଥାନ୍ତି ବାସ

ମଳିନ ହୋଇଲେ ଛାଡ଼ିଯାନ୍ତି ତାର ପାଶ ।

ନ ପୁଣ ଏହାଙ୍କୁ ସାନ ବୋଲି ମନେ ମଣୁ

ସିହାଣୀ ନାଗରୀ ତୁ ତ ସବୁକଥା ଜାଣୁ ।

ଏତେ କହି ଦୂତି ଚଳିଗଲା ନିଜବାସ

ରାଧା ସଙ୍ଗେ ପହୁଡ଼ିଲେ ପ୍ରଭୁ ପୀତବାସ ।

ଉଭୟ ମତେ ବଢ଼ିଲା ରତିରସ ଶ୍ରଦ୍ଧା

ବିବିଧ ବିନୋଦେ କେଳି କଲେ କୃଷ୍ଣ ରାଧା ।

ଭୁଜେ ଭୁଜ ଭିଡ଼ି ମୁଖେ ଦିଅନ୍ତି ଚୁମ୍ୱନ

ନଖ ଦନ୍ତ ଘାତେ ଅଙ୍ଗ ହେଲା ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ।

ରାଜ୍ୟରତି ପ୍ରେମ୍ୟରତି ପ୍ରେମ୍ୟରତିବନ୍ଧ

ହାସ୍ୟରତି ଲାସ୍ୟରତି ଗ୍ରାମ୍ୟରତି ଛନ୍ଦ ।

ବତିଶ ଯେ ଆଳିଙ୍ଗନ ଷୋଳଚନ୍ଦ୍ର କଳା

ଚଉଷଠିବନ୍ଧ ବିଧି ମଦନର ଲୀଳା   ।

ଦହନ ଶୋଷଣ ଆପ୍ଳାବନ ପଞ୍ଚଶରେ

ବନ୍ଧନ ଭେଦନ ମୁଦ୍ରା ଅନଙ୍ଗ ସମରେ ।

ଭୂଜଚାପ ଆଙ୍ଗଭେଦ ଦ୍ୱାଦଶ ଚାହାଣୀ

ଅପାଙ୍ଗୀ ସାୟକ ଚାଟୁ ସରସ ଯେ ବାଣୀ ।

ଧରଣ ଧାରଣ ତ୍ରାସ ଜାରଣ ମାରଣ

ଏମନ୍ତ ଯେତେକ ରତିଶାସ୍ତ୍ରର ବିଧାନ ।

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମକୀଟ ଆଦି ସର୍ବ ପ୍ରାଣୀ

ଯେଝା ଅନୁରୂପେ ଏହା ଜାଣନ୍ତି ପ୍ରମାଣି ।

ଯେବଣ ବିଷ୍ଣୁ ଭିଆଣ କଲେ ସର୍ବ ସୃଷ୍ଟି

ରାଧା ବିନା ହୋଇଥିଲେ ସେ ମଦନକଷ୍ଟୀ ।

ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ଯାହା ଶ୍ରଦ୍ଧା କରିଥିଲା ମନେ

ତା ପାଇ ପରମ ତୋଷ ହେଲେ ବେନିଜନେ ।

ଆଠଖଣ୍ଡ ପରିଯନ୍ତେ ପଡ଼ିଲା ମୁହାଁସ

ହାରିଲେ ରାଧିକା ଜୟ କଲେ ପୀତବାସ ।

କାମବାଣ ଭୟ ରାଧା ଅଙ୍ଗୁଗଲା ଛାଡ଼ି

ଗାଢ଼େ ଆଲିଙ୍ଗନ କଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଭିଡ଼ି ।

ପ୍ରେମରସେ ବୁଡ଼ି ରାଧା ଦିଅନ୍ତେ ଚୁମ୍ୱନ

ରାଧାଙ୍କର ବଶ ହେଲେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ ।

ଅଧର ବିରସ ବହି ପଡ଼ିଲା କଜ୍ଜ୍ୱଳ

ଗଳାରୁ ଛିଡ଼ିଣ ତଳେ ପଡ଼େ ପୁଷ୍ପମାଳ ।

ପାଦରୁ ନୂପୁର ହସ୍ତ କଙ୍କଣ ହସିଲା

ଦିବସ ଶଶାଙ୍କ ପ୍ରାୟେ ବଦନ ଦିଶିଲା ।

ଘନ ଘନ ହୋଇବହେ ନିଃଶ୍ୱାସ ପବନ

ମାସ ଉପବାସୀ ପ୍ରାୟେ ଶୁଭିଲା ବଚନ ।

ତାମ୍ୱୁଳ ବୋଳରେ ଆରକତ ଗଣ୍ଡସ୍ଥଳୀ

ନିର୍ମଳ ମେଘରେ ଯେହ୍ନେ ଉଦେ ଆର୍ଦ୍ରାବଳୀ ।

ଭାଙ୍ଗିଲା ବନ୍ଧନ ମୁଦ୍ରା ଖସି ବ୍ରହ୍ମବୀର୍ଯ୍ୟ

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରତିରେ ଶ୍ରାନ୍ତ ହେଲେ ଦେବରାଜ ।

ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ଅଙ୍ଗ ରାଗ ଅଙ୍ଗ ଦିଶେ ଶୋଭା

ନୀଳଘନେ ଉଦେ ହେଲା ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଅବା  ।

ସରିଲା ଶୃଙ୍ଗାର ରସ ମନୁ ଗଲା ଖେଦ

ପରିଶ୍ରମେ ନୟନକୁ ଆକର୍ଷିଲା ନିଦ ।

କର୍ପୂର ତାମ୍ୱୁଳ ଭୁଞ୍ଜି ବସନ ସମ୍ଭାଳି

ପଲ୍ୟଙ୍କେ ଶୁତିଲେ କୃଷ୍ଣ ଘେନି ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ।

ନିକଟରେ ରାଧାଙ୍କର ନଣନ୍ଦ ଶୋଇଛି

ଅଚେତ ନିଦ୍ରାରେ ବାମା ନ ଜାଣଇ କିଛି ।

ଯଶୋଦାଙ୍କୁ ଆଦିକରି ତେଣେ ଧାଈମାନେ

କୃଷ୍ଣ ଘେନି ଶୋଇଥିଲେ ନନ୍ଦର ସଦନେ ।

ଏକା ପଲ୍ୟଙ୍କରେ ଶୋଇଛନ୍ତି ହଳଧାରୀ

ଚଉପାଶେ ଜଗିଛନ୍ତି ଦାସୀ ପରିବାରୀ ।

କେହି ନ ଜାଣନ୍ତି କୃଷ୍ଣ କଲେ ଯେତେ ରୀତି

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମୋହ କରାଇଲେ ଲକ୍ଷ୍ମୀପତି ।

ରାଧିକା କୋଳରେ ହରି ଚନ୍ଦ୍ର ସେଣାପୁରେ

ରତିଶ୍ରମେ ନିଦ୍ରା ଗଲେ ପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ ।

ବେନି ପାରୁଶରେ ଶୋଇଛନ୍ତି ବେନି ବାଳୀ

ଦୁହିଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ନିଦ୍ରା ଗଲେ ବନମାଳୀ ।

ସେ ରାଧା ମାଧବ ପାଦେ ସଦା ମୋର ସେବା

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ କବିକି ଗତି ମୁକ୍ତି ଦେବା ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ପରୀକ୍ଷିତ ନାମେ ମହାରାଜ

ଶୁକମୁନି ଚରଣରେ କଲେ ଦିବ୍ୟପୂଜା ।

ଆନନ୍ଦରେ ଗଦଗଦ ହୋଇ ନୃପବର

ପୁଣି ପଚାରିଲେ ଶିରେ ଯୋଡ଼ି ବେନିକର ।

ରାଧାକୃଷ୍ଣ ମିଳନ ଏ ଦିବ୍ୟ ଜ୍ଞାନବାଣୀ

କୃତାର୍ଥ ହୋଇଲି ମୁନି ତବମୁଖୁଁ ଶୁଣି ।

ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ପୁରେ ଶୋଇଥିଲେ ଭଗବାନ

ତହିଁପରେ କିସହେଲା କହ ତପୋଧନ ।

ରାଜାର ବଚନ ଶୁଣି ଶୁକ ମହାଯତି

ବୋଇଲେ କହିବା ଶୁଣ ପଣ୍ଡୁ ପଣନାତି ।

କ୍ରମେ ସେ ରଜନୀ ଗୋଟି ଯହୁଁ ଶେଷ ହେଲା

ତାମ୍ରଚୂଡ଼ କହୁ କହୁ ଧ୍ୱନିରେ ରାବିଲା ।

ଦେବତାଙ୍କ ଆଲୟରେ ଶୁଭେ ଶଙ୍ଖଧ୍ୱନି

ନିଶି ଅବଶେଷେ ହେଲା ପାହିଲା ରଜନୀ ।

ବାୟସ କୁମ୍ଭାଟୁଆ ସେ ରାବନ୍ତି ଉଚ୍ଚରେ

ନିତ୍ୟ କର୍ମରେ ଲାଗିଲେ ନଗ୍ର ନାରୀ ନରେ ।

ପ୍ରଭାତୁଁ ଦଧି ମନ୍ଥନ କଲେ ଗୋପାଳୁଣୀ

ସମୁଦ୍ର ଗର୍ଜ୍ଜନ ପ୍ରାୟ ଶୁଭେ ଖୁଆ ଧ୍ୱନି ।

ନବଲକ୍ଷ ମନ୍ଦିର ଯେ ବସେ ଗୋପପୁରେ

ଦଶବିଂଶ ଖୁଆ ତହିଁ ବୁଲେ ସବୁ ଘରେ ।

ଗାଈଙ୍କର ହମ୍ୱାରାବ ବାଛୁରୀଙ୍କ ଧାଡ଼ି

ନର ନାରୀ ଗହଳରେ ଶୁଭେ ମୁଖ ରଡ଼ି ।

ଏହିରୂପେ ପାହିଲାକ ଯହୁଁ ସେ ରଜନୀ

ଗଗନରେ ଉଦେ ହେଲେ ପ୍ରଭୁ ଦିନମଣି ।

ଦିନକରୁ ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ଗୋଗୋଷ୍ଠରେ ଥିଲା

ଦୁଧଭାରି ଘେନି ଆସି ଗୃହରେ ମିଳିଲା ।

ପ୍ରାଙ୍ଗଣରେ ଉଭାରି ସେ ଭାର ଘେନି ଫୁଟି

ରାଧା ରାଧା ବୋଲି ଉଚ୍ଚେ ଡାକଇ କୁହାଟି ।

ଦଶବିଂଶ ବେଳଯାଏ ଦେଲା ଉଚ୍ଚେ ଡାକ

କେବେହେଁ ନ ଶୁଣେ ରାଧା ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ଡାକ ।

ଡାକି ଡାକି ନିରସ୍ତରେ ହେଲା ଅନ୍ତରାଳ

ଭାରବୁହା ପରିଶ୍ରମେ ବହିଯାଏ ଝାଳ ।

ପୁଣି ବିଚାରିଲା ଅବା ଘରେ କେହି ନାହିଁ

କବାଟ କିଳି ବେପାରେ ରାଧା ଅଛି ଯାଇ ।

ଏତେ ବୋଲି ହସ୍ତରେ ସେ ଘେନି କେନ୍ଦୁବାଡ଼ି

କବାଟ ପାଖରେ ଉଭା ହୋଇଲା ବାହୁଡ଼ି ।

ଧୀର କରିଣ ଖିଡ଼ିକି ବାଟେ ଦେଲା ଚାହିଁ

ଦେଖିଲା ଚନ୍ଦ୍ର ବଦନୀ ଖଟେ ଅଛି ଶୋଇ ।

ନିଚେଷ୍ଟେ ନିଦ୍ରା ଯାଇଣଛନ୍ତି ବେନିବାଳୀ

ଦୁହିଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଶୋଇଛନ୍ତି ବନମାଳୀ ।

ଜଗମୋହନ ସ୍ୱରୂପ ଧରି ନାରାୟଣ

ପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ କି ଅଛନ୍ତି ଶୟନ ।

ନୀଳେନ୍ଦ୍ରୀଦଳ ପରାୟେ ଦିଶେ ଦିବ୍ୟ ବପୁ

ମହାସୁଖେ ନିଦ୍ରା ଯାଇଛନ୍ତି କଂସରିପୁ ।

ଦେଖି କରିଣ ଗଉଡ଼ ହେଲା ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ

ବୋଲଇ ରାଧା ମୋହର କଲା ମନ୍ଦ କୃତ୍ୟ ।

ପୁଣି ବିଚାରଇ ଏତେ ଅଜ୍ଞାନ ଯୁବତୀ

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ମନ୍ଦକର୍ମେ ବଳାଇଲା ମତି ।

ନଣନ୍ଦ ଭାଉଜ ବେନି ହେଲେ ନିଶ୍ଚେଁ ବାଇ

ଏ ଅଲୋକିତ କରମ କାହିଁ ଦେଖାନାହିଁ ।

ଏତେ ବିଚାର ଗୋପାଳ ଚାହେଁ ପୁଣି ପୁଣି

ଶୋଇ ଅଛନ୍ତି ପଲ୍ୟଙ୍କେ ତିନିଗୋଟି ପ୍ରାଣୀ ।

ବିଚାରୁ ବିଚାରୁ ବେଳ ହେଲା ତିନିଘଡ଼ି

ଦେଖିକରି ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ହୁଏ ତଡ଼ ବଡ଼ି ।

ରୋମ ଟଙ୍କୁରଇ ଝାଳ ସର୍ବାଙ୍ଗରୁ ବହେ

କୋପରେ ଗର୍ଜ୍ଜଇ ମହାକାଳ ସର୍ପ ପ୍ରାୟେ ।

ନିଶ ଫୁଲାଇଣ ଆଖି କରି ଡିମା ଡିମା

ବୋଲଇ ଆଲୋ ରାଧିକା ତୋ କଥା ଜାଣିମା ।

କହୁଁ କହୁଁ ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା କ୍ରୋଧରେ ପ୍ରଜ୍ଜ୍ଵଳି

ତିନିଙ୍କି ମାରିଣ ଆଜି ଦେବି ବିଷାବଳି ।

ଏଡ଼େ ବଡ଼ ଅନୀତି ତ କେହୁ ସହି ପାରି

ଛାମୁରେ ପଡ଼ିଛୁ ଆଜ ଦୋଚାରୀ ମୋହରି ।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ଏ କଥା କି ଛାଡ଼ିଦେବି ସତେ

ଆଖିରେ ଦେଖିଲି କିପାଁ ନ ଯିବି ପରତେ ।

ପୁଣିହିଁ ପ୍ରତିଜ୍ଞାମାନ କରେ ବଢ଼ି ବଢ଼ି

ଓଷ୍ଠେ ଦନ୍ତ ଚାପି କରେ ଧରିଣ ଲଉଡ଼ି ।

ଏରୁଣ୍ଡି ମାଡ଼ି ବସିଛି ଅତ୍ୟନ୍ତ ନିର୍ଭରେ

ଆଣ୍ଠୁ ଭାରାରେ କବାଟ ପେଲେ ଅତି ଜୋରେ ।

ଅନେକ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରି ଦିଏ ବହୁ ଗାଳି

ଆଜି ନାସିକା ଛେଦିବି ତୋର ଚନ୍ଦ୍ରାବଳି ।

ଛାଡ଼ିଲୁ ତୁ ଜାତି କୁଳ ମହତ ଯେ ଲଜ୍ଜା

ଚୂନ କଳାଦେଇ ତୋତେ କରିବଇ ତେଜ୍ୟା ।

ତୂଳା ପ୍ରମାଣେ ତୋହର କାଟିବି ମାଉଁସ

ଦେଖୁ ଦେଖୁ କଲୁ ତୁହି ଏତେବଡ଼ ଦୋଷ ।

ମୁହିଁ ତୋହର ଭରତା ମୋ ପାଶେ ନ ଆସୁ

ଏଡ଼େ ଭରସା ତୋହର ପର ପୁଂସେ ରସୁ ।

ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁର ଦିଅର ସମସ୍ତେ ଦେଖନ୍ତେ

ଏଡ଼େ ବଡ଼ ଭରସା ତୋ ହୋଇଲା କେମନ୍ତେ ।

ସ୍ତିରୀ ନିଲକ୍ଷଣୀ ତୋର ଚଞ୍ଚଳ ପ୍ରକୃତି

ଅଜ୍ଞାନ ବେଳରୁ ପୁଣି ଏଡ଼େକ ଅନୀତି ।

ମୁଁ ଅବା ନ ଜାଣି ତୋତେ କରିଲଇଁ ଦୟା

ତୋହର ହୃଦୟ ମୋତେ କଲୁ ଏଡ଼େମାୟା ।

ଆନ ଭାରିଯା କରି ମୁଁ ଘେନିବି ତୋ ପ୍ରାଣ

ଏହା ନ କରଇ ଯେବେ ପିତା ମାତା ରାଣ ।

ଭଉଣୀ ଏଡ଼ିକି ମୋର ଅଟଇ ପାପିଷ୍ଠା

ତୋର ସଙ୍ଗେ ପଡ଼ି ଆଜ ସେହି ହେଲା ନଷ୍ଟା ।

ପର ପୁରୁଷ ସଙ୍ଗରେ ପ୍ରୀତି ବଢ଼ାଇଲ

କୁଳ କୁଟୁମ୍ୱ ବୁଡ଼ାଇ ଆପେ ନାଶ ଗଲ ।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ଲାଜ ଭୟ ସଂକୋଚ ତେଜିଲ

ବିଷ ଦଉଡ଼ିରେ ପ୍ରାଣ ହରାଇ ନ ଦେଲ ।

ମାତା ପିତା ଦାରା ଯେବେ ହୁଅନ୍ତି ବଇରୀ

ଧର୍ମ ଶାସ୍ତ୍ର ପ୍ରମାଣରେ ୟାଙ୍କୁ ନାଶ କରି ।

ଘରେ ପଶିଅଛି ମୋର କେବଣ ପାପିଷ୍ଠ

ନିଶ୍ଚେ କହୁଛି କରିବି ତାର ମୁଣ୍ଡ କାଟ ।

ଦେଖିବା କେବଣ ବାପ ରକ୍ଷା କରେ ଆସି

ହାଡ଼ ରକତ ସହିତେ ମାଂସ ଦେବି ପେଷି ।

ପଳାଇଯିବାକୁ ପୁଣି ନାହିଁ କାହିଁ ଦ୍ୱାର

ଜାଣିବା କିରୂପେ ପୁରୁଁ ହୋଇବ ବାହାର ।

ପିତା ମାତାଙ୍କୁ କ୍ରୋଧରେ ଡକାଇ ଆଣିଲା

ଆଖି ରଙ୍ଗ ରଙ୍ଗ କରି ଏରୂପେ ବୋଇଲା ।

ଦେଖ ଦେଖ ଝିଅ ବୋହୂ ଦୁହିଙ୍କର ଗୁଣ

ଶୋଇଛନ୍ତି ଖଟେ ପରପୁରୁଷ ସଙ୍ଗେଣ ।

ରକତ ମାଂସ ଦେହେ କି ଏହା ହୋଏ ସହି

ବେଳ ପ୍ରହରେ ହେଲାଣି ନିଦ ଭାଙ୍ଗୁନାହିଁ ।

ପ୍ରତ୍ୟହ କରନ୍ତି ଏହିରୂପେ ଅନାଚାର

ତୁମ୍ଭେ ତ କେହି ନ ଜାଣ ଏହି ସମାଚାର   ।

ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ମୁଁ ଗୋଷ୍ଠେଯାଏ ସକାଳରେ ଆସେ

କେବଳ ଭୁଞ୍ଜିବା ପାଇଁ ଘରେ ଦଣ୍ଡେ ପଶେ ।

ଯେବଣ ଦିନ ଗୋଷ୍ଠକୁ ଅଳସେ ନ ଯାଇ

ଛନ୍ଦିଣ ବନ୍ଧଣି ଦିଏଁ ମଣ୍ଡପରେ ଶୋଇ ।

ତୁମ୍ଭେ ଘରେ ଥାଅ କିପାଁ ନ କର ଆକଟ

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଝିଅ ବୋହୁ ଗଲେ ମନ୍ଦବାଟ ।

କୁଳକୁ କଳଙ୍କ କଥା ଶୁଣିବାକୁ ଲଜ୍ଜା

ନିଶ୍ଚୟ ରାଧାକୁ ମୁହିଁ କରିବଇଁ ତ୍ୟଜ୍ୟା ।

ଏତେ ବୋଲି ପୁଣି ତାକୁ ହାଙ୍କି ଦିଏ ଡାକ

ଏ କଥା ଶୁଣି ମିଳିଲେ ଆସି ବହୁଲୋକ ।

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ବସିଅଛି ଏରୁଣ୍ଡି ବନ୍ଧରେ

ଆକର୍ଷଣ କେନ୍ଦୁ ବାଡ଼ି ପିଟଇ ଭୂମିରେ ।

ଜଳା କବାଟରେ ତହୁଁ ସର୍ବେ ଅନାଇଲେ

ତିନିଜଣ ଏକତ୍ରରେ ଶୋଇବା ଦେଖିଲେ ।

ନଣନ୍ଦ ଭାଉଜ ବେନି ଛନ୍ତି ଦୁଇପାଶ

ମଧ୍ୟରେ ଶୋଇଅଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ପୀତବାସ ।

ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ପଲ୍ୟଙ୍କରେ ଶୋଇଛନ୍ତି ତିନି

ଏହା ଦେଖିଲେ ଗୋପାଳ ସବୁ ଗୋପାଳୁଣୀ ।

କବାଟ ଭାଙ୍ଗ ବୋଲିଣ ବୋଇଲେ ଗୋପାଳେ

କେ ବୋଲେ ପେଚା ବସିଲା ଏହାଙ୍କ କପାଳେ   ।

କେ ବୋଲଇ ମନୁଷ୍ୟ କି ନୋହେ ଚିହ୍ନି ଆସ

ଆଜି ନେଇ ଦେବା ୟାକୁ କଂସରାଜା ପାଶ ।

କେ ବୋଲେ ଦାରାବୈରୀକି ରଖି ନ ଯୋଗାଇ

କେ ବୋଲେ କେହ୍ନେ ପଶିଲାକ ବାଟକୁ ଫେଇ ।

ଏମନ୍ତ କହି ସକଳେ ଚାହିଁ ଜଳା କତି

ନୀଳେନ୍ଦ୍ରି ଦଳ ପରାୟେ ଦିଶେ ପ୍ରଭୁ କାନ୍ତି ।

ଜାଜ୍ୱଲମାନ ଶରୀର ଦିଶେ ଅତି ସଞ୍ଚ

ନାହିଁ ପଟାନ୍ତର ସ୍ୱର୍ଗ ପାତାଳୁ ଯେ ମଞ୍ଚ ।

ଦେବାଧିଦେବ ଅଟନ୍ତି ଯେଉଁ ନରହରି

କୋଟିଏ ରୂପ ଯାହାକୁ ନୁହେ ସମସରି ।

ଜଗମୋହନ ରୂପକୁ ଧରି ପୀତବାସ

ସୁକୁମାର ସୁନ୍ଦର ଯେ ନବୀନ ବୟସ ।

ନିର୍ମଳକାଶେ ଯେସନେ ଉଦେ ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତି

ତେସନ ରୂପରେ ପ୍ରଭୁ ଖଟେ ପହୁଡ଼ନ୍ତି ।

ଦେଖି ପୁରଜନମାନେ ଚମତ୍କାର ହେଲେ

କାହିଁର ମନୁଷ୍ୟ ବୋଲି ଚିହ୍ନି ନ ପାରିଲେ ।

କେ ବୋଲଇ ଏ ପୁରୁଷ ନୁହଇ ତ ଚିହ୍ନି

ଏଡ଼େ ବଡ଼ ଭରସା ତ ଭୟ ନାହିଁ ଶୁଣି ।

କେ ବୋଲଇ ପରଘରବୁଡ଼ା ଏ ପାମର

ଏ କଥା କହିବା ଚାଲ କଂସର ଆଗର ।

କେ ବୋଲେ କବାଟଭାଙ୍ଗି ମୋ ଛାମୁକୁ ଆଣ

କିଳା ବାଡ଼ି ପିଟି ତାର ଘେନିବି ପରାଣ ।

ଏସନକ ଗୋଳ ଯହୁଁ କଲେ ଗୋପବୃନ୍ଦ

ହୃଦୟ ମଧ୍ୟରେ ତାହା ଜାଣିଲେ ଗୋବିନ୍ଦ ।

ରାଧା ପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ ଥିଲେ ନିଦ୍ରା ଯାଇ

ସକଳ ବୃତାନ୍ତ ପ୍ରଭୁ ଜାଣିଲେ ଚିଆଇଁ ।

ଶୁକ ମୁନି ବୋଇଲେକ ଶୁଣ ଦଣ୍ଡଧାରି

ବିଷ୍ଣୁର ଏ ରାସଲୀଳା କେହୁ କହିପାରି ।

ଭାଜିଗଲା ନିଦ୍ରା ଯହୁଁ ଜାଗିଲେ ମାଧୋଇ

ଅଚେତନେ ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ଖଟେ ଅଛି ଶୋଇ ।

ନଣନ୍ଦ ଶୋଇଛି ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚେଷ୍ଟ ଭାବରେ

ଜଣା ନାହିଁ କିଛି କଥା ଶ୍ରୀହରି ମାୟାରେ ।

ସମସ୍ତ ଗୋପାଳମାନେ କରୁଛନ୍ତି ଗୋଳ

ଏ କଥା ନୟନେ ଦେଖି ଦେବକୀ ଦୁଲାଳ ।

ଜନରଞ୍ଜନ ନିମନ୍ତେ ହରି କଲେ ମାୟା

ସେହି ପଲ୍ୟଙ୍କେ ଧଇଲେ ବାଳୁତର କାୟା ।

ବାହେ ବାନ୍ଧେଣି ତାଳୁରେ ଶୋହେ ଦିବ୍ୟଚୂଳ

କଣ୍ଠତଟେ ବାଘନଖ ହରିଡ଼ାର ମାଳ ।

କଟୀରେ ରତ୍ନ ମୁକୁତା ଭୁଜରେ କଙ୍କଣ

ବେନିପୟରେ ନୂପୁର ବାଜେ ରୁଣୁଝୁଣୁ ।

ନାସାରେ ମୁକୁତା ଗୁଣା ତହିଁ ଗଜମୋତି

ନିର୍ମଳ ଆକାଶେ ଯେହ୍ନେ ଦିଶେ ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତି ।

ନୀଳେନ୍ଦ୍ରିଦଳ ପରାୟ ଶରୀର ଶୋଭନ

କୁନ୍ଦିଲା ମର୍କତ ପ୍ରାୟେ ଦିଶଇ ବଦନ ।

ଏସନକ ସ୍ୱରୂପରେ ବାଳରୂପଧରି

ରାଧିକା ଖଟ ଉପରେ ବିଜୟେ ଶ୍ରୀହରି ।

କଞ୍ଚି ଘେନି ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା କବାଟକୁ ଫେଡ଼ି

ପଶିଗଲେ ଗଉଡ଼ ଯେ ହୋଇ ଧାଡ଼ି ଧାଡ଼ି ।

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା କେନ୍ଦୁବାଡ଼ି ଧରିଅଛି କରେ

ତିନିଙ୍କି ଏକାବେଳେ ପିଟିବ ବିଚାରେ ।

ଏକଦୃଷ୍ଟିରେ ସେ ରୂପ ଦ୍ୟନ୍ତେ ସେହି ଚାହିଁ

ଦେଖିଲା ବାଳମୁକୁନ୍ଦ ଜଗତ ଗୋସାଇଁ ।

ଭଉଣୀ ଭାରିଯା ଦୁହେଁ ଛନ୍ତି ବେନିଆଡ଼େ

ନିର୍ଭରେ କଳାକାହ୍ନୁ ତା ମଧ୍ୟେ ପହୁଡ଼େ ।

ଦେଖିକରି ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ହୋଇଲା ସ୍ତବଧ

ନ ଜାଣିଣ ଏହିକ୍ଷଣି କରୁଥିଲି ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ।

ଭାବିଲା ଏ କେଉଁ ମାୟା ଜାଣି ନ ପାରିଲି

ଉଞ୍ଚାଇଥିଲି ଲଉଡ଼ି ଭଲା ନ ମାଇଲି ।

ନ ଜାଣି ବାଳକହତ୍ୟା ପାପ ଅର୍ଜ୍ଜୁଥିଲି

ଭୂଇଁ କର୍ଣ୍ଣ ଛୁଇଁ ମୁଖେ ହରି ହରି ବୋଲି ।

କ୍ରୋଧାନ୍ଧରେ ବାଳହତ୍ୟା କରୁଥିଲି ଆଜ

କଅଁଳା ପୁଅ ସହନ୍ତା କାହୁଁ ଲୌଡ଼ି ତେଜ ।

ଯେବଣ ଲଉଡ଼ି ବାଜି ବୃକ୍ଷେ ହୋନ୍ତି ଚୂନା

କାହୁଁ ତା ସହି ପାରନ୍ତା ମୋହର ଅଙ୍ଗନା ।

ବାଳହତ୍ୟା ସ୍ତିରୀହତ୍ୟା କରିଥାନ୍ତି ଆଜ

ପରଲୋକେ ନର୍କଗତି ଇହଲୋକେ ଲାଜ ।

କରମ ସୁଭାଗ୍ୟ ମୋର ଅଟଇ ତ ଭଲା

ଦଇବ ମୋତେ ତ ଆସି ସପକ୍ଷ ହୋଇଲା ।

ମୁଁ ଅବା କାହାର ମୁଖ ଚାହିନ୍ତି ଲୋକିତେ

ନଗ୍ର ନରନାରୀ କିସ ବୋଲିଥାନ୍ତେ ମୋତେ ।

ବୋଲନ୍ତେ ବାତୁଳ ପ୍ରାୟ ହେଲା ଜ୍ଞାନଧ୍ୱଂସ

ବାହାର କରି ଦିଅନ୍ତା ରାଜ୍ୟୁ ମୋତେ କଂସ ।

ଯେତେ ଲୋକ ଆସିଥିଲେ ଦେଖିବାର ପାଇଁ

ବାଳକ ମୂରତି ସେହୁ ନୟନରେ ଚାହିଁ ।

ଉପହାସ କରି ଚନ୍ଦ୍ରସେଣାକୁ ବୋଇଲେ

ୟାପରି ପାଗଳ ଲୋକ ନାହିଁ ଭୂମଣ୍ଡଳେ ।

କେ ବୋଲେ କାଲି ଗଞ୍ଜାଇ ଏହି ଖାଇଥିଲା

ବାସି ନିଶା ଝୁଙ୍କ ଆଜି ମୁଣ୍ଡକୁ ଉଠିଲା ।

କେ ବୋଲେ ଏହାକୁ କଲା ନିଶ୍ଚେ ପିତ୍ତବ୍ୟାଧି

କେବଣ ଦଇବ ଦେଲା ୟାକୁ ଏହି ବୁଦ୍ଧି ।

କେବୋଲେ ପାଗଳନିଶ୍ଚେଁ ହୋଇଲାଟି ସେହି

କେ ବୋଲେ ଭୂତଲାଗିଛି ଗୋଷ୍ଠେଥିଲା ଯାଇ ।

ଏହିରୂପେ ଉପହାସ କରିଲେ ଗୋପାଳେ

ମିଛ କଥା ବୋଲିକରି ମଣିଲେ ସକଳେ ।

ରାଧିକା କାତର ହୋଇ ଆଖି ମଳି ପୁଣି

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଚାପୋଡ଼େ ମାରି ବୋଲଇ ତରୁଣୀ ।

ଯଶୋଦା ନଗରେ ଯାଇଥିଲି ଆଜି ମୁହିଁ

ଧାଈଗଣ ସହିତରେ ସୁଖେ ନିଦ୍ରା ଯାଇ ।

ପରିହାସେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମୁଁ ଆଣିଲି ଚୋରାଇ

ପ୍ରବେଶମାତ୍ରକେ ମାଗେ ଖାଇବାର ପାଇଁ ।

ଛେନା ଗୋଟିକା ଲବଣୀ ଦୁଧ ଯେ ଶାକର

ସମସ୍ତ ଭୁଞ୍ଜାଇ ଆଣି ଶୁଆଏଁ କୋଡ଼ର ।

ଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ କୁଙ୍କୁମ ଶରୀରେ ଘଷି

ତେଣୁକରି କୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗ ଶୋଭା ଅତି ଦିଶି ।

ଏସନକ ସମାଚାର ଦେଖିଲ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ

ମନକୁ ନ ଗଲେ ପ୍ରତେ ଭଉଣୀକୁ ପୁଚ୍ଛ ।

କାହିଁକି ବୃଥାରେ ଘରେ କର ଏଡ଼େ ଗୋଳ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ସମର୍ପ ନେଇ ଯଶୋଦାର କୋଳ ।

ତହୁଁ ସେହି ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା କାଖରେ ବସାଇ

ଯଶୋଦାଙ୍କ ନିକଟରେ ପ୍ରବେଶିଲା ଯାଇ ।

ଭଉଣୀକି ଦେଖିକରି କଲା ନମସ୍କାର

ପୁଣ ପୁଣ ଚରଣରେ ପଡ଼େ ଶତେବାର ।

ଯଶୋଦା କଲ୍ୟାଣ କଲେ ସେ ଚନ୍ଦ୍ରସେଣାକୁ

ପରମାୟୁ ବୃଦ୍ଧି ହେଉ ତୋ କାଳକାଳକୁ ।

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ବୋଲେ ତୁମ୍ଭେ ନିଦ୍ରା ଯାଇଥିଲ

ରାଧିକା କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନେଲା କେହି ନ ଜାଣିଲ ।

ଯଶୋଦା ବୋଇଲେ ତୁହୋ ଶୁଣ ମୋର ବାଣୀ

ରମକୃଷ୍ଣ ବେନି ମୋର ନୟନର ମଣି ।

ଅନେକ ପୁଣ୍ୟରେ ମୁହିଁ ୟାଙ୍କୁ ପାଇଅଛି

ଦଣ୍ଡେ ଘଡ଼ିଏ ପ୍ରହରେ ନ ପାରଇ ମୂର୍ଚ୍ଛି ।

ଦଣ୍ଡେ ଅନ୍ତର ହୋଇଲେ ଯୁଗର ସମାନ

ଅନ୍ଧର ଲଉଡ଼ି ମୋର ଦରିଦ୍ରର ଧନ ।

ତୁ କିସ ନ ଜାଣୁ ବାବୁ କହିବି ବା କେତେ

ବୃଦ୍ଧକାଳେ ଧାତା ଆଣି ୟାଙ୍କୁ ଦେଲା ମୋତେ ।

କେତେ କେତେ ଅରିଷ୍ଟରୁ ତରି ନାହିଁ ଅବା

ତୁ ତ ସବୁ ଜାଣୁ ତୋତେ ବେଶି କି କହିବା   ।

ରିପୁ ରାଜା ଦେବ ଆଉଦୈତ୍ୟ ଉପଦ୍ରବ

ଦଇବ ବଳରୁ ଏହା ପାର ଯାଇ ସର୍ବ ।

ତୁ ମୋର ଭାଇ ଭାଉଜ ଅଟେ ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ

ଆହାଲ୍ଲାଦ ମୋହଠାରୁ ତୁମ୍ଭର ଉଗୁଳି ।

ସେ ଯଦ୍ୟପି ନେଇଥିଲା ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଏ କଥା

ତୁହି ନ ଆସୁଣୁ ମୁହିଁ ପାଇଥିଲି ବାର୍ତ୍ତା ।

ଏସନକ ବୋଲିଣ ସେ ନନ୍ଦରାଜା ରାଣୀ

ଆପଣାର କୋଳେ ପୁତ୍ର ଧରେ ବେଗେ ଆଣି ।

ମୁଖରେ ଚୁମ୍ୱନ ଦେଇ ଆଶ୍ୱାସଇ କାୟେ

ଅଧରେ ସ୍ତନ୍ୟ ପିଆଏ କୋଳେ ଧରି ମାଏ ।

କେତେହେଁକ ବେଳ କୃଷ୍ଣ ହୋଇଲେକ ଶାନ୍ତି

ବେନି ନୟନକୁ ଆସି ଘାରେ ନିଦ୍ରାବତୀ ।

ଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ଯାକେ ବୋଳିଦେଇ

ପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ ମାଏ ଶୁଆଇଲେ ନେଇ ।

ନନ୍ଦର ଭୁବନେ ବିଜେ ଦେବ ଦେବ ସ୍ୱାମୀ

ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ନିଦ୍ରାଗଲେ ପ୍ରଭୁ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

ତହିଁ ସନ୍ନିଧିରେ ବଳରାମ ଶୋଇଥିଲେ

ରଜନୀର ଅବଶେଷେ ଉଠିଣ ବସିଲେ ।

ଗଜପଲ୍ୟଙ୍କେ ଯେ ମାଏ ଶୁଆଇଲେ ନେଇ

ନନ୍ଦ ବାରସ୍ୱତୀପୁରେ ବିଜେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ବାଳୁତଙ୍କ ବେଭାରେ ସାରିଲେ ଅବକାଶ

ଧାଈ ମୁଦୁସୁଲୀମାନେ ହୁଅନ୍ତି ହରଷ ।

ଛେନା ଯେ ଗୋଗିକା ସର ଅଧାମ ଲବଣୀ

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭୋଜନ ଯେ ସାରିଲେ ହଳପାଣି ।

ଭୋଜନର ଉତ୍ତାରେ ଯେ ଆଚମନ ସାରି

ସମସ୍ତ ନାରୀଏ ଯେ ଅଛନ୍ତି ସେବାକରି ।

ଜାଣି ନ ପାରିଲେ ତାହା ଗୋପନରନାରୀ

ଯଶୋଦା ପୁଅ ବୋଲିଣ ଛନ୍ତି ମନେ ଧରି ।

କାହାକୁ ଗୋଚର ନୁହେ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ମାୟା

ଛଦ୍ରମେ ଧରି ଅଛନ୍ତି ବାଳୁତର କାୟା ।

ପୃଥ୍ୱୀଭାରାଭର ପ୍ରଭୁ ଉଦ୍ଧାରିବା ପାଇଁ

ଦ୍ୱାପରରେ ଅବତାର ନରଦେହ ବହି ।

ଦେବକୀ ଗର୍ଭରୁ ଜାତ ବସୁଦେବ ସୁତ

ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା ଜାଣେ ଏହି କଥା ମାତ୍ର ।

ଯୋଗବଳରେ ଜାଣନ୍ତି ଗାର୍ଗ୍ୟ ମହାମୁନି

ଆଉ କେହି ନ ଜାଣନ୍ତି ସେହି କଥା ପୁଣି ।

ବନ୍ଦିରେ ଥାଇ ଦେବକୀ ପୁତ୍ର ଜାତ କଲେ

ଫୁଲ ପଡ଼ିବା କାଳରେ ଅଚେତ ହୋଇଲେ ।

ଯଶୋଦା ଏଣେ ବିଜୁଳି କନ୍ୟା କଲେ ଜାତ

ସେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରସବ କରି ହେଲେ ମୋହଗତ ।

ଦେବଦୂତ ବଚନରେ ବସୁଦେବ ନେଲା

ଅର୍ଦ୍ଧନିଃଶ୍ୱାସ ମାତ୍ରକେ ପାଲଟି ଆଣିଲା ।

ଯଶୋଦାଙ୍କ ଫୁଲ ତହିଁ ପଡ଼ିଲା ମହୀରେ

ବିଜୁଳି କନ୍ୟକୁ କଂସ ମାଇଲା ଶିଳାରେ ।

ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାର ଅଟେ ବିଧାତାର କୂଟ

ଜାଣି ନ ପାରନ୍ତି କେହି ସେ ଛନ୍ଦ କପଟ ।

ଗୋପନରେ ଅଛନ୍ତି ଯେତେକ ନରନାରୀ

ନୟନେ ଦେଖନ୍ତି ମାତ୍ର ଚିହ୍ନି ଯେ ନ ପାରି ।

ଧନ୍ୟ ସେ ଯଶୋଦା ଦେବୀ କେଉଁ ତପ କଲେ

ପରମାନନ୍ଦ ପୁରୁଷ କୋଳରେ ଧଇଲେ ।

ଯେଉଁ ପଦ୍ମପାଦ ଲାଗି ହନୁ ଅଜ୍ରାମର

ଯେବଣ ପାଦଧୂଳିରେ ଶ୍ରୀମନ୍ତ କୁବେର ।

ଯେଉଁ ପାଦଧୂଳି ଲାଗି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଜଗଜ୍ଜିତା

ଯେ ପାଦ ଲାଗି ମୁକତ ଗୋତମ ବନିତା ।

ଯେ ପାଦପଦ୍ମରେ ବଳି ପାତାଳକୁ ଗଲା

ଯେ ପାଦ ଲାଗିଲା ବିହି ଧାତା ବୋଲାଇଲା ।

ଯେ ପାଦପଦ୍ମ ସେବିଣ ସୁଗ୍ରୀ ହେଲା ରାଜା

ଯେଉଁ ପାଦପଦ୍ମ ହେତୁ ହନୁ ଉଗ୍ରତେଜା ।

ଯେ ପାଦପଦ୍ମରେ ଲୟ ଲଗାଇ କୁକ୍‌କୁଟ

ମଥାରେ ବହିଛି ଦେଖ ଅପୂର୍ବ ମୁକୁଟ ।

ଯେବଣ ପଦ୍ମପାଦରେ କିଞ୍ଚିତ ପ୍ରକାର

ଲୁଚିଗଲା ସପ୍ତଦ୍ୱୀପ ସପତ ସାଗର ।

ଯେଉଁ ପାଦପଦ୍ମ ମରଦିଲା କାଳୀନାଗ

ଯେ ପାଦପଦ୍ମ ଲାଗିଛି ଦିବି ଭୁବି ସ୍ୱର୍ଗ ।

ଯୋଗୀଜନେ ଯେ ପାଦକୁ କରିଛନ୍ତି ଲୟେ

ଯେଉଁ ପଦ୍ମପାଦ କୋଣୁ ଗଙ୍ଗାଝର ବହେ ।

ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗ ଯୋଗୀ ଯେ ଚୌରାଅଶୀ ଖଣ୍ଡଜ୍ଞାନ

ଯେବଣ ପାଦପଦ୍ମକୁ କ୍ଷରିଛି ଏମାନ ।

ଯେବଣ ପାଦପଦ୍ମକୁ ଶିବ ଧରି ଶିରେ

ଗୋହତ୍ୟା ମହାପାତକ ନାଶି ଅକ୍ଳେଶରେ ।

ଜପ ତପ ପ୍ରଣବ ଯେ ଧ୍ୟାନ ଧାରଣାଦି

ଯେବଣ ପାଦପଦ୍ମରୁ ଏମାନ ସମ୍ପାଦି ।

ସାଯୁଜ୍ୟ ମୁକତି ନିର୍ବାଣ ମୁକତି

ଯେବଣ ପଦପଦ୍ମରୁ ସମ୍ଭବି ଅଛନ୍ତି ।

କାଳାନ୍ତକ ଯୁଗାନ୍ତକ ଯେ ପ୍ରଳାୟାନ୍ତକ

ଯେବଣ ପାଦପଦ୍ମରୁ ଝରିଛି ଏତେକ ।

ଭଗବନ୍ତ ସନାତନ ଆଉ ଯୋଗଧାରୀ

ଏକଦଣ୍ଡୀ ତ୍ରିଦଣ୍ଡୀ ଯେ ନିତ୍ୟ ବ୍ରତାଚାରୀ ।

ପରଂହଂସ ଦୀକ୍ଷା ଯାର ନାସ୍ତିକ ଯେ ମୁନି

ବଡ଼ ବୈଷ୍ଣବ ସାବିତ୍ରୀ ଦୀକ୍ଷାକୁ ଯେ ଘେନି ।

ମନ ପବନ ସଂଯମୀ ଯେହୁ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱରେତା

ଏମାନେ ଯେଉଁ ପାଦକୁ କରୁଥାନ୍ତି ଚିନ୍ତା ।

ସେ ସ୍ୱାମୀ ପରମାନନ୍ଦ ନରଦେହ ବହି

ଛଦ୍ରମେ ବାଳୁତ ରୂପ ଜଗତ ଗୋସାଇଁ ।

ଅନାଥ ଲୋକର ବନ୍ଧୁ କରୁଣାସାଗର

ଗୋପପୁରେ ବୋଲାଇଲେ ନନ୍ଦର କୁମର ।

ଧନ୍ୟ ଯେ ଗୋପନଗର ନର ନାରୀ ଯେତେ

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ରୂପ ଦେଖିଲେ ସଦା ଚର୍ମନେତ୍ରେ ।

କୃଷ୍ଣଙ୍କ ସଙ୍ଗେ କ୍ରୀଡ଼ନ୍ତି ନାନ ରସରଙ୍ଗେ

ଅଣାକାର ପୁରୁଷକୁ ଲଭିଲେ ସୁଯୋଗେ ।

ସ୍ତନ ଦୁହିଁଣ ଗୋପୀଏ ମୁଖେ କ୍ଷୀର ଦ୍ୟନ୍ତି

ଖଟ ଦୋଳିରେ ଶୁଆଇ ଗୀତ ସେ ଗାବନ୍ତି ।

ମୁଖ ଦେଖି ଗୋପୀଙ୍କର କୋଟି ଦୁଃଖଯାଏ

ସର୍ବଗୁଣେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରଭୁ ଦେବରାୟେ ।

ନିରାକାର ନିରଞ୍ଜନ ଦେବ ଠୁଳ ଶୂନ୍ୟ

ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅନନ୍ତ ଦେବ ଦେବ ଭଗବାନ ।

ସେ ଦେବଙ୍କ ପଦ୍ମପାଦେ ନିତ୍ୟ ମୋର ସେବା

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ କବିକି ଗତି ମୁକ୍ତି ଦେବା ।

ଇତି ଶ୍ରୀ ଦଶମସ୍କନ୍ଧ ପୁରାଣର ବାଣୀ

ରାଧାମାଧବ ସମ୍ୱାଦ ଅପୂର୍ବ କାହାଣୀ ।

ଏଥୁଅନ୍ତରେ ପରୀକ୍ଷ ନାମେ ମହାରାଜା

ଶୁକମୁନିଙ୍କ ଚରଣେ କଲେ ଦିବ୍ୟପୂଜା ।

ଅନେକ ଧୂପ ଦୀପ ଯେ ନଇବେଦ୍ୟ ଦେଇ

ପାଦପଦ୍ମ ସେବାକରି ବିନୟେ ଜଣାଇ ।

ଭୋ ମୁନି ଅପୂର୍ବ କଥା ତବ ମୁଖୁ ଶୁଣି

ହୋଇଲି ପବିତ୍ର ମୁହିଁ ଗଙ୍ଗାଜଳ ଜାଣି ।

ବିଷ୍ଣୁର ପରମ ଲୀଳା ଅସଂଖ୍ୟ ତ ମୁନି

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମାୟା ଚକ୍ରେ ଭ୍ରମାନ୍ତି ଯେ ପୁଣି ।

ନାରାୟଣ ପୁରୁଷର ଅଗୋଚର ମାୟା

ମାନବେ କାହୁଁ ଜାଣିବେ ବିଷ୍ଣୁକୂଟ ଯାହା ।

ଗୁପତରେ ରାମକୃଷ୍ଣ ରହି ନନ୍ଦଘରେ

ବାଳୁତ ରୂପରେ କ୍ରୀଡ଼ା କଲେ ହରଷରେ ।

ତଦପରେ କିସ କଥା କଲେ ଯଦୁନାଥ

କହିବା ହେଉ ମୋତେ ତା ଆହେ ତପୋବନ୍ତ ।

ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ବଦନ୍ତି ଶୁକ ମହାଯତି

ଏ ଅଟେ ଶ୍ରୀଭାଗବତ ପୁରାଣର କୀର୍ତ୍ତି ।

ଗୀତଗୋବିନ୍ଦ ଆଖ୍ୟାନ ଦଶମର ବାଣୀ

ଧନ ଧାନ୍ୟ ଧର୍ମଦୀକ୍ଷା ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ ଶୁଣି ।

ରସେ ରାସକ୍ରୀଡ଼ା ଭାଗବତ ରସାମୃତ

ହରିବଂଶ ପୁରାଣ ଏ ସାମବେଦୁଁ ଜାତ ।

ଷାଠିଏ ଲକ୍ଷ ଗ୍ରନ୍ଥ ଯେ ବ୍ୟାସମୁନି କଲା

ତା ମଧ୍ୟୁ ହରିବଂଶକୁ ପ୍ରଧାନ କରିଲା ।

ହରିବଂଶ ମଧ୍ୟୁ ଛାଙ୍କେ ବିଚାରି ଏକାନ୍ତେ

ଗୋବିନ୍ଦର ରାସକ୍ରୀଡ଼ା ଗୋପୀଙ୍କର ଯେତେ ।

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଜପ ତପ ଯେ ସମାଧି

ଚତୁର୍ବର୍ଗ ବାଞ୍ଛା ଏଥେଁ ହୁଅଇ ଯେ ସିଦ୍ଧି ।

ଲୟ ଲଗାଇ ଏକାନ୍ତେ ଶୁଣ ନରନାଥ

ବେଦବ୍ୟାସ ମହର୍ଷି ଯା କରିଲେ ଭକତ ।

ଏତେ ବୋଲିଣ ପୁସ୍ତକ ଫେଡ଼ି ମହାମୁନି

ଓଁକାର ପ୍ରକାଶ କଲେ ଶ୍ରୀହରି କାହାଣୀ ।

ଫାଲଗୁନ ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷ ପଉର୍ଣ୍ଣମୀ ତିଥି

ପୂର୍ବାଫାଲ୍‌ଗୁନୀ ନକ୍ଷତ୍ର ଅଟଇ ଯୁକତି ।

ସେହିଦିନ ଯାତ୍ରା ଏକ ଗୋପରେ ହୁଅଇ

ତେଣୁ ସେଦିନ ଗୋପାଳେ ବନ୍ଦାନ୍ତି ଯେ ଗାଈ ।

ନବଲକ୍ଷ ଗୃହ ବସେ ସେ ଗୋପନଗରେ

ଅପ୍ରମିତ ଧନ ଜନ କେହୁ କହିପାରେ ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଶ୍ରୀହରି ଜାତ ହୋଇଛନ୍ତି ଯହିଁ

କୋଟିପାଦେ କମଳିନୀ ବିଜେକଲେ ତହିଁ ।

ଗୋପୀ ଗୋପାଳମାନେ ଯେ ସର୍ବେ ନବଯୁବା

ଏକୁ ଆରେକ ଦିଶନ୍ତି ଆନୁ ଆନ ଶୋଭା ।

କୁବେର ନଗର କିବା ବରୁଣର ପୁର

ବାରସ୍ୱତୀପୁର ଯାକୁ ନୋହେ ପଟାନ୍ତର ।

କି ଅବା ଅଟଇ ସେହୁ ବ୍ରହ୍ମା କୁଶସ୍ଥଳୀ

କୋଇଲି ବୈକୁଣ୍ଠ ତାକୁ ନହେଁ ସମସରି ।

କଂସ ନୃପତିର ତେଜ ନ ଲାଗେ ଯହିଁକି

ଆନ କିସ ପଟାନ୍ତର ଦେବା ବା କାହିଁକି ।

ମତ୍ତେ ମତୁଆଳ ସର୍ବେ ଧନେ ଧନବନ୍ତା

ଜନମ ମରଣକୁ ତ ନାହିଁ ତାଙ୍କ ଚିନ୍ତା ।

ରାମକୃଷ୍ଣ ଲାଗି ସର୍ବେ ମହା ତେଜୋମୟ

ପରମାନନ୍ଦ ପୁରୁଷ ଯାହାକୁ ସଦୟ ।

ଗ୍ରହରୋଗ ବ୍ୟାଧିମାନ ନ ଜାଣଇ କେହି

ପାପାଧି ପାତକମାନ ଅଙ୍ଗୁକ୍ଷୟ ପାଇ ।

ସମସ୍ତ ଗୁଆଳୀ ତହିଁ ଏକୁ ଏକ ଶୋଭା

ବାଳବୃଦ୍ଧ କେହି ନାହିଁ ସର୍ବେ ନବଯୁବା ।

ଯୋଗୀଜନମାନେ ଯାକୁ କରୁଥାନ୍ତି ଲୟେ

ପରମାନନ୍ଦ ପୁରୁଷ ଯେହୁ ଦେବରାୟେ ।

ତାହାଙ୍କୁ ପାଇ ଶରୀରେ କିସ ଅବା ପାପ

ବସି କେବଳ ଭୂମିରେ କଲେ କେଉଁ ତପ ।

ସ୍ୱର୍ଗସୁଖ ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ଭୋଗନ୍ତି ସକଳେ

ପରମ ସନ୍ତୁଷ୍ଟେ ଥାନ୍ତି ଗୋପିକା ଗୋପାଳେ  ।

ଗାଈ ବନ୍ଦାଣ ଉତ୍ସବ ପ୍ରତି ଘରେ ଘରେ

ଆନନ୍ଦରେ ମତୁଆଳ ସର୍ବେ ଯେ ଯାହାରେ  ।

ନେତ ପାଟ ପତନି କେ ପିନ୍ଧିଛି ଦୋଷରା

ମନ୍ଦାର ମାଳ କା ଗଳେ ଦିଶେ ଅତି ତୋରା  ।

ଅପୂର୍ବ ଝୀନ ବସନ ପିନ୍ଧିଛି କେ ଅଙ୍ଗେ

ଯଷ୍ଟି ବୁଲାଇଁ ବାଟ ଚାଳଇ କେ ରଙ୍ଗେ ।

ଗୋପିକାମାନେ ଅଙ୍ଗରେ ଘେନି ଅଳଙ୍କାର

ପୌର୍ଣ୍ଣମୀ ଉତ୍ସବେ ସର୍ବେ ହ୍ୱନ୍ତି ତତପର ।

କେଉଁ ଗୋପାଳ କାନ୍ଧରେ ଦୁଧଭାର ଶୋହେ

ଲଉଡ଼ି ବୁଲାଇ କେହୁ ବେଗେ ବେଗେ ଧାଏଁ ।

ଛନ୍ଦଣୀ ବନ୍ଧଣୀ କେଉଁ ଗୋପାଳ ଘେନଇ

ପଘା ଦୋମୁହାଁ ଘେନି କେ ବତ୍ସାନ୍ତ ଅଡ଼ାଇ  ।

ରତନ କୁଣ୍ଡଳ ଶୋଭାପାଏ କାର କର୍ଣ୍ଣେ

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଆଦିତ୍ୟ ଯେହ୍ନେ ଉଦୟ ମିଥୁନେ ।

ଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ କସ୍ତୁରୀ ବୋଳି କେ ଅଙ୍ଗରେ

ମାତିଅଛି ମତୁଆଳା ଉତ୍ସବେ ହର୍ଷରେ ।

ମଲ୍ଲୀ ମାଳତୀ ସେବତୀ ଚମ୍ପକ ବକୁଳ

କେତକୀ ଯେ ଛୁରୀଅନା ପୁଷ୍ପ ଶତଦଳ ।

ଉତ୍ତମ ସୂତାରେ ଗୁନ୍ଥି ଲମ୍ୱାନ୍ତି କଣ୍ଠରେ

ରାଗ ରାଗିଣୀରେ ଗୀତ ଗାଆନ୍ତି ସୁସ୍ୱରେ  ।

କର୍ପୂର ମିଶା ତାମ୍ୱୁଳ କେହୁ ଭୂଞ୍ଜି ଅଛି

କାଦମ୍ୱରୀ ପାନେ ମତ୍ତ କେହୁ ବା ହୋଇଛି ।

ନନ୍ଦ ଉପନନ୍ଦ ବସୁନନ୍ଦ ଆଦିକରି

ଏ ତିନି ଭାଇ ଅଟନ୍ତି ଗୋପେ ଅଧିକାରୀ ।

ଏ ତିନି ମଧ୍ୟେ ଉତ୍ତମ ଅଟେ ନନ୍ଦରାୟେ

ଭାରିଯା ନାମ ଯଶୋଦା ଦେବୀ ଯେ ବୋଲାଏ ।

ରାମ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ମାତା ଅଟଇ ଦେବକୀ

ସଦା ବ୍ୟାକୁଳ ତା ଚିତ୍ତ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଉପେକ୍ଷି ।

ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମାରେ ସେ ଶୁଭ ବାଞ୍ଛାକରେ

କୁଶଳେ ଥାଆନ୍ତୁ ସୁତେ ଗୋପ ନଗରରେ ।

ଏଣେ ଯାତ୍ରା ଚରଚାରେ ସକଳେ ଉତ୍ସୁକ

ସଜବାସ ହୋଇ ଯାନ୍ତି ନନ୍ଦରାଜା ପାଖ ।

ଗାଈ ବନ୍ଦାଣକୁ ଯେତେ ଉପହାସ ଦ୍ରବ୍ୟ

ଦୂର୍ବାକ୍ଷତ ନଟିକାଳ ଘେନି କରେ ସର୍ବ ।

ଧୂପ ଦୀପ ନଇବେଦ୍ୟ ପିଠା ମଧୁରସ

ଖଣ୍ଡ ଶାକର ଲବଣୀ ଇକ୍ଷୁ ଯେ ଗୋରସ ।

ଲକ୍ଷେ କୋଟିଭାର ସଜାଡ଼ିଣ ଯେ ଯାହାରେ

ନନ୍ଦକୁ ଆଜ୍ଞା ମାଗିଣ ବାହାରନ୍ତି ଖରେ ।

ଗୋପପୁରକୁ ଗୋଗୋଷ୍ଠ ପାଞ୍ଚକୋଶ ଛଡ଼ା

ଯମୁନାକୂଳରେ ବାଟ ପଡ଼ିଛି ଗୋମଡ଼ା ।

ବୈକୁଣ୍ଠ ପୁରକୁ କିବା ଖୋଲା ଅଛି ପଥ

ଅତି ରମଣୀୟ ଦିଶେ ସେ ମାର୍ଗ ତେମନ୍ତ ।

ଏକୁ ଏକ ଗୋପାଳେ ଯେ ଧରି ଭାରମାନ

ସେହି ପଥଦେଇ ସର୍ବେ କରନ୍ତି ଗମନ ।

କଡ଼ା ମର୍ଦ୍ଦଳ ଘୁମୁରା ଶିଙ୍ଗା ଭେରୀ ତୂର

ଚାଙ୍ଗୁ ଯାଉଁଳି ବାଜା ଯେ ଶୁଭେ ଭୟଙ୍କର ।

ଏକୁ ଏକ କାହାଳୀ ଯେ ଅଟେ ଅପ୍ରମାଣ

ଶଙ୍ଖ ମହୁରୀ ଶବଦ ଶୁଭେ ଘନ ଘନ ।

ଖେମଟ ନୃତ୍ୟରେ ସର୍ବ ଗୋପାଳ ମତ୍ୱାଳ

କଟୀତଟେ ଶୋଭାବନ ଘାଗୁଡ଼ିର ମାଳ ।

କାହାର ଗୁଞ୍ଜରାମାଳି କେ ଚାମର ଧରି

ରତନ କଠାଉ ପୁଣି ପୟରେ କେ ଭରି ।

ନଟିତାଳ ନୂଆବସ୍ତ୍ରେ ପାଉଛି କେ ଶୋଭା

କାମଦେବ ପରାୟେକ ସର୍ବେ ନବଯୁବା ।

ଡାକହାକ ଶବଦରେ ଉଛୁଳେ ତ୍ରିପୁର

ମନ ମଧ୍ୟରେ କାହାକୁ ନାହିଁ ତିଳେ ଡର ।

ଏସନ ସମୟେ ଆସି ପ୍ରବେଶ ରଜନୀ

ନିର୍ମଳ ଗଗନେ ଉଦେ ହେଲେ ନିଶାମଣି ।

ଗୋପନଗ୍ରଯାକ ସବୁ ଦିଶେ ପରିମଳ

ତା ଦେଖି ମନ ଉଲ୍ଲାସ କରନ୍ତି ଗୋପାଳ ।

ଦକ୍ଷିଣ ମଳୟ ବାୟୁ ବହେ ଘନ ଘନ

କୋକିଳ ବସି କରନ୍ତି କୁହୁ କୁହୁ ସ୍ୱନ ।

ନବ ପଲ୍ଲବରେ ଶୋଭାପାଏ ତରୁରାଜି

ପୁଷ୍ପ ଫଳରେ ସକଳ ଜନ ମନ ରଞ୍ଜି ।

ଧାମନ୍ତି ଗୋପାଳେ କନ୍ଧେ ଭାରମାନ ଘେନି

ଚାଲନ୍ତେଣ ଶୋଭା ପାଉ ଅଛଇ ମେଦିନୀ ।

ଗୋପନଗରରୁ ଜାଣ ଗୋଗୋଷ୍ଠ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ

ଖାଇବା ପଦାର୍ଥମାନ ରହିଅଛି କେତେ ।

ଠାବେ ଠାବେ ପୁରମାନ ହୋଇଛି ତିଆରି

ରହିଯାନ୍ତି କେତେ ତହିଁ ଶ୍ରମ ପାଇକରି ।

ସବୁଙ୍କରି ପଛେ ପଛେ ଯାଏ ନନ୍ଦରାୟେ

ମନରେ ଶଙ୍କା ତାହାର ନାହିଁ ଯେ ତିଳେହେଁ ।

ଯାନ ବାହାନ ତେଜିଣ ଯାଏ ବଜ୍ରପତି

ଯେ ଯାହାର ଲୋକ ଘେନି ଚଳନ୍ତି ପଦାତି ।

ଛାମୁରେ ଯେ ଦଧିଭାର ପୂର୍ଣ୍ଣ କୁମ୍ଭଯାଏ

ଶୁଭବେଳା ଧରି ନନ୍ଦ ଗୋଗୋଷ୍ଠେ ବିଜୟେ ।

ଯଶୋଦା ଚଳଇ ନନ୍ଦରାଜା ପଛେ ପଛ

ଏ କଥା ତହୁଁ ଜାଣିଲେ ପ୍ରଭୁ ଶିରୀବତ୍ସ ।

ଖଣ୍ଡେ ଦୂରରୁ ଚାହିଁଲେ ଶ୍ରୀହରି ଅପାଙ୍ଗେ

ଦେଖିଲେକ ମାତା ପିତା ଯାନ୍ତି ଏକସଙ୍ଗେ ।

ଛଦ୍ରମେ ବାଳୁତରୂପ ଧରି ଦେବ ସ୍ୱାମୀ

ରୋଦନ କରି ଧାମନ୍ତି ଦେବ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟମୀ ।

ଅଣ୍ଡିର କୋକିଳ ପରି ଶୁଭେ ମୁଖ ଧ୍ୱନି

ସାମ ଗାୟନ କରନ୍ତି କିବା ସିଦ୍ଧ ମୁନି ।

କୁମରର ରୋଦନକୁ ଜାଣି ତତକ୍ଷଣି

ନ ଯାଇ ସ୍ଥିର ରହିଲେ ଯଶୋବନ୍ତୀ ରାଣୀ ।

ଧାଇଁ ଯାଇଣ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କୋଳରେ ସେ ଧରି

ମୁଖରେ ଚୁମ୍ୱନ ଦେଇ ପୁଚ୍ଛେ ନନ୍ଦନାରୀ ।

କାହିଁପାଇଁ ରୋଦନ ତୁ କରୁ ଆରେ ବାପ

ସେ କଥା ମୋତେ ଫିଟାଇ କହ ଯେ ସ୍ୱରୂପ ।

ସକ ସକ ହୋଇ କୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ଏମନ୍ତ

କେଉଁଠାକୁ ଯାଉଅଛି କହ ତାତ ମାତ ।

ଯଶୋଦା ବୋଇଲେ ବାବୁ ଶୁଣରେ ଆତ୍ମଜ

ଗାଈମାନଙ୍କ ବନ୍ଦାଣ ଅଟେ ଆମ୍ଭ ଆଜ ।

ଗୋମାତାଙ୍କ ଜନ୍ମଦିନ ଅଟଇ ଯୁକତେ

ତେଣୁକରି ଗୋପଲୋକେ ଗମନ୍ତି ଉଷତେ ।

ରାତ୍ର ପାହିଲେ ଉତ୍ସବ ହେବ ବନମାଳୀ

ଆଗ ହୋଇଣ ଗୋପାଳେ ଯାଉଛନ୍ତି ଚଳି ।

ନନ୍ଦ ଯାଉଛନ୍ତି ଗାଈ ବନ୍ଦାଇବାପାଇଁ

ଦେଖିବାପାଇଁକି ସଙ୍ଗେ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଗମଇଁ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ମାଗୋ ସଙ୍ଗେ ମୁହିଁ ଯିବି

ଗାଈ ବନ୍ଦାଣ କେମନ୍ତ ବିଧି ମୁଁ ଦେଖିବି ।

ଏତେ ବୋଲିଣ କାଖରୁ ଓହ୍ଲାଇ ମାଧୋଇ

ଅତିବେଗେ ଧାମନ୍ତି ସେ ଗେହ୍ଲାଇ ଗେହ୍ଲାଇ ।

ଯେବଣ ବାଟରେ ନନ୍ଦ ଯାଉଛନ୍ତି ବେଗେ

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାରାୟଣ ଓଗାଳନ୍ତି ଆଗେ ।

ଅବଲୀଳେ ଗେଲ ହୋଇ ପ୍ରଭୁ ନରହରି

ପିତାଙ୍କର ଛାମୁରୁ ସେ ଯାନ୍ତି ଆଗସରି ।

ଦେଖିଣ ନନ୍ଦ ରାଜାଙ୍କୁ ସ୍ଫୁରଇ କିଛି

ବୋଲଇ କେଣିକି ଯାଉ ରହରେ ଶ୍ରୀବତ୍ସି ।

ଆଜକ ରହି ଆସିବି ନିଶ୍ଚେଁ ମୁହିଁ କାଲି

ଅପାର ଦୂର ପଥ ତୁ ନ ପାରିବୁ ଚାଲି ।

ଗୋରୁ ଗାଈ ବାଛୁରୀ ଯେତେହେଁ ଅପ୍ରମିତ

ଜନ ଗହଳରେ ପୁଣି ନ ମିଳଇ ପଥ ।

ତାଙ୍କ ନାତରେ ପାଷାଣ ହୋଇଥାଏ ଚୂନା

ଏତେକ ପ୍ରମାଦ ବାବୁ ସେହିଠାରେ ସିନା ।

ରହ ରହ ବୋଲି କୃଷ୍ଣ ଡାକଇ ସେ ନନ୍ଦ

ମୁହିଁ ସଙ୍ଗେ ଯିବି ବୋଲି ବୋଲନ୍ତି ଗୋବିନ୍ଦ ।

ଦେଖିବି କିପରି ଯାତ୍ରା କିଣିବି କୁଣ୍ଢେଇ

ଫେରି ଆସିବି ଜନନୀ କୋଳେ କାଖ ହୋଇ ।

ସାଙ୍ଗ ପିଲାମାନେ ସବୁ ଯାଆନ୍ତି କେମନ୍ତେ

ମୁହିଁ ଗଲାକୁ ବୋଇଲୁ ମୋତେ ଯେ ଏମନ୍ତେ ।

ଏତେ ବୋଲିଣ ଉଚ୍ଚରେ ରୋଦନକୁ କରି

କମଳନୟନୁ ବହି ପଡ଼େ ଅଶ୍ରୁବାରି ।

ଏହିରୂପେ ବେନିଖଣ୍ଡ ହୋଇଲା ରଜନୀ

ଦେଖିକରି ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ ପିଅର ଜନନୀ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରୋଦନ ଶୁଣି ଯଶୋବନ୍ତୀ ଧାଏଁ

ଆସ ଆସ ବାପ ବୋଲି କୋଳରେ ବସାଏ ।

କାହିଁକି କାନ୍ଦୁଛୁ ମୋର ଆରେ ବାପ ଭାଇ

ବହୁତ ଦୂର ପଥ ଯେ ଅଗମ୍ୟ ଅଟଇ ।

ବାଘ ଭାଲୁ ଅରଣ୍ୟରେ କରୁଥାନ୍ତି ବାସ

କେମନ୍ତେ ଯିବାକୁ କହୁ ଆରେ ବାଳଶିଷ୍ୟ ।

ଫେରିଯାଅ ପୁର ମଧ୍ୟେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ଥାଅ

କାଲି ଆମ୍ଭେ ତ ଆସିବୁ ନ କର ସନ୍ଦେହ ।

ମୁଁ ଯିବି ବୋଲିଣ କୃଷ୍ଣ କରନ୍ତି ଯେ ଅଳି

ମାୟାଧର ଫାନ୍ଦରୁ କେ ଯିବଟି ଉଗୁଳି ।

ଯଶୋଦା ନନ୍ଦକୁ ଚାହିଁ ବୋଲନ୍ତି ଏସନ

ଗୋଗୋଷ୍ଠକୁ ଯିବାପାଇଁ ଗୋବିନ୍ଦର ମନ ।

ଭୋ ଭୋ କରି ରଡ଼ି ଛାଡ଼େ ନ ହୁଅଇ ସ୍ଥିର

ଗାଈବନ୍ଦାଣ ଯାତ୍ରା ମୋ ଦେଖିବ କୁମର ।

ମୁଁ ପଛେ ଫେରିଯାଉଛି ତୁମ୍ଭେ ଥାଅ ଘେନି

ଦଣ୍ଡେ ପାଶରୁ ଅନ୍ତର ନ କରିବ ପୁଣି ।

କାଖରେ ବସାଇ ତୁମ୍ଭେ ପୁତ୍ରକୁ ହୋ ନିଅ

ବନସ୍ତ ମଧ୍ୟରେ ବଣା ଯେମନ୍ତଟି ନୁହ ।

କାର୍ପଣ୍ୟ ବଚନମାନ କହି ନନ୍ଦନାରୀ

ମୁଖେ ଚୁମ୍ୱଦେଇ ମାତା କୃଷ୍ଣକୁ ତିଆରି ।

ଦୁଃଖୀଧନ ଯାତ୍ରା ବେଗେ ଦେଖି ଆସ ଯାଇ

ଏହା କହି ନନ୍ଦକୋଳେ ପୁତ୍ର ଦେଲା ନେଇ ।

ଚୁମ୍ୱନ ଦେଇଣ ମୁଖେ ଥୁଥୁ ପକାଇଲା

ଚରଣ ଧୂଳି କପାଳେ ନେଇ ବୋଳିଦେଲା ।

ନନ୍ଦକୋଳେ ବସି କୃଷ୍ଣ ହୋଇଲେକ ତୁନି

ବାହୁଡ଼ି ନବରେ ଗଲେ ଯଶୋଦା କାମିନୀ ।

ଏହିରୂପେ କହୁଁ କହୁଁ ପ୍ରହରେ ରଜନୀ

ଗୋଗୋଷ୍ଠକୁ ଚଳିଯାନ୍ତି ପିତା ପୁତ୍ର ବେନି ।

ଗୋପରୁ ବାହାର ହୋଇ ଗଲେ କିଛିଦୂର

ତହିଁକି ଦୁଇକ୍ରୋଶ ଯେ ଗୋଧିକା ଅନ୍ତର ।

ଗୋମାତା ସରଜିଅଛି ଗୋଧିକା ଯେ ଘାଟ

ବଇକୁଣ୍ଠ ଭୁବନକୁ ପଡ଼ିଛି କି ବାଟ ।

ନନ୍ଦକାଖେ ବିଜେ କରିଅଛନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି

ଯାତ୍ରା ଉତ୍ସବେ ଉସତ ପ୍ରଭୁ ଦଇତ୍ୟାରି ।

ଏହି ସମୟରେ ହେଲା ବିପରୀତ ବାଣୀ

ଅସଂଖ୍ୟ ବିଷ୍ଣୁର ମାୟା କେହୁ ପାରେ ଜାଣି ।

ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ ରାଧା ନଦୀଘୋଟୁଁ ଆସୁଅଛି

ମନମଧ୍ୟେ ସେହିକଥା ଜାଣିଲେ ଶ୍ରୀବତ୍ସି ।

ମେଘମାନ ରାଇ ଆଜ୍ଞାଦେଲେ ଦେବରାଜ

ବରଷା କରି ଅନ୍ଧାର କର ତୁମ୍ଭେ ଆଜ ।

ଗୋପ ନରନାରୀ ଯେହ୍ନେ କରନ୍ତିଟି ଭୀତି

ତେସନ ପ୍ରକାର ଜଳ ବରଷ ଝଟତି ।

ସ୍ୱାମୀଙ୍କର ଆଜ୍ଞାପାଇ ତହୁଁ ମେଘମାଳ

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଘୋଟିଗଲେ ଆକାଶ ମଣ୍ଡଳ ।

ଆବର୍ତ୍ତନ ସମ୍ୱର୍ତ୍ତକ ଦ୍ରୋଣ ଯେ ପୁଷ୍କର

ଯେ ଯାହା ସଇନ୍ୟ ଘେନି ଧାଇଁଲେ ସତ୍ୱର ।

ପ୍ରଖର ପବନ ବହେ ଟଳଟଳ ନାଦେ

ଘଡ଼ଘଡ଼ି ମାରଇ ଯେ ଭୟଙ୍କର ଶବ୍ଦେ ।

ଝଟ ଝଟରେ ବିଜୁଳି ମାରେ ଚଉକତି

ବନ ପର୍ବତ ନ ଦିଶେ ଅନ୍ଧକାର ଅତି ।

ହୁଁକାର ଶବ୍ଦେ ପବନ ବହେ ଗଳଗାଜି

ଶାଳ ଶିଳ କନ୍ଦର ଯେ ପଡ଼ୁଅଛି ଭାଜି ।

ମହାପ୍ରଳୟ ପରାୟେ ଦିଶେ ସାରା ସୃଷ୍ଟି

ଟୋପି ଟୋପି କରିଣ ଯେ କରେ ଜଳବୃଷ୍ଟି ।

ଜଳ ସଙ୍ଗରେ ପବନ ବହଇ ପ୍ରଖରେ

ମହା ମହା ବୃକ୍ଷମାନ ଲୋଟନ୍ତି ମହୀରେ ।

ଦେଖିକରି ନନ୍ଦ ମନେ ପାଏ ମହାଭୟ

ବାତେ ଥରଥର ହୋଇ କମ୍ପେ ତାର କାୟ ।

ଆପଣାର ଅନ୍ତର୍ଗତେ ଭାଳଇ ସେ ପୁଣି

ବୋଲେ ଭେଳା ବୁଡ଼ାଇଲି କୃଷ୍ଣସଙ୍ଗେ ଆଣି ।

ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ କହନ୍ତି ଶୁକ ମହାଯତି

ତେଣେ ଗୋପରେ ଗୁଆଳୀ ଆକୁଳ ହୁଅନ୍ତି ।

ବେଳୁଁ ବେଳ ଅନ୍ଧକାର ଦଶଦିଗ ଘୋଟି

ଗରଜନ୍ତି ମେଘମାନେ ବରଷନ୍ତି ଛାଟି ।

ନନ୍ଦର କୋଳେ ବିଜୟ ଦେବ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

ହୃଦୟ ଫୁଟାଇ ନନ୍ଦ କରଇ ରୋଦନ ।

ଅଥୟ ହୋଇଲା ଯେଣୁ ନନ୍ଦ ନୃପମଣି

ବୁକୁକୁ ସେ ଆଉଯାଏ ଗୋବିନ୍ଦକୁ ଆଣି ।

ଧର୍ମଦେବତା ସୁମରି ବସେ ଗଛପାଖେ

ବୋଲଇ ତୋ ଲାଗି ପ୍ରାଣ ଯାଉ ମୋ ପଛକେ   ।

ଏସନକ ସମୟରେ ଗୋପର ସୁନ୍ଦରୀ

ରାଧିକା ନାମେଣ ବାମା ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ନାରୀ ।

କାଖରେ ନୀରକୁମ୍ଭକୁ ଘେନି ସୁଲକ୍ଷଣୀ

ଯମୁନା ନଦୀକୁ ଯାଇଥିଲା ପାଣି ଆଣି ।

ନଦୀର ଲେଉଟାଣି ସେ ବିଜୁଳିର ତେଜେ

ବାଟବଣା ହୋଇଯାଏ କୃଷ୍ଣ ଯହିଁ ବିଜେ ।

ନନ୍ଦ ଦେଖିଲାକ ଯହୁଁ ରାଧିକାକୁ ପାଶେ

ଭାଳଇ କେମନ୍ତ କାହୁଁ ଏତେ ରାତ୍ରେ ଆସେ ।

ନନ୍ଦ ବୋଲେ ରାଧିକା ଏ ଦଇବର ଗତି

ଜ୍ଞାନଧ୍ୱଂସ ହେଲା ମୋର ବୁଡ଼ିଲା ବିଭୂତି ।

ମୂର୍ଖପଣେ ପଦାକୁ ମୁଁ ଆଣିଲି ନ ଜାଣି

ଏବେ ଦେଖ ମେଘ କେହ୍ନେ ବରଷୁଛି ପାଣି ।

ସଙ୍ଗ ଲୋକମାନେ ମୋତେ ପଳାଇଲେ ଛାଡ଼ି

ହଟକରି ଇନ୍ଦ୍ରରାଜା ଦିଏ ବର୍ଷାଧାଡ଼ି ।

ପ୍ରମାଦ ପଡ଼ିବ ବୋଲି ଜାଣି ତ ନ ଥିଲି

ଯଶୋଦାଙ୍କ ବୋଲେ ମୁହିଁ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଆଣିଲି ।

ଭୋ ରାଧିକା ଏବେ ତୁହି ଶୁଣ ମୋର ବାଣୀ

ଧାତିକାରେ କୃଷ୍ଣ ଘେନି ଚଳେ ଏହିକ୍ଷଣି ।

ଯଶୋଦା ଗୋଚରେ ନେଇ ପୁତ୍ରକୁ ତୁ ଦିଅ

ଅନ୍ଧର ଲଉଡ଼ି ମୋର ଏ ବାଳୁତ ପୁଅ ।

ଅନେକ ରୂପରେ ନନ୍ଦ କାର୍ପଣ୍ୟ ହୋଇଲା

ସମ୍ଭାଳି ଘେନି ପୁତ୍ରକୁ ଯାଅସି ବୋଇଲା ।

ଏହା ଶୁଣିଣ ରାଧିକା ବୋଲଇ ବଚନ

ଆଣ ଆଣ ଦିଅ ମୋତେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବହନ ।

ରାଧିକା ଗୋଚରେ ନନ୍ଦ କୃଷ୍ଣ ଦେଲେ ନେଇ

ବରଜପତି ଯେ ତହୁଁ ଗୋଗୋଷ୍ଠେ ଚଳଇ ।

ବରଷା ଛାଡ଼ିଲା ଭାଙ୍ଗିଗଲେ ମେଘମାଳ

ଅତି ନିର୍ମଳ ଦିଶିଲା ଆକାଶ ମଣ୍ଡଳ ।

ପାଞ୍ଚଘଡ଼ି ପରବେଶ ହୋଇଲା ରଜନୀ

କୁଞ୍ଜବନରେ ମିଳିଲେ ରାଧାକୃଷ୍ଣ ବେନି ।

ପୁଣି ନବଯୁବା ରୂପ ଧରି ଶିରୀଧର

କୁଞ୍ଜବନର ମଧ୍ୟରେ କରନ୍ତି ବିହାର ।

ବିଶେଷରେ କୁମ୍ଭମାସ ବସନ୍ତର ଋତୁ

ନିର୍ମଳ ମଳୟ ଗନ୍ଧବହ ବହେ ତତ୍ତୁ ।

ଉଭୟ ମତରେ ଦୁହେଁ କଲେ କ୍ରୀଡ଼ା ରସ

ଚଉଷଠି ପରିବନ୍ଧେ ମନ କରି ତୋଷ ।

ଭାଜିଲା ମଦନ ବାଧା ତୁଟି କାମଜ୍ୱର

ସନ୍ତୋଷ ହୋଇଲେ ରାଧା ମଦନସୁନ୍ଦର ।

ଦେଢ଼ ପ୍ରହର ରଜନୀ ହୋଇଲାକ ଯହୁଁ

ବାହୁଡ଼ି ଗୃହେ ପ୍ରବେଶ ରାଧା କୃଷ୍ଣ ତହୁଁ ।

ପୁଣି ବୋଳଭାବେ କୃଷ୍ଣ ରାଧା କାଖେ ଚଳି

ଯଶୋଦା ପାଶେ ମିଳିଲା ଯାଇ ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ।

ନିଅ ନିଅ ନଣନ୍ଦ ଗୋ ତୁମ୍ଭ ପୁଅଗୋଟି

ବାଟରେ ଆଜି ଅନେକ ପଡ଼ିଲା ଅରିଷ୍ଟି ।

ନିଶ୍ଚୟ ଜାଣିଲି ତୁମ୍ଭେ ହୋଇଲ ତ ବାଇ

ମହା ନିଶାକାଳେ ପୁଅ ଦିଅ ଗୋ ପଠାଇ ।

ଦୁସ୍ତର ବରଷା କଲା ଅପନ୍ତରା ବନେ

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ପବନ ବହି ବର୍ଷେ ଅନୁକ୍ଷଣେ ।

ନନ୍ଦକୁ ଛାଡ଼ି ପଳାଇଗଲେ ସଙ୍ଗଲୋକେ

ଡରେ ବୃକ୍ଷକୁ ଆଉଜି ରହିଗଲେ ଥୋକେ ।

ବରଷା ଖାଇଣ ସର୍ବେ ତରସ୍ତ ହୋଇଲେ

ବିକଳରେ ପ୍ରାଣ ଘେନି କୁଆଡ଼େ କେ ଗଲେ ।

ପଥ ନ ଦିଶଇ ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ରାତି

ପବନ ଘାତରେ ଗିରି ବୃକ୍ଷାଦି ଲୋଟନ୍ତି ।

ପ୍ରଳୟ ପରାୟେ ମେଘମାନଙ୍କର ଧ୍ୱନି

ସେ ଶବ୍ଦ ଶୁଣିଲେ ହୃଦେ ଭୟ ଜନ୍ମେ ପୁଣି ।

ବିଜୁଳି ମାରଇ ଘନ ଘନ ଆକାଶରେ

ଏପରି ବରଷା ଦେଖି ନାହିଁ ମୁଁ ନେତ୍ରରେ ।

ଅକସ୍ମାତ ଯମୁନାକୁ ଯାଇଥିଲି ମୁହିଁ

କାଖରେ କୁମ୍ଭ ଘେନିଣ ଲେଉଟି ଆସଇ ।

ଏକାଳେ ପଥରେ ଘୋର ବରଷା ହୋଇଲା

ଧରମବଳରୁ ମୋର ଜୀବ ଗୋ ରହିଲା ।

ଆସୁ ଆସୁ ବାଟରେ ମୁଁ ଭେଟିଲି ଏହାଙ୍କୁ

ନନ୍ଦ ବୋଇଲେ ନେଇ ଯା ଗୃହେ ଏ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ।

ତେଣୁ ଆଣିଲଇଁ ସାହା ହେଲା ଧର୍ମଦେବ

ଏପରି କର୍ମ ଗୋ ଆଉ ଦିନେ ନ କରିବ ।

ଛେଉଣ୍ଡ ପୁଅଙ୍କୁ ତୁମ୍ଭେ ଗୋଗୋଷ୍ଠେ ପଠାଅ

ଦଇବ ବଳରୁ ସିନା ଉବୁରିଲା ପୁଅ ।

ଏତେ କହି ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କୁ ଦେଇ ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ

ବାହୁଡ଼ି ଆପଣା ପୁରେ ଗଲା ତହୁଁ ଚଳି ।

ରାଧିକାର ବଚନରେ ନନ୍ଦରାଜା ରାଣୀ

ମରିଯାଇକିନା ବୋଲି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ସେ ଆଣି ।

ଅଗୁରୁ ଚନ୍ଦନ ଚତୁଃସମ ଯେ କସ୍ତୁରୀ

କୁଙ୍କୁମ କର୍ପୂର କୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗେ ବୋଳିକରି ।

ନୟନେ କଜ୍ଜ୍ୱଳ ଦେଲା କପୋଳରେ ଚିତା

ଯେବଣ ରୂପକୁ ଧ୍ୟାନ କରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀମାତା ।

ନିର୍ମଳ ଗଗନେ ଯେହ୍ନେ ଶୋହେ ଶଶଧର

ତେସନ ଶୋଭା ପାଇଲେ ଦେବ ଚକ୍ରଧର ।

ଯାହା ପାଦେ ଖଟିଥାନ୍ତି କୋଟି ଅପସରା

ଅଶୀକୋଟି ଗନ୍ଧରବ କିଙ୍କରଙ୍କ ପରା ।

ବିଦ୍ୟାଧରୀ ସହିତରେ ଯେତେ ଦେବବୃନ୍ଦ

ରୂପ ଦେଖିବା ପାଇଁକି ହୁଅନ୍ତି ଆନନ୍ଦ ।

ଯା ପାଦପଦ୍ମକୁ ସେବା କରନ୍ତି ଶଙ୍କର

ଅନାଦି ଅନନ୍ତ ଯେଉଁ ଦେବ ନିରାକାର ।

ସେହି ପ୍ରଭୁ ଦେହବନ୍ତ ଜଗଜ୍ଜନ ହିତେ

ଗୋପାଳ ମେଳେ ବଢ଼ନ୍ତି ଉପୁଜିଣ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ।

ଅରିଷ୍ଟ ପଡ଼ିଲା ବୋଲି କରି ନନ୍ଦରାଣୀ

ବେଦଜ୍ଞ ଉତ୍ତମ ବିପ୍ର ଡକାଇ ସେ ଆଣି ।

ସହସ୍ରେକ ଗୋରୁଦାନ ଦକ୍ଷିଣା ସହିତେ

ଅର୍ପିଲା ଦ୍ୱିଜଙ୍କ କରେ ଗ୍ରହଶାନ୍ତି ଅର୍ଥେ ।

ଦେବୀଙ୍କୁ ମେଷ ମହିଷ ବଳିଦାନ ଦେଇ

ଦରିଦ୍ରେ ଅନ୍ନ ବସନ ପୁଣି ସେ ଅର୍ପଇ ।

ବୋଲେ ମୋ ଏକଇ ବଳା ନୟନ ପିତୁଳା

ସର୍ବଶୁଭେ ରଖିଥାନ୍ତୁ ଜନନୀ ମଙ୍ଗଳା ।

ଆହେ ହରିହର ମୋତେ ସହାପକ୍ଷ ହୁଅ

କୁଶଳରେ ରହିଥାଉ ମୋ ବାଳୁତ ପୁଅ ।

କହନ୍ତି ଯେ ଶୁକମୁନି ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷିତ

ସ୍ୱାମୀଙ୍କର କାର୍ଯ୍ୟମାନ ଅଟେ ଅଲୋକିତ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି ପାହିଲା ରଜନୀ

ଗଗନରେ ଉଦେ ହେଲେ ପ୍ରଭୁ ଦିନମଣି ।

ସରିଲା ଚାଚେରି ଯାତ୍ରା ଯଥାବିଧି ମତେ

କାଦମ୍ୱରୀ ପାନେ ମତ୍ତ ଗୋପାଳ ସମସ୍ତେ ।

ଏଣେ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ରାଇ ବୋଲେ ବେଦବର

ବୃନ୍ଦାବନ ମଧ୍ୟେ ଦୋଳ ମଣ୍ଡପେକ କର ।

ଶ୍ରୀହରି ଦୋଳି ଖେଳିବେ ସେହି ମଣ୍ଡପରେ

ପବିତ୍ର ହୋଇବ ଦେଖିକରି ତା ନେତ୍ରରେ ।

ଚଳଇ ବିଶ୍ୱାକର୍ମା ଯେ ବ୍ରହ୍ମା ବଚନରେ

ଅନେକ ବିନ୍ଧାଣିମାନ ଘେନି ସଙ୍ଗତରେ ।

ବୃନ୍ଦାବନର ଭିତରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶିଲେ

କାଳିନ୍ଦୀନଦୀର ତୀରେ ମଣ୍ଡପେକ କଲେ ।

ପରିମାଣ ଅଟେ ତାର ଶତେ ହାତ ସ୍ଥଳୀ

ସାତତାଳ ଉଚ୍ଚ ସେ ଯେ ନୁହଇ ତା କଳି ।

ହୀରା ମାଣିକ୍ୟ ବିରାଜେ ତାର ଚଉକତି